yeraltından notlar

"ben hasta bir binim, ici ofkeyle dolu hasta bir pic" gibi bomba bi cumleyle baslayan cin ali serisinin son kitabi.

(bkz: fyodor dostoyevski)

ozet: tanim yaptim picler, entelim

her akşam yatmadan önce tanri' ya bana bir bigiblet vermesi için dua ederdim. bir gün tanri'nin çalişma tarzinin bu olmadiğini anladim. ertesi gün gittim ve kendime yeni bir bigiblet çaldim ve her akşam yatmadan önce tanri'ya günahlarimi affetmesi için dua ettim".

al capone...

inciyi böyle daha çok seviyorum smk

@4 haklı beyler

nickimin esin kaynağı lan bu kitap

baylaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrr

ne desem bilemedim. en iyisi okumak

dıbına koyim.

orada leş gibi kokan iğrenç yeraltında, alaya alınarak güçlendirilmiş sıçancık yavaş yavaş kine; soğuk, zehirli, özenle sonu gelmez bir kine boğulur.
kinini kırk yıl en ince, en utanç verici ayrıntılarına dek anımsayacak; her anımsayışta kendinden daha bir yüz kızartıcı şeyler ekleyerek, bu uydurmalarıyla kendini yiyip bitirecektir.
bir yandan kuruntularından utanır; bir yandan da olanları anımsamaktan, yeni baştan kurcalamaktan, "olabilirdi" düşüncesiyle başka başka uydurmalar eklemekten kendini alamaz.
bağışlamak nedir bilmez.
belki öç almaya bile kalkışır, ama beceriksizce, miskin miskin, uzaktan uzağa, sinsice, ne öç almak hakkına, ne de başarısına inanmadan yapar bunu; öbür yandan öç almak istediği kimseden yüz kat fazla üzüleceğini, ötekinin kılının bile kıpırdamayacağını ta başta bilir.
ölüm döşeğinde bunları bir kez daha, bunca zaman birikmiş faizleriyle birlikte anımsayacak ve... bakın işte, bu soğuk, iğrenç yarı umutsuzlukla, yarı inançla, kahrından kendini bilinçli olarak yeraltına kırk yıl diri diri gömmede; zorlamayla yaratılmış durumunun yine de kısmen içinden çıkılabilir olmasında; bütün o içe işleyen doyurulmamış isteklerinin özünde; kesin olarak verilen kararla bunun peşinden gelen pişmanlıklar çalkantısında yatmaktadır o garip acı hazzının özü.

Dostoyevski'nin en sevdiğim kitabı. Acayip güzel bi kitaptır. OKuyun lan.

bunun tiyatrosunda payidar tüfekçioğlu oynuyordu (kurtlar vadisindeki ayı ibrahim)

10 numara performans binler, hala oynuyorsa mutlaka izleyin

"ben kötü bi adamım, hasta bi adam, huysuz.. "

karanlık ve sıkı bi kitap..

okuduktan sonra aslında ben takıntılı bir adam değilmişim dediğim dostoyevskinin uzun olmamasına rağmen hiç bitmeyecek gibi duran kitabı.

bu kitabı okumayan ya huur çocuğudur ya da gavat.

adamın kralı matematikçi panpam

dostoyevski nin insanın en derin düşüncelerini, takıntılarını, paranoyasını vb anlattığı muhteşem kitabı

*

lizayı gibemeden öldü ya en cok ona yanıyor

Bu sefer herşeyi anlamıştı artık.Onu son derece kırmıştım ama... bunu anlatmama gerek yok.
Ondan nefret ettiğimi anlıyordu... Yinede her şeyi açıkça anladığını söyliyemem;ama benim alçağın biri olduğumu,en önemlisi de ona karşı sevgi duymadığımı kesinlikle anlamıştı.
Dahası onu hiç sevmediğime ya da onun sevgisine hiç değer vermediğime inanmadıklarını da ekliyebilirler. Neden inanılmaz olsun?ilk olarak,ben artık sevmeyi beceremiyorum;yineliyorum, bana göre sevmek, manevi üstünlük kurmak zorbalıkla eşanlamlıdır.
Kızcağızın duygusal sözler duymak için değil, beni sevdiği için geldiğini anlamamamın neresi inanılmaz?
Yeraltında yalnız kalmak istiyordum
Bugün ayaklarını öptüğüm için yarın ondan nefret etmeyecek miyim nasıl olsa?Onu mutlu edebilir miyim hiç? Bugün belki de yüzüncü defa ne değerde bir insan olduğumu anlamadım mı zaten? Zaten ona işkence etmeyecek miyim?
Ucuza elde edilmiş mutluluk mu,yoksa acıyla yücelmek mi daha iyi?
Sonradan ne Liza'yı bir daha gördüm ne de hakkında bir şey duydum.


iki Nehir

(bkz: been hasta bir adamım)