yusuf hayaloğlu sözleri

i̇şte gidiyorum...
karşılıksız bir aşka kurban ettim ömrümü!
i̇şte gidiyorum,
toprak alsın benim de bu hazin öykümü...

i̇şte gidiyorum... gurbet yorgunu gövdemi,
çukura kim indirecek?
i̇şte gidiyorum,
bu menfur cinayeti, şimdi çıkıp kim üstlenecek?

çürüdü gözlerim,
çürüdü yüreğim, bu yağmurlu şehirde.
i̇şte gidiyorum,
beni kaldırın, hicranım kalsın teneşirde.

size, yüzyallardır sesini kaybetmiş
bir türküyü söyleyecektim;
ve bir yayla rüzgarı şefkatiyle
kirpiğinizin ucundan öpecektim...

bir masum türküydü sadece
yüz binlerce mağdurun gönlünde;
belki söyleriz hep birlikte
belki... mahşerin birinci gününde.

nasıl sevmiştim hepinizi,
nasıl böyle oldu akıbetim?
ve nasıl çöle döndü,
o benim gül-gülistan memleketim?

i̇şte gidiyorum,
hiçbiriniz, hiçbir dilde beni anlamadınız.
ben başımı verdim, sizinse
i̇nsafsız bir linç oldu karşılığınız.

i̇şte gidiyorum,
penceresiz bir dünyanın bilinmez labirentine...
i̇şte gidiyorum,
saçlarındaki yıldızları artık koparabilirsin anne!

sonunda kaptırdım gönlümü
ölüm denen o kaypak türküye.
ve işte kurtuldun benden
şen olasın ey sevgilim; türkiye!

elbet benim de vardı,
kendime ve yurduma dair umutlarım.
belki bıraktığım yerden sürdürür;
dostlarım, karım ve çocuklarım...

çatladı yüreğim, çatladı sazım.
demek ki böyleymiş yazım.
sizlere armağan olsun
sizlerden ödünç aldığım bu yürek sızım.

bu nasıl hapis tanrım
sabah-sabah bu ne hikmet, bu ne sis?
kalbime son mermiyi sıkmak
sana mı düştü, ey güzel paris?

i̇şte gidiyorum,
kalmadı söyleyecek son bir sözüm.
dediğiniz gibi olsun be!
dediğiniz gibi olsun gözüm!

i̇şte gidiyorum,
tükenmişti inancım, bu nankör hayata dair.
belki benim için birkaç mısra döktürür
hayaloğlu diye b

seni düşünüyorum seni
sen ey kavgamın çiçeği

toprağa su yürürken
dağlar yeşerirken
şafağın kızıl okları
gecenin kalbine dalarken

seni düşünüyorum seni
sen ey kavgamın çiçeği
bana sen öğrettin kavgayı

seni özlüyorum seni
sen ey kavgamın çiçeği

sulara ay düşerken
dalgalar öpüşürken
sokağın titrek lambası
islanan yüzüme düşerken

seni özlüyorum seni
sen ey kavgamın çiçeği
bana sen öğrettin gülmeyi

seni seviyorum seni
sen ey kavgamın çiçeği

seni düşünüyorum seni
sen ey kavgamın çiçeği
bana sen öğrettin gerçeği

üstüm başım toz içinde
önüm arkam pus içinde
sakallarım pas içinde
siz benim nasıl yandığımı
nerden bileceksiniz.

bir fidandım deriildim
fırtınaydım duruldum
yoruldum çok yoruldum
siz benim neler cektiğimi
nerden bileceksiniz.

taş duvarlar yıkıp geldim
demirleri söküp geldim
hayatımı yıkıp geldim
siz benim neden kaçtığımı
nerden bileceksiniz.

gökte yıldız kayar şimdi
annem beni anar simdi
sevdiğim var kanar şimdi
siz benim niye içtiğimi
nerden bileceksiniz.

bir pınardım kan oldum
yol kenarı han oldum
yanıldım ah ziyan oldum
siz benim neden sustuğumu
nerden bileceksiniz.

ben ardımda yas bıraktım
ağlayan bir eş bıraktım
sol yanımı boş bıraktım
siz benim kime küstüğümü
nerden bileceksiniz.

bazen acı dinmez, bazen de yağmur
sevgilim gülümse, her şey unutulur
suskunuz bu akşam üstü
hasrete yanmışız, neylersin

bir gün, bu mahzun sevdadan geriye
kalırsa, sadece o hüzün kalır..
sen de anladın ki yapa-yalnızız...
buluşmamız yasak,
görüşmemiz uzak...
devrilmiş kadehler gibi, dönüyor başımız,
neylersin...

ah güzelim,
i̇ncinmiş bir sesi vardır yağmurun;
yanaklarına vurduğunda hissedersin.
ve bir veda sözcüğü, saçlarına,
titreyen bir öpücükle dokunduğunda;
bu anı dondurmaya yetmez nefesin.
bir film sahnesi gibi
akar gider ayrılık,
neylersin...

biz zaten hiçbir romanda
kendi hayatımıza rastlamadık.
bütün şarkılar bizi yanlış anlatmıştı.
ve bütün bulmacalar yarım bırakılmıştı.
tenha sokaklarda üşüyüp durdu sırtımız.
oysa tuttuğumuz balıkları bile
yeniden denize bağışlamıştık.
biz, hayata dair
hiçbir yanlış yapmamıştık...
neylersin...

biz bu sonucu haketmedik,
hayır, etmedik...
ömrümüz bu talana lâyık değildi.

bazen acı vurdu, bazen de yağmur
hiç gülmedi yüzümüz,
hiç büyümedi gülümüz...
bizi yalnızca akşamlar kucakladı,
biliyorsun,
sabaha çıkmayan bir yoldu yürüdüğümüz...

bir gün, bu öykünün sonuna gelince
ansızın desem ki: hoşça kal canım!
unutursun,
mecburen unutursun...
yıldızlar söner, bu aşk da biter!
bazı gün hatırlayınca, sessizce ağlarız.
neylersin...

ah bebeğim, ah..
kekremsi bir tadı vardır gözyaşının,
dudaklarına sızınca farkedersin.
i̇çindeki vurgun aşklar mezarlığında,
ayrılık, ölümden üste yazılınca,
gideni durdurmaya yetişmez sesin...
bir inme gibi dolaşır bedeninde pişmanlıklar,
neylersin...

biz zaten hiçbir sinemaya
tam vaktinde yetişemedik.
bütün vapurlar bizden önce kalkmıştı.
ve bütün biletler biz gelmeden satılmıştı.
boşuna telaşlarda yorduk günlerimizi.
oysa nuh'un gemisi'nde bile
bize yer kalmamıştı.
ve hiçbir mutluluğa adımız kaydolmamıştı.
neylersin...

biz bu aşkı sürdüremezdik,
i̇nan, sürdüremezdik...
kalbimiz bu heyecana müsait değildi.

bize hep acılar kaldı, bize hep yağmur...
unutmasan bile artık
unutur gibi yapacaksın.
ve buruşturup-buruşturup attığım kağıtlarda,
hiç bitiremediğim
bir şiir olarak kalacaksın

gazetelerin kurumamış
akşam baskısında en çok
arıyorum seni ah... yoksun
ne bir yazı ne bir resim yok

kavga sperlerinde yoksun
jandarma sirenlerinde yok
düzmece bir i̇ntiharmısın
arama bültenlerinde yok

yanımda yoksun canımda yok
ne çok özledim bilsen ne çok
sen yoksun faydası yok
ben yokum ah ben yokum

vurulan kuşun kan damlayan
körpe kanatlarında en çok
soruyorum seni ah…yoksun
son bir ümit son bir çare yo

söz demissin siir paylasiyosun

bu şiirleri okumadan ölen insanlar var dıbına koyim...

Beni tutmayın ulan, burama geldi dayandı,
Beni tutmayın, bozarım bu kirli numaranızı.
Yıllardır öyle çok sömürdünüz,
Ve öyle çok kan kusturdunuz ki;
Ulan, şimdi bir şarjöre diz çöktürürüm alayınızı!

edit: üşenmedin panpa, hepsini tek tek şukuladım.