Neyse, bu depo olayının ardından bir gün evde tek başıma oturup, televizyon izliyordum. Hatırlıyorum, bir tane duvara monteli telefonumuz vardı. Duvar tip telefon denir bunlara. Ahizesi duvara paralel, yani yere dik durur. Ben boyum yetişmediği için, bu telefonu açmak için kanapeye çıkardım. O gün telefon çaldığında, merakla ahizeyi kaldırıp kulağıma zütürdüm. Karşı taraftan hiç ses gelmiyordu. Sadece boğuk bir homurtu ve ufak tefek tık mık sesleriydi. Hemen birkaç gün önce yaşadığım olay aklıma geldiği için taş kesildim. Elimde telefon ahizesi dururken, az daha bayılacaktım. 8 yaşında bir çocuktum; aklım başımdan gitmiş halde, kanepenin üstünde elimde telefon donakaldım.
Karşı taraf telefonu kapatmıyordu. Ne olduğu belli olmayan bir homurtudan başka bir şey yoktu. Bu strese dayanamadım ve telefon elimden düştü. Bilincim beni terk etmişti adeta. Evin dış kapısına nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. Gözlerim faltaşı gibi açıktı ama bir şey gördüğüm yoktu. Ama dış kapıyı açtığım anda gözümden tekrar yaşlar boşandı. Ayaklarımı yere vura vura, ağlaya ağlaya apartmandan aşağı indim. Dairenin anahtarını içeride unuttuğumun filan zaten farkında değilim. Tek istediğim birkaç insan görmekti. insanların arasına karışmak, akan trafiği görmek için, göz yaşlarıma umursamadan sokağa çıktım. Sonra gittim, bir kaldırımda, başımı ayaklarımın arasına sokup hüngür hüngür ağladım.

ikindi saatlerinde sokaklarda tanıdık kimse yoktu. Sokaktan tek tük geçenler vs. Ne zaman sonra bilmiyorum, birinin eli başıma dokundu. Bu bakkaldı. Uyuz bir adamdı bu bakkal. Çoluk çocuğundan yaşlısına kimse sevmezdi kendisini. 90’larda mahalle samimiyeti vardı ama yalan söylemek yersiz, 100 bin lira ise bir şişe coca cola (o zamanın parası) 10 bin lira ekgib versen asla vermezdi. Dükkanının önünde küçük bir beton alan vardı; top oynatmazdı. Müşterilere gülmezdi vs. Yani antipatikti mahallede. Yine de alışverişini mahalleli ondan yapardı. Ama uyuzun teki der, geçerlerdi işte.

işte bu bakkal beni dakikalarca böyle oturmuş görünce, dükkanı bırakıp yanıma gelmişti. Yüzüm artık ne kadar perişan haldeyse, normalde çok sıcakkanlı olmamasına rağmen, evladım sana ne oldu, dedi. Ağzını “o” yapmış, dikkatli gözlerle suratımı inceliyordu. Birisi mi dövdü, dayak mı yedin, diye sordu ama bence sorusunun doğru bir soru olmadığını düşündü kendisi bile. Çünkü, gözlerime bakışında farklı bir şeylerin olduğunu sezdiğini anlıyordum. Bence o zaman için, mutlaka tacize veya benzeri bir şeye uğradığımı sanmış olmalı. Dayakla bile böyle ağlanmaz, bir surat böyle olmaz diye düşünmüştür. Sonra daha mantıklı olduğuna inandığı bir soru daha sordu; birine bir şey mi oldu evladım...

bu iki kısmı sizi bekletmemek için ekliyorum. devamı gelecek.