beni yoran hayata karşı son yazılarım

Malum gün gelip çatmıştı o gün beyaz gömleğimin üstüne yeşil kazağımı geçirmiş babamın en pahalı parfümünden 5 fıs almıştım. Saçlarım çok sıradandı. o zamanlar uğraşmazdım ama birkaç tarak darbesiyle bi şekil yapmaya çalıştım. Pastayı Tuğçe yapacaktı zaten. Tuana'nın doğum gününden sonraki gün aytuğ'un doğum günü vardı ikisine ayrı ayrı pasta yapmak zor olacağından ikisinin pastası da aynıydı bu arada tuğçe aytuğdan hoşlanıyor galiba peki benim niye haberim yok? Her şeyimi anlattığım tuğçe sadece bir dinleyici mi? Sadece dinlenmek istesem ağaçlarla konuşurdum demek için yanına gidecek oldum vazgeçtim. Bugün Tartışmaya giremezdik paketi ona verdim "o dışarı çıktığı zaman bunu çantasına koyarsan sevinirim" dedim ve pastanın tadına bile bakmadan dışarı çıktım içimde benden gizlenen şeylerin kırgınlığı vardı. Şimdi olmaz diye kendimi yatıştırdım ve kızın vereceği tepkiye odaklandım. Birdahaki tenefüs tuğçe yanıma geldi "biraz dışarı çıkalım mı" dedi onun aksine heyecansız bir sesle "olur" dedim bu bana heyecanlı heyecanlı anlatmaya başladı " aysar, kız paketi gördü çantasında sonra açtı üç dört defa okudu sonra yine katladı yüzüğü çıkarttı parmağına taktı elini kendinden uzaklaştırdı biraz baktı ve çıkartıp ikisini de kutuya yerleştirdi sonra çantasına koydu". Ben yine sıradanca "güzel" dedim, "senin neyin var" muhabbetine gitmemek için "geriye sadece akşamı beklemek kaldı" dedim ve zorlukla gülümsedim. Zil çaldı ve içeriye girdik. Bütün derslerin bir an önce geçmesini bekledim, akşam olup beni eklemesini bekledim. Zaman zor zar geçti eve geldim enerjim tükenmişti. Telefonumda msn olmasa msn bile açmayacaktım o kadar bitkin hissediyordum oturacak halim yoktu yatarak mesajlaşabilirdim belki. Ertesi gün fizik sınavım vardı saat 9 da beklediğim bildirim geldi. Belki o ana kadar çalışmış ve kim olduğum konusundaki merakını bastırmaya çalışmıştı bilmiyorum ama sonunda attı o mesajı. "kimsin?"...