ortalığa sis çökmeye başladı. o an en korktuğumuz andı. eğer sis çökerse cinler bizlere görünmeden hareket edebilirdi. en azından ben göremezdim. tam o korku ile kafamı kaldırıp bakmışken,

emin hoca iki elini kulaklarının arkasına zütürüp allahu ekber diye en gür sesi ile bağırdı. hayatımda böyle bir bağırışı, böyle bir gür sesi ilk defa duymuştum. kulakları yırtan o ses sanki emin hocanın son anına kadar sakladığı bir şeydi. hocanın ağzından çıkan nefesi tüm sisi dağıttı. taş yağmuru durdu. hoca bir adım ileri atıp bir allahu ekber daha çekti. sis kalktığında tam hocanın 100 belki 150 metre ötesinde hayatımda bir daha görmemek için günde saatlerce dua ettiğim varlıklar vardı hemde binlercesi. hoca her allahu ekber dediğinde elleri ile yüzlerini kapatıyorlardı.

kaskatı kesildim. ayakları toynak şeklinde, bedenleri çıplak tüylü, kemiklerinin bazıları dışarıda, kalbur, elleri diz kapaklarına kadar uzun, boyunları şekilsiz ve uzun, kafaları koç kafası gibi 4 boynuzlu, göz çukurlarının içi boş uzun, kulakları kuzu kulağına benzeyen, saçları olmayan, ucubelerin en çirkini varlıkları gördüm. hatırlamamak için uzun zamandır gördüğüm tedavi dolayısı ile şimdi daha detaylara girmek istemiyorum.

hoca allahu ekber çekerek üzerlerine yürümeye başladı.