çabuk parlar tez sönerim

biri beni öldürmeye kalkışsa bundan çok memnun olurum lakin bu denklemde korkaklık katsayımı sıfır alıyorum. kendim intihar edebilmek içinse o yıllardır beklediğim ufacık cinnet kırıntısının aklıma düşmesini bekliyorum. merhaba ben kardeşiniz istenen tuy, yaşamayı anlamlandıramıyorum daha da kötüsü ölmek fikrine de kendimi alıştıramıyorum. onun yerine uzaklaşmak gibi bir yolu tercih ediyorum ve bir bira daha açıyorum.

merhaba ben kardeşiniz istenen tuy, zevk aldığım kadar yaşamayı seviyorum ve geri kalan anları çöpe atıyorum. manasız olan ise şu zevk aldığım dakikaların da geçip gitmesini aptalca buluyorum.i̇şte yıkım dediğim şey de bu,manasızlaştıkça ya tepki vermem ya tepkisizleşmem gerek, manasız olduğunu düşünüyorsam tetiği çekip kendimi yok edebilmem gerek lakin hiç bir tetiğe dokunamıyorum, tepkisiz kalamıyorum ve tepki veremiyorum. saçmaladığımın farkındayım

peki ya siz, bunu okuyacak olanlar, sağanak gibi sağımdan solumdan akıp giden insanlar, sevişmek istediğim hatunlar, oralarda bir yerde gerçek olduğunu iddia ettikleri aşkı bulanlar yahut bulmayanlar,siz saçmaladığınızın farkında mısınız? hadi bir nagazaki tarifesi, hayır hatta daha da büyüğünü,bir kıyamet tarifesi uygulayın ve evrende kendi etrafında ve güneşin etrafında dönüp duran şu aptal gezegeni havaya uçurun gitsin. belki de böyle bir son hepimiz için de en hayırlısı olacak.

yıkım adını verdiğim bir durum var aslında, hissizleşme,uzaklaşma, delirme,aslında anlamlandıramama durumu

yıkım adını verdiğim bu durumun belli başlı evreleri var aslında.tam olarak kaç evresi olduğunu bilmiyorum. önce başlıyor yıkım, bu süreçte sadece soruyorsun, anlamlandıramadıkça daha çok soruyorsun ve feylosofik bir soruşturma da değil bu çünkü feylesofik soruşturmalar yapamayacak kadar da herşeyden uzaklarda yaşıyorsun, ayrıca sorduğun soruların cevabını aramadan sadece sorarak yaşıyorsun, dünya senin etrafında dönmüyor, dünyanın döndüğüne bile inanamıyorsun ve daha çok soruyorsun, sordukça en basit sorulara bile cevap veremiyorsun ve daha çok soruyorsun, sordukça acı çekiyorsun, acıdan zevk alıyorsun, soruyorsun,acıdan hissizleşiyorsun ve sormayı bırakıyorsun.

bu dakikadan sonra diğer evreye geçmişsindir hissiz ve bitkin bir halde diğer insanlara saldırıyorsun, onların neden soru sormadıklarını düşünüp daha çok saldırganlaşıyorsun,bu saldırganlık da aslında sanal bir saldırganlık, sadece insanların yüzlerine bakıp "neden sorgulamıyorsun ki sen? neden saçma hayatına bu kadar bağlısın? aptalın tekisin ,hepiniz aptalsınız, yalnızca sorabilenler zekidir" diye düşünmekten ibaret.

daha sonraki evrede normal gündelik hayatın devam ediyor ama bu sadece ihtiyaçlar çerçevesinde gerçekleşen ufak tefek alışverişlerden oluşan bir gündelik hayat ve bunun dışındaki herşeyden uzaklaşıyorsun, artık yalnızsın, saldırgan da değilsin, tamamen duyarsızlaşmışsın, soru da sormuyorsun, cevapları zaten hiç aramamışsın, öylece yalnızlığın içinde yüzüyorsun.i̇şte ben yıkımın tam da bu evresindeyim

yıkımın bu noktasında insan rahatlıkla suç işleyebileceğini düşünüyor.

bazen elime büyük ekmek bıçağını alıp gereğinden fazla konuşan tekel bayiini öldürmek istiyorum. kafamda bir yerlerde bir ses "ne de olsa herşeyin anlamsız olduğunu düşünüyorsun yakup öyleyse bu geveze herifin karnını deşip yere dağılan barsaklarını izlemek zevkli olmaz mı?" diyor,bu sesi gayet makul buluyorum, oturup cinayet planları yapıyorum, nasıl olmalı diye kafa yoruyorum, öldürüyorum onu, daha sonra tekel bayiinden sonraki hedefimi seçiyorum

sonraki hedefler de kimler yok ki bir zamanlar dostum olduğunu düşündüğüm adamlar, beni terk edip giden kız arkadaşımın ispanyol arkadaşı juan, yine onun askerdeki yeni sevgilisi, sonra hiçbir işe yaramayan siyasiler, kötü insanlar, insanlara saygısı olmayan insanlar, paylaşmaktan bihaber yaşayan insanlar, selamlaşmaktan ölümden çok korkan insanlar...

biraz daha zaman geçtikten sonra konar-göçer bir seri katil olma fantezileri kuruyorum, geçimimi sağlamak için de soygunlar yaparım, yeterince kana ve suça doyduktan sonra insanlığımdan da tamamen uzaklaşıp herşey daha da anlaşılmaz ve anlamsız olduğunda uzaklarda bir yere kaçarım, belki tuva'ya gidip şamanlarla altay dağlarının eteklerinde yaşarım belki de avusturalya'ya kaçıp aborjinlerin arasında yaşarım ne kadar ilkel olursan o kadar iyi

bundan sonraki evreleri bilmiyorum aslında belki de ufak bir cinnet anı gelip beni intihara teşvik eder yahut gerçek manasıyla bir suçlu olabilirim o zaman. belki de zaten gerçek manasıyla suçluyum zira kimse suçun gerçek manasını bilmiyordur da o yüzden farkında değillerdir 'gerçekten' suçlu olduğumun.

mana maddeden daha ağır kalıyor artık, manayı aradıkça omuzların daha çok çöküyor

dostluk var ya çok harika bişey lan

selam ben goal3 te yenemediğin o binim. neber lan?

@255 iyidir lan senden ama başlık yanlış başlık

iyiyim lan. gibtiret bütün başlıklar bizim iyi yazıyosun devam et

@257 eyvallah panpa pek giblenmediğim için şu sıralar yazmıyorum amk

okuyacam panpa finaller sonrası sonra sana neden giblenmedine dair rapor verecem

biliyorsun ben hangi şehirdeysem
yalnızlığın başkenti orası

bir de yine sevgili çocuk
biliyorsun kişi tutkularıyla
yalnızlığını adlandırıyor o kadar

cemal süreya
göçebe