Şu an otobüsteyim, mobilden yaziyorum az once yazdigim entry internetin cekmedigi bir ana denk geldi ve yok oldu. Birazdan inecem otobusten bu gun sonunu getiriyorum yazinin beklettigim icin kusura bakmayin

Hayat bu noktadan sonra bizim için tam bir keşmekeş halini almıştı. Aylar önce karaciğer yetmezliği ile hastanede yaşam savaşı veren ben, şimdi böğrümde babamin karaciğeriyle ayaktayim babam ise suçsuz yere hastanelik olmuş yatıyor..
intihar etmeyi düşündüm beyler, hemen o anda hastanenin çatısına çıkıp kendimi bırakmayı düşündüm. Beni bundan alıkoyan duygu neydi hala emin olamiyorum. Hayır ölüm korkusu değildi, ölmek fikrine uzun zamandır alışıktım. Belki de son bir yılda yaşadıklarımın bana kazandırdığı olgunluktu. Bir yıl önceki akılsız halim olsaydi böyle bir durumda kaldıktan sonra geride gözü yaslı anasını düşünmeden , hasta yatakta babasından aldığı ödünç karacigeri düşünmeden gider intihar ederdi belki de..

Babamin durumu hala kritik hastanedeydi, biz hala bizimle ilgilenen asıl dokturumuzun gelmesini bekliyorduk. Annem aylardır iyi olmasına rağmen yeniden hastanelere düşmemize daha fazla dayanamadı ve fenalık geçirdi. Ben annemle ilgilendim buyuk kardesim babamin yaninda kalacakti. Anneme hemen mudahale edildi e malum hastanedeyiz. Serum merum taktilar kadinin seker de dusmus tansiyon da. Beyler annem kendine geldi gelmesine ama kadının aklı başında değildi. Kaldıramadı garibim. Beni bile tanımadı gidin buradan diye bagırmaya badladi. Sakinlestirici vurdular uyuttular kadincagizi. Beni de çıkardılar odadan.

Hayatımı değiştiren ne olduysa hepsi bir yıl içinde oldu. Önce ölümden döndüm sonra öz babamı ölümün eşiğine getirdim şimdi de annem akıl sağlığını kaybetti. Her açıdan bitmiş haldeyken kardeşim yanıma geldi, teselli dinleyecek durumda degilim beni yalnız bırak dedim.
Ne tesellisi ulan hepimizin hayatının içine sıçtın, kendini teselli edilecek durumda mı sanıyorsun dedi. Senin akılsızlığından dolayi hem annemi hem babamı kaybettim ulan dedi. Hem o ağlıyordu hem de sessizce ben ağlıyordum. Sus bile demedim ona, konusmaya yuzum yoktu. gibtir git ulan burdan dedi. Onu dedikten sonra sessizlik oldu. O da pisman olmustur abisine o lafi kullandigina. O da baska bur sey demedi ben de. Ciktim beyler. O an hastaneyi terkettim. Nereye gideceğimi bilmeden saatlerce yürüdüm. Hava yağmurluydu yağmurda ıslana ıslana yurudum. Babam yoktu ki oglum by havada cikma desin, annem yoktu ki üşüteceksin oğlum ıslanma desin. Ikisi de benim yuzumden hastanedeler. Durmadim, hava kararana kadar durmadan yurudum.

Geceyarısına doğru evin yolunu tutmuştum, üstümü başımı değiştirip yeniden hastaneye gitmeyi düşünüyordum. Eve gittim duş aldım uzerimi değiştirdim evdeki tekli koltuga şöyle bir iki dakika oturmuştum ki uyuya kalmışım. Sabah 9 gibi falan uyandım hemen evden fırladım hastaneye gitmeye. Telefonun falan şarjı bitik zaten dunden. Sarj etmeyi falan unutmusum, arayip soramiyorum da hastaneyi. Ne var ne yok haberim yok.

Beyler hastaneye vardım odaya gittigimde koridorda falan bizimkiler yoktu. Odaya girdim ve dehsete kapildim. Babamin kaldigi yatak bomboştu. Aynı sahneyi ben daha once de gormustum beyler. Beynimden vurulmusa dondum, başımdan aşağı kaynar sular bosaldi. Bir dakika kadar orada donup kaldim, daha sonra aklima annem geldi. Gozum yasli bir sekilde annemin oldugu kata gittim. Kardesim oradaydi. Abi ozur dilerim dedi daha fazla bir sey demedi. Agzimdan "babam" kelimesi çıktı. Abi dedi seni kac kez aradım açmadın

Amcam da aradı seni dun kac kere acmadın dedi. Ben gittikten sonra bizim doktor gelmiş test sonuçları falan anca o zaman tam netlesti. Babamın karaciger iflas etmemis beyler. Ameliyat sonrasi ilk aylar icin olagan bir durummus. Babam evde istirahat etmek uzere ayrilmis hastaneden. Ben gelmeden once amcam goturmus babami. Kardesim de annemin basinda kalmis. Ulan su 2 gunde yasadigim duygu degisiminin tarifi yok.

Kardesime dedim git sen de eve ben beklerim, gonderdim onu. Annem de aradan bir gun gecince normale donmus. Yine de pgibolojik ilac tedavisine basladik. Bir gun daha ne olur ne olmaz diye gozetim altinda kalacakmis. Gittim anamla konustum, babam iyi ben iyiyim bak sen de iyisin dedim biraz rahatladi. Benim hastaneden cikip gittigimi soylememisler anneme Allahtan.

Daha fazla yazıyı uzatıp sizi bekletmek istemiyorum beyler. Hayat devam ediyor. Yaşadığım olayın yol açtığı travma butun aileye maloldu. Nihayetinde babamın da benim de ciddi karaciger sıkıntılarımız yok, ameliyatın uzerinden henuz bir yil gecmedi ama bir sıkıntı cikmaz diyor doktorlar. Annem pgibolojik tedaviye ilac ile devam ediyor.

Kisacasi tum bunlara ragmen hayat devam ediyor be. Biz yine Allaha hamdolsun iyiyiz, ama her hikaye mutlu sonla bitemiyor hayatta ..

Okudugunuz icin hepinize tesekkur ederim..

Beyler yazımı beğenmeniz, bana destek olmanız çok duygulandırdı lan sağolun varolun. Dertleşmek isterseniz sizlere anlatmadığım kısımları da bu gece ayrı bir başlıkta ilginize sunabilirim. Desteğiniz harbiden gözümü yaşarttı lan eyvallah.

edit: Bu gece de yazıyorum ilgilenen dostlar burdan buyursun:

bkz: ben nefes alırsam sen yaşarsın