Hikaye bitti Beyler iyi okumalar.

Beyler öncelikle erkeğim olayın yaşandığı zaman 10 yaşındaydım. Bir gece annem ile babamdan fena şekilde dayak yemiştim, bende çocuk aklı evden kaçmayı düşündüm. O gece evden kaçıp bir arkadaşımla boş bir arsada kazdığımız yaklaşık 60-70 cmlik çukura gidip, orda bekleyip ailemi telaşlandıracaktım. Kimseye ses vermeden haber etmeden kapıdan çıktım ve yola koyuldum. Gece olduğu için sokak epey karanlıktı. Önce arsaya geldim. Sokak lambaları birazda olsa geceyi aydınlatıyordu. Size çukuru anlatayım, mahalle arkadaşımla okuldan kaçtığımızda içine girip saklanmak için ve ya gizli bişeyler yiyip içmek için yaptığımız bir çukurdu. içine giriş alanı küçük bir daire gibi görünsede çömeldiğimiz zaman içine 2 kişinin sığabileceği bir çukur işte. Neyse beyler ben gece vakti gittim çukurun başına, girdim içeri, çömeldim. Çukurun üstünü örtmek içinde büyük dikdörtgen bi tahta vardı. Çukurun içine girince üst tarafıda onunla örttüm, mal gibi bekliyorum içeride. 10 dakika geçti, 20 dakika geçti. Sesler gelmeye başladı. "Lan diyorum bu sesler ne" beni bir korku aldı. Konuşma sesleri insan sesi yani, ben nefes alışlarımı felan ağzımdan "hoh", "hoh" diye alıyorum aman beni duymasınlar diye. Bir anda çukurun üzerine koyduğum tahta sarsıldı. Sanki üzerine sertçe basılmış gibi biri oturdu. Parmağımla ittirmeye çalışıyorum ama hareket etmiyor, anladım ki biri oturmuş. Neyse bunlar içiyor, karı-kız muhabbeti, öyleydi böyleydi konuşuyorlar. Bende korkudan ölüyorum. Artık o kadar çok zaman geçti, nefes aldığımda verdiğim sıcak nefesi geri alıyordum. Nerdeyse orda boğulucam ölücem. Korkuyorum da çıkamıyorum. Gözlerimi kapattım bekliyorum. "Laannnnnnnnn" diye ses duydum. Bir anda çukurun içine bir rüzgar girdi, bir soğukluk hissettim. o üç kişiden biri tahtayı farkedip aralamıştı.

(bkz: ahtapotniyazi1996)

Tek bir başlıkta okumak için:
http://www.incisozluk.com...e-taciz-edilmem/sahibi/1/

Baş entryi neden editledim?
http://www.incisozluk.com.tr/e/190890635/

Yeni hikaye:
(bkz: gençliğime acılı bir zarf açtım)

Beyler rez felan yok. ilgi gelirse devam edicem. Gelmesse gibiniz sağolsun gene devam edicem

Ben araladığını anlayınca direk en dibe doğru kendimi yasladım. Gece vakti olduğu için onu görüyordum, ama sanırım o beni görmüyordu. Baktığımda kıvırcık saçlı, gözleri hafif kanlanmış 22-23 yaşlarında bir erkek görüyodum. Pembe bir gömlek giymişti. Diğer arkadaşı bağırdı "o neyy lan öyle hazine mi koymuşlar dıbına goyım" diyip espiri tarzı bişey yaptı kendi güldü, sonra sustu. Beni farkeden huur çocuguda oydu. Ayağa kalktı içeri baktığında benimle gözgöze geldi. "ilk beni gördüğü zaman sıçradı, korktu." sonradan iyice derin baktı "napıyon la orda dıbına godum" dedi bende bişey demedim. Elini uzattı, bende elimi uzatıp çıktım yukarı. çıktıktan sonra onların hepsi çukurun üstüne koyulan tahtanın üzerine oturdu. Beni karşılarına aldılar. 2 tanesi tam yüzümün karşısında, biri sağımda duruyordu. Öyle napıyon, ne işin var, cinmisin felan saçma sorular soruyorlardı. O sıra kaçmayı düşündüm çünkü konuşma esnasında sürekli küfür ediyorlardı. "napıyon lan zütünü gibtiğim","nerde oturuyosun teyzesini mıncırdığım" felan diyorlardı, bak aklıma geliyor harbi huur çocuklarıymış. Neyse beyler o sıra bunlarla konuşurken sağımda duran herif hareketlendi. zütümde el var moruk, aşşağı yukarı avuçluyor. Ovuyor, yoğuruyor. Altımda kapri vardı, üzerinde mavi tişört vardı. "Bre dıbına kodum 10 yaşındayım lan, bıraksana gibik huur çocugu" diyemedim beyler. Adam zütümü elliyor ben sadece adamın yüzüne bakıyorum. içimden nasıl dua ediyorum, biri gelsin bağırsın, polis gelsin gideyim. Artık umudumu kestim, adam ciddi ciddi elliyor beni, tam o sıra sol taraftan birini gördüm, bizim mahallenin şarapcısı Derviş diyolardı herhalde onun baktığını gördüm.

Adam bakıyor, ama tepki vermiyor. Görüyor şarabı fazla kaçırdı herhalde sadece seyrediyor. Tüm umudum şarapcı Derviş abinin "Höyt" demesi kadardı ama demedi. Seyretti biraz sonra yoluna devam etti. Tahminimce gözleri karanlıkta olduğu için seçemedi. Beyler o sıra anlık bir şey oldu, 2 kişinin dikkati derviş abideyken diğer huur çocugunun eli zütümdeyken bir boşluk buldum. O an bir rüzgar gibi koşmaya başladım, esiyorum ulan. Rüzgarı yüzümde hissediyorum. Kalbim zütümde atıyor. Gareth Bale driblingi gibi yardırmaya başladım. Neyse beyler o arsadan can havliyle çıktım yoldan aşşağı dümdüz kopturuyorum. Arkama bakmadım hiç bakmadım. Korkmuştum. Koşuyorum sadece. Var yok, koştum baraj yoluna saptığımı farkettim. Etrafta ağaçlar görüyorum, bigiblet süren iki kişi vardı güvende hissettim kendimi. içimden dedim, bare şu bigiblet sürenleri takip edeyimde bunlar kasklı felan zengindir yolunu bilirler, bigibletler önde ben arkada gavur gibi koşuyorum. Bir anda koşarken sendeledim, öne doğru büyük adımlar atarken düşcek gibi oldum düşmedim dizlerimin üzerine düştüm, durdum. Solumda ateş yanıyordu, beyaz bir çadır vardı. Çadırın 5 metre uzağındayım, içeride biri var 60-70 yasında birine benziyor içimden dedim "ulan beni eve zütürse zütürse bu zütürür" çadıra yaklaşmaya başladım, lan yaklaştıkça adam gençleşiyor. Diyorum bu yaşlı değilmiydi, yaklaştım, yaklaştım. Adama bir baktım.

Adam kirli sakallı, 30-35 yaşında biri ama gözleri korkunç bakıyordu. O an böyle yüreğimden bir "ğıahhhh" sesi geldi ve hönkürerek ağlamaya başladım. Güveneceğim son kapıyıda kilitlemiştim. Gittim adamın yanına, son bir umut "abi beni gibtiler, orda ellediler abi lütfen bana yardım et, abi nolur beni evime zütür" dedim. Bunu hangi kafayla söyledim cidden bilmiyorum ama kendimi acındırmaya çalıştım. Adam bana baktı çok naif bir sesi vardı, şeye benziyordu, cennet mahallesinde ki sultanla ferhatın aşk yaşadığı sahnede ki ferhatın sesine. "Dur be oğlum napıyorsun, noldu yavrum" dedi. Öyle bir kalıptan bu sıcak samimiyet iyice güvenimi arttırdı. "Abi aileme zütür lütfen beni" dedim. Adam bir anda sert bi sesle "geç lan içeri" dedi. Abi hepten umudum bitti, yok oldum. O gece kendimi öldürdüm yani artık çıkış hiç bir kapım yoktu. Ağlıyorum, bağırıyorum nasıl bağırıyorum ama küçük dilimin "zığğğğ" seslerini duyuyorum. Çaresiz geçtim içeri adamda zaten kolumdan tuttu, bırakmıyordu.

Çadıra geçince farklı şeyler düşünüyordum. Burdan kaçmayı, artık bir daha geri dönmek değil, arkama dahi bakmamak istiyordum. Adamın rahat hareketleri taviz vermesine müsaitti. Sürekli bir şeyle uğraşıyordu. içimden dedim "ben bundan kaçarım bu beni yakalayamaz" çadırda 15 dakika oturduktan sonra adam odun almak için çadırdan çıktığı anda yavaş yavaş sakin adımlarla çadırdan çıkmaya hareketlendim. Çadırdan çıktığım anda omzuma takılan çadırın kumaşı "hığştt" sesi çıkardı adam bir anda arkasını döndü. "Ne işin var lan gir içeri" dediği anda "Allahhhhh" diyerek kaçmaya başladım. Yav beyler koşmuyorum uçuyorum, arkama bakmıyorum. Arkama baktığımda adam durmuş bekliyordu, bana bakıyordu. Ama nasıl sakin , ben kaçtım adam 10 saniye sonra işine devam etti. Benimde aklımda kaldı bu adam beni neden kovalamadı. Durdum. Adama baktım, adam hafif eğilmiş odunları tek tek alıyordu. Aramızda 15 metre civarı vardı. Ben bir anda olduğum yere baktım ve irkildim. Her yer karanlık, yerden çıtırtı sesleri geliyor, kedi sesleri "meuğwwwww ğıııı" korktum yavaş yavaş çadıra geri döndüm. Başka çarem yoktu, o çadır benim tek güvencemdi. Yavaş yavaş adamın yanına geldim. Geldim, geldim, geldim, tam 10 adımlık mesafe kaldı aramızda. Bir anda elini arkasına zütürdü.

Bazıları boş boş yorumlar yapıyor. Hayatında ıslah evi gören biri değilsen bu tarz yorumlar yapmayacaksın. Sen bir git oraya öyle konuşalım. Veya bir kez olsa gitmiş olan varsa belki şuan ağlıyordur. Ben gördüm sözlük orayı.

FiNAL
Melek evlenmiş. Beyler giresunlu biriyle evlenmiş kızın annesi hacı, hoca işleriyle uğraşıyor. Meleğin birde kızı olmuş benden büyüktü zaten. 20 yaşında anne oldu. Sonra Melekle bu hayvan herif boşanıyorlar melek, kemal abi, yengem aynı evde kalıyorlar felan (bu arada ben kemal abilerle hala görüşüyorum).
Evet sözlük benim hikayem bu kadardı. Herşey evden kaçıp, o çukura girmem ve o çukurdan çıkıp hayat çukuruna girmemle başladı. Burda anlattığım olayların hepsi doğru beyler. Bazı yerlerde konuşma sıralarında abartma olabilir, ama yaşanmışlıklar üzerine kurulu bir hikayeydi. Yarın burada olun size bir şey açıklamam gerekiyor. Beni dinlediğiniz için çok teşekkür ederim. Allah elinizden, ayağınızdan,gözünüzden razı olsun. Çanakkale merkezde olanlar veya çanakkaleye yakın olanları kendi evimde veya bir cafede misafir edebilirim, mesaj atarsanız konuşuruz. Aklınıza takılan bir yer olursa sorabilirsiniz. Bu arada beyler pek yakında kitabımda çıkıcak onunda haberini veririm size. Bir ihtiyacınız olursa bir kardeşiniz olarak her zaman yanınızdayım. Şuan 20 yaşındayım, 21e giricem. Açıktan okumaya çalışıyorum. Birikmiş paralarım hala var. Kemal abimde epey yardım ediyor. Diyeceğim bu kadar bir başka hikayede görüşmek üzere sözlük var olun. Dertleşmek için mesaj atarsınız.

(bkz: ahtapotniyazi1996)

Bu gece rahat bir uyku çekebilirdim ama yarın yalanım ortaya çıktığında tekrardan dayak yiyecektim artık alışmıştım sözlük dayak yemek felan bunlar benim için çok normaldi artık, canım sıkılınca dayak yiyordum bazen zevkine dayak yiyordum sürekli dayak yiyordum. Strese bire bir. Ertesi sabah memduhun adamları tarafından uyandırıldım "kalk ulan bugün işe çıkacaksın" dedi. Gözlerimi ovuşturdum "tamam abi" dedim. Memduhun odasına doğru gittim. Memduh yemek yiyordu ve "gel lan bugün büyük bir işe çıkıcan bişey olursa geberirsen mesuliyet kabul etmiyorum heaaaaaa" dedi.
-Abi ne işi
-Kap kaç, gapıcannn gaçıcan
-"Abi lütfen yapma vallahi çok korkuyorum" dememe rağmen içeri biri girdi ve "abi biz çıkıyoruz bu çocuguda alıyoruz" dedi.
Memduh başıyla onayladı ve dışarı çıktık. Uzun zaman sonra ilk kez günyüzü görüyordum. insanları felan gördüm mutlu oldum be moruk. Neyse nüyük bir meydana geldik. (Hikaye sonunda gittiğim yerlerin fotoğraflarını arsanın fotoğraflarını vs. atacağım. Eski mahallemde hala duruyorsa. Bu arada meraklanmayın hikayeyi bitireceğim.)

Bakkal yüzüme baktı, bir anda bastı kahkahayı. Ulan bir umut yolu olarak bağırmıştım oysaki. Neyse bakkalcı baktı yüzüme "ilk seferde çoğu kişi böyle yapıyor alışırsın sende" dedi. Ulan ben nereye düşmüştüm. Ne olacağım tamamen belirsizdi. Dışardan bi kaç tane çingeneye benzer adam geldi kolumdan tutup memduhun yanına zütürdüler. Memduh suratıma baktı. "bu akşam seni çalıştırecem hazırlan" dedi. Ne yapacağımı bilmiyordum
, çaresiz her denileni yapacak kıvama gelmiştim. Bir kaç çocugun oldugu odaya soktular beni. Herkes perişan güçlü olan güçsüz olanı eziyor. Ayakçılık yaptırıyorlar. içeri girince biri geldi. "yeni biri gelmiş gelin bi kutlayalım" dedi. Ben çaresizim bir anda etrafımda bir sürü kişi oldu bana vurmaya başladılar. Ama huur çocukları nasıl vuruyorlar, 10x10 odada pat, şak sesler çıkıyor. Bunlar beni bir güzel dövdü. "bizde böyle yeni gelenleri döveriz" dediler. Beyler o sıra gözüme biri çarptı. Bir kız vardı yaşı 12-13 sarı saçlı, dünya gibi gözleri vardı. Dayak yedikten sonra gülmeye başladım bi kenarda bekledim. Kıza bakıyordum o da bana bakıyordu.

Önce bu lafı duyunca mal oldum, sonra içimden "artık yolun sonu" dedim. Ağlamaya başladım, onlar araba sürüyordu sohbet ediyorlardı, bende mal gibi yaslandım, kafamı dayadım cama çaresiz ağlıyorum. Kafamı yasladım diyorum da kafam cama yetişmiyordu. Neyse 15 dakikalık bir yolculuğun ardından yıkık, dökük bir gecekonduya geldik. Range roverin geldiğini gören insanlar hemen kendilerine çeki düzen verdi. Arabanın içinden etrafa baktığımda benim yaşlarımda 10 çocuk rahat vardı. Siyah takım elbiseli arabadan indi "Memduh" diye bağırdı. O sıra gecekondunun mavi kapısı açıldı ve içeriden kirli sakallı, bir gözü sargılı, topal bir adam çıktı. Sesi içkili gibyidi "buyur emmim" dedi. Siyahlı adam gözlüklerini çıkartarak "Mal var lazım mı" dedi. "Eyvallah sözlük mal olduğumu biliyorum ama o zaman maldan kasıt, cidden huy olarak mal olduğumu zannetmiştim." Memduhun gözleri parladı, "ohhhhhhhh bal gibi" dedi ve ekledi
m: ne kadar istiyosunuz
k: her zamanki hesap
m:1 haftaya parayı versem olur mu işler kesat
k:"sormam lazım" grili adama sordu bunu ve onay aldı.
k: tamamdır Memduh. Çocuğu bırakıyoruz. 1 haftaya parayı almaya geliriz.
Grili adam beni arabadan itekledi ve tipsiz, huur çocuğu Memduhun üzerine doğru gitmeye başladım. Memduh yüzüme bakıyor dudaklarını büzmüş "gel gel" diyordu.

Beyler ben o anı anlatamam kusura bakmayın ama o gece duvara kafamı dayadım, dişlerimi sıktım. Sadece acı hissediyordum başka hiç birşey hissetmiyordum. Canım o kadar çok acıyordu ki. Artık kadınları unuttum, aşkı, sevgiyi, unuttum, gençliğimde hep bir leke olarak kalacaktı bu an. Sadece kılsız vicudumda leke hissediyordum. Biri tarafından herkesin önünde gururum gibiliyordu. Ben o gece hayata yenildim sözlük. Artık hayatım pek bir anlamsızdı. Artık benim bir hayatım yoktu. O günden sonra herkes tarafından kullanılmaya dalga geçilmeye başladım bağzıları "gibik" diye çağırıyordu beni, bazıları "huurm" diyordu. Kimi yanına çağırıp "azdır ulan beni" diyordu. Beyler bir hayalim vardı bir karım olacaktı onu beyaz bir gelinlik içinde görecektim fakat kirli bir geçmişe güzel bir kadın sığdıramazdım. Ben ıslahevi zamanlarını anlatmayacağım. 2 defa resul tarafından zorlandım. Sürekli sözlü tacizler aldım. Ve sonunda o cehennemden çıkma günüm gelmişti.

Hava iyice kararmıştı. Büyükçe bir çarşaf sarılmıştı yerlere çocukların hepsi o çarşafın üzerinde yatıyordu. Benim yanımda 4 kişi yatıyordu. Gece yanlış hatırlamıyosam 3 buçuk 4 suları uyandım ve ayağa kalktım. Annemi görüyordum odanın kapısında durmuş, "oğlum yapma bak biz perişanız seni arıyoruz gel artık" diyordu. O an hiç birşey hatırlamadım veya hatırlamak istemedim mutfağa doğru sessizce gidiyordum tam mutfağın kaısında babamın silüetini gördüm. "Git ve onu öldür" dedi. Baba dedim, "baba hep senin yüzünden buralara geldim" bir anda gözlerimi açtım ve karanlıktı yerde uyuya kalmışım, gözlerimi açtım ve uyandım hala o gecekonduda çarşafın üzerine yatmış olarak duruyorum. Kapıya baktım annem yok, mutfaga gittim babam yok hepsi rüyaymış. Nihayet vakit gelmişti. Mutfağa gittim ve tezgah gibi bir yerde duran bıçağı elime aldım. Elime büyük geliyordu bıçak, ama bu gece bu iş bitecekti. Bıçak elimde yavaş adımlarla yürüyordum, o kadar yavaş yürüyordum ki, adımlarım kalbimde atıyordu. Elimde bıçakla beraber odaya girdim. Sözlük çaresiz kaldım, yapamazdım. Katil damgasını kendime yakıştıramazdım. Ama gittim ve o çocugun çarşafını araladım, elimi yavaşça kaldırdım ve...

BEYLER 5 DAKiKA iHTiYAC MOLASI SiZi BEKLETENiN AMINA KOYAYIM HIZLICA GELiYORUM. BU GECE BiTiRMEYE ÇALIŞICAM AMA UZUN BiR HiKAYE. BU HiKAYE BiTSiN ÜZERiNE BiR HiKAYE DAHA PATLATIRIZ gibINTI YOK.

DEVAM EDiYORUZ.
(bkz: ahtapotniyazi1996)

Nihayet polisler geldi adımı söyledi çıkma vaktim gelmişti. Islah evinin bana tek getirisi şiirdi. Orda yazdığım şiirler kaldı sadece. Çıkarken nereye gideceğimide bilmiyordum artık benim bir ailem yoktu. Benim tanıdğım kimsede yoktu. Ne yapacağımı dahi bilmiyordum. Para kazanmalıydım, bu arada 11 yaşına girmiştim, boyum 1.60 var yok zayıftım 55 kilo civarıydım. Çıktığımda alındığım yere tekrar bırakıldım, topluma karşı silik biriydim. Etkisiz, işsiz, salağın tekiydim ben. Mahalle aralarında gezinmeye başladım. Hiç birşey bulamadım, ne bir iş buldum, ne de para. ilk gecemde piknik alanlarında çöpe atılmış ekmekleri yiyerek geçirdim. Köpeklere attıkları etleri kemirdim biraz, piknikten kalma sularıda içtim. Ama yalan yok bayağı doymuştum. Sabah olduğunda tekrardan dolaşmaya başladım sokaklarda hep köpekler vardı, ve ben çaresiz tek başıma yürüyordum. Bir mahallede kahvehane gördüm direk girdim içeri. "Abi kolay gelsin getir zütür yapacak biri lazımmı benim paraya ihtiyacım var" dedim. Kahveci Kemal abim (benim öz olmasada babamdır devamında anlayacaksınız) Kemal abi "yav dur oglum bir selam ver" dedi. "Selamun aleykum" dedim oturdum yanına. Abi benim çalışmam gerek böyle böyle başımdan geçen herşeyi anlattım. Kemal abi önyargılı değildi ve bana karşı bir baba şevkati ile yaklaşmıştı.

Beyler çok farklıydı, evimden uzaktım. Ailemi özlüyordum. Sürekli ağlıyordum. Az yemek yiyordum, sıçamıyordum, altıma işiyordum. Pislenmiştim, yüzüm gözüm kir içindeydi. Memduh, beni gördüğü an gözünde sinsi düşünceler vardı, anlıyabiliyordum. Beni gece konduya soktu. Her seferinde yüzüme bakıp, "önce o soda şişesine oturacennnnn" diyordu. Çadırı özlemiştim, en azından sadece dayak yiyordum. Bu mehduh ilk olarak bana bir para uzattı, 10 tl bana şöyle dedi. "Bah hele bu paraya gidecen bakkaldan bana bir sigara alecenn. Yüreğin varsa gaç. Gaçtığın an bak ne olacak" bende "tamam" dedim aldım parayı "bakkal nerde" dedim camdan eliyle gösterdi. Bende hafiften yola koyuldum, kapıdan çıktım karşıya gidiyorum. Beyler inanmassınız etrafta bir sürü değişik tipli herif var, anladım ki bunların hepsi bu memduhun adamı ve burası cidden korunuyor. Sonra içimden şöyle bir binlik yapmak geldi, acaba koşmuş gibi yapsam ne olurdu: bakkala doğru koşmaya başladığım anda çevremde 3 kişinin bana doğru hareketlenmesi bir oldu. Sonra girdim bakkala "abi bana yardım et nolursun abi" diye bağırmaya başladım.

Varım yoğum o kız oldu. Aşık oldum sanki. Kemal abi benimle tanıştığı ilk gün benim neler yaşadığımı, ıslah evinde nelerle karşılaştığım herşeyi ailesine anlatmış kızında haberi var fakat ben kızın haberi olduğunu bilmiyorum. Yani kızla konuşttugum zaman delikanlı bir erkek gibi konuşuyorum. Birgün kemal abiye dedim "abi size misafir olayım mı" kızı görücem ya mutluyum tabi. Kemal abide "gel lan tabi abine misafir ol" neyse o gün kapattık kahvehaneyi gittik kemal abimin evine. Girdik içeri, yengemle selamlaştım elini öptüm, yengem dedi "ah yavrum demek niyazi sensin" iyide ben sadece niyaziyim neden acıyorsun ki bana diye düşünürken kemal abinin kızı geldi. "Niyazi hoşgeldin" dedi. "Hoşbulduk melek" dedim. Abi bir melek ki sorma, yanıyorum. Oturduk yemeğe, yengem konuşmaya başladı "kemal abin anlattı oğlum neler yaşadığını çok üzüldüm senin için, bu yaşta çok zor" felan dedi ulan bana bir sıkıntı geldi kıpkırmızı oldum. Konuyu değiştirmeye çalışmak istedim konu değişmiyor melek atladı söze, "ya niyazi şuan cidden ben sana çok üzülüyorum nasıl dayandın bunca şeye" ben kırmızı olmanında doruğuna çıktım, artık suratım alev almaya başladı.
"Kemal abi ben kahveye geçiyim orda yatayım mı bu gece" dedim. Kemal abi yüzüme baktı"anladı utandığımı yok yok gel senle balkona çıkalım dertleşelim biraz" dedi. "iyi tamam abi" dedim. Sözlük o an kendimi kız gibi hissettim acınası biri gibi hissettim. Kemal abi çıktı bir sigara sarıldım kemal abiye sadece ağladım. "hığğğğğkkk" sesleri harici hiç bişey duyulmuyordu.

ilk işimi almıştım bile yaşlı bir kadının cüzdanını çalacaktım. Perşembe günü tam pazar girişinde gerizekalı gibi pis elbiselerle bekliyordum. Yaşlı bir kadın pazardan yavaş yavaş çıkıyordu, yarım kilo elma almış, bende yavaşça gittim kadının yanına "teyze elma verirmisin" dedim "dur evladım vereyim" dediği anda kaptım cüzdanını kaçıyorum. Ama baya profesyonel olmuşum kaçma konusunda aralardan sıyrıla sıyrıla uçuyorum. Beyler ordan burdan, şurdan derken benim artık ciğerler iptal etti. Böyle zütümden soluyorum sanki, cüzdanı bi yerlerime sıkıştırmak yerine elimde tuttuğum için biri anlamış olacakki ensemden bir kadın tuttu. "Hırsız var" diye bağırmaya başladı. Ulan kadın nasıl tuttuysa hareket edemiyorum, çırpınıyorum ama bir türlü kurtulamadım. Çevredekiler yavaş yavaş toplanmaya başladılar.

Daha sonra kızın yanına gittim. "Selamun aleykum" dedim. Kız suratıma baktı. "git" tarzında bir el işareti yaptı. ilk baş tabi anlayamadım. "ne oldu dedim" "neden konuşmuyorsun" dedim. Kız gözüyle arkamı işaret etti. Arkama baktığımda 16-17 yaşlarında saçlarının önü kınalı birini gördüm. Adı Hamzaydı. Hamza: "Bu kızdan uzak dur lan konuşma bu kızla" dedi. Benim kaybedecek bişeyim yoktu, dayak yemeye alışmıştım artık beni gibseler umrumda olmazdı. Bir anlık patlamalık güçle beraber "sanane lan huur çocuğu" dedim, bu sefer dedim sözlük, içimdeki kini ilk kez agzıma yansıtmıştım. Dememle beraber 4 kişi orda dehşet şekilde beni dövmeye başladı. Kafamı duvarlara vura vura, artık nefes alamayacak duruma gelmiştim. Bi kaç saat sonra kendime geldim. Ben bunlardan intikam alacaktım. Kaldığımız odanın yan tarafında mutfak vardı ve mutfakta envai çeşit bıçak vardı, o zamanki aklımla yapabileceğim tek şey bıçak kullanrak bu cocuga sokmak olacaktı. O gece zaman bir türlü geçmedi. Herkes yerde yataraken o çocuk koltuk gibi bir yerde yatıyordu. Bu gece bu işi bitirecektim. Küçük bedenime katil damgasını yapıştıracaktım. Ve sonunda gece oldu.

Ben yakalanınca çevremde benim gözcülüğümü yapan herkes bir anda kayboldu. Kendimi 4 çocukla yalnız bırakılan dul karılar gibi hissettim. Neyse vesselam polis çağırdılar. Etrafta hırsız bu, kadının parasını çaldı diyor bir yanda 30 yaşındaki abiler bir iki tane patlatıyor, diğer yanda teyzeler kafama vuruyor. Arada sırada çingene çocukları geçerken vay huur çocugu diyip patlatıyor felan bende deli gibi kaçmaya uğraşıyorum ama kaçamıyorum her tarafım kapalı. Anladım artık burdan kaçış yok, "viuvvvv viuwww dıtt dıtt" sesi duyunca kendimi hepten bıraktım. 2 tane polis geldi, bana baktı "ulan sen hırsızlık yapmayıda mı biliyorsun" dedi kafama vurdu bindirdi arabaya. Yol üstünde karakola giderken, polis amca baktı "dondurma istiyonmu la" dedi ulan sözlük çocuğum ulan "istiyorum abi" dedim ekip arabasını bir kenara çekti, açık bir dondurma aldı verdi bana. Yiyorum güzel güzel, polis baktı bana "ee be oglum ayıp gunah ne işin var hırsızlıkla senin" dedi. Bende dondurmayı aldım yiyorum nasıl mutluyum, gibsinler umrumda olmaz. Memleketimin polisi tavsiyesi bile başka, ama bir sorun vardı ben orda hiç bir şekilde ailemi hatırlamadım. Yani o kadar mutluydum ki o dondurma sayesinde hiç bir şey anlatmadım. Karakola gelince ötmeye başladım.