Mevsim, kışlamadan önce “hadi hadi alın” diyerek son bir jest yapmıştı. Hava güneş güneş kokuyodu. Mutlu insanlar gibi belediye bankında romanımı okuyodum. Bir tık yan bankımda ise gerçek bir mutlu oturuyodu. Bir adam çorabının nasıl göründüğünü umursamadan bacak bacak üstüne atıyosa mutludur. Kısaca zengin oturuşu da diyoruz. Bizden, sayfa çevirme seslerimizden başka kimse yoktu.

Orada birkaç bölüm devirdim. Gözlerim şaşı olmaya başlayınca durdum. Kahramanımızın adamı öldürüp öldürmediğini öğrenmek bi dahaki oturuma kaldı. Olsun. Bizim zengin naptı bakalım, bunca zaman burdaysa ekonomi sayfalarını bile hatim ediyo. Gelmişsin ölme yaşlarına bırak dünyayı be adam, zenginsin işte dur. iç dedikodum bitince kafamı çevirdim ve olay var! Yüzü makyajsız ünlüye dönmüş! Adamın tipi ben ölüyorum abi diye bağırıyo. Bi de kendi bağırsa neler diycek. Hık hık yapıyo. Hık deyip gitmek deyimini canlı olarak görücem galiba. Adamın titreyişinden gazete sayfaları kanat çırpan kuşlara döndü kucağında. Adam bankta jöle gibi kaydı, kaydı. Gazetenin içine gömüldü. Teşhisi koydum: Kalp krizi bu! Romanımı havaya fırlatıp koştum.

“Amca dur daha ölmeden üzerine sermişsin gazeteleri” dedim.
Gülmedi. Ölüyo olduğundan olabilir mi? Öf ne biliyim ben zengin insana nasıl davranılır. Hemen 911’i aradım. Ay, aklım Amerikan filmi olarak çalışıyo resmen. 112 olarak düzelttim onu. Amcanın zengin ayakkabıları havaya kaldırdım. Öksürttüm, tıksırttım. Bütün protokoller tamam. Bekliyoruz. Ölümü ya da ambulansı. Kim gelirse. Valla keşke 911’i arasaydım, Amerika’dan bile daha çabuk gelirlerdi. Yanına oturup ölen bir zengini izlemeye başladım. Kendime itiraf etmeliyim, galiba bundan zevk alıyodum. Zengin birinin ölmesinden. Amcanın çıkmış yüz damarlarını saydım. Ben yüzümüzde kaç damar var dersi görürken o bi şeyler çıkarmaya çalışıyodu. Kelime olarak yani.

“Karım var…”
Herkesin karısı var amcacım. Napıyım alkış mı yapıyım. 65 yaşındasın bırak da olsun.
“Onu koru…”
Hayda. Cümle devam ediyomuş. Ay’dan Dünya’yla konuşan astronot gibi konuşuyo adam. Hırıltılı ve hece hece.
“Korurum amcam, sana bi şey olmıycak merak etme” dedim. Astronotça devam etti:
“Hık… Karım 20 yaşında… Onunla evlen… iyi birisin sen…”

Tam kahkaha atıcaktım ki kalpten gidiyo olduğunu hatırlayıp durdum. Amcam da seni seni. 65 yaşında 20’lik hatun yapmış. Error veren beynim “naniiii” diye ses çıkarıyo sandım. Ambulans gelmiş. Amcamı bir güzel paketledik yerleştirdik. Şoför, onu canlandırmak üzere direksiyonunu hastaneye çevirdi ve gazı çiğnedi. Durumunun ağırlaştığını şurdan anladım. Artık Ay değil de Mars’tan gelen bir sesle konuşuyodu:
“Roman… Okuyandan… Zarar gelmez… Karımı sana emanet ediyorum…”

Amma meraklıymışsın karını emanete be amcam. Kelime-i şahadeti çözmeye çalışacağına karım da karım. Al karımı al karımı. Ne sapık vasiyetlerin var.
“Sakin ol amca. Şimdi bi anjiyo sana, fiyu. Sarılırsın birazdan karına.”
Cep telefonunu çıkardı meydana. Kendini vidyoya çekmeye başladı! Facebook’tan canlı yapıyo! Ulan bu zenginlerin işine akıl ermiyo.
“Ben Kenan. Aklım ve bilincim yerinde olarak bütün mal varlığımı bu gence bırakıyorum. Selma bu genç bana söz verdi, seni koruyacak. Senin gençliğini yedim, daha sevgilin bile olmadan yaşlı bir kocan oldu Hayatını yaşayamadın. Beni affet ve yaşayamadığın her şeyi bu gençle yaşayın.”

Selma mı? 20 yaşındaki kızın ismi nasıl Selma olur. Babannesinin ismini kopyala yapıştır yapmışlar. En en genci, teyze adı. Senin kaderin yaşlı yazılmış be kızım. Vidyoyu kapattı. Ve telefonu benim cebime verdi. O sırada araç durdu. Amcayı paketleyip anjiyoya aldılar. Adam sedyeyle giderken bile “Karımla evlen” diye bağırıyo! Bütün millet bana bakıyo. Ulan yanlış anlaşılcaz. Az önce ben milyoner mi oldum pardon? Kafam çok karışık.

Amcanın vasiyeti üzerine çıtır karısını aradım çağırdım. Vatandaşlık görevi. Karımı al karımı al deyip duruyo. Hiç de sormuyo senin manitan var mı diye. Koridorda bekliyorum. Adam öyle bi tribe soktu ki. Sanki evleneceğim kişiyi bekliyorum. Görücü usulünün, töre evliliğiyle karışımı gibi.

BEYLER DEVAM EDiYORUM HAZIR MISINIZ?

Neyse sıkıntıdan telefonu karıştırmaya başladım. Şu kadına bi bakıyım neye benziyo. Özel hayatı ihlal sayılmaz bence çünkü adam ölüyo. Ortada hayat yok yani. Avradını! Kız dehşet akıtıyomuş lan! Bu muymuş karısı! Bu adam yaşamış yaşayacağını. Derken kapıya bi baktım ekrandaki kadının aynısı! Canlısı. Geldi. Ben hemen koştum buna sarıldım.

“Merhaba. Ölüyo şu an içerde” dedim.
“Ne diyosunuz, kimsiniz” yapıyo.
“Sizi bana emanet etti. Gitmeyin oraya ölmüştür şimdi o” dedim.
“Öldü mü? Gerçekten mi?” dedi.
“Evet” dedim, “Sizinle evlenmemi söyledi son sözlerinde dramatik olarak. Çok iyi adamdı. Bakın bu da vidyosu. Her şeyini bize bıraktı.”

Kadın minik minik ağlayarak sandalyeye çöktü. O sırada doktor odadan çıktı. Ben de kendimden çıktım. Hemen koştum susturdum, koluna girdim, kenara çektim dr’yi.
“Buyrun, sessiz konuşun, karısı burda” dedim.

FiNALE AZ KALDI KARDESLER. TRENDE SOKALIM OYLE FiNAL YAPALIM?

“Sessizlik bir şey yok. Tipik 60 yaş kalp krizi. Damarı açtık, sorun yok atlattı” dedi.

Ne çabuk kurtuluyolar arkadaş. Fakir olsa kesin ölmüştü. Yoğun bakımdaymış, 1 gün sonra taburcu olurmuş. Yoğun bakım odasına doğru bütün koşma yeteneğimi döktüm. Kenan zengini ölümden dönmüş dönmüş yatıyodu. Kenan’a baktım. Fişlere baktım. Kenan’a baktım. Fişlere. Acaba romandaki kahraman, öldürmüş müydü o adamı diye merak ettim.

-SON-

Kaynak: http://www.bikahveicebilirmiyiz.com

Takipte kalıp okuduğunuz için teşekkür ederim arkadaşlar.