içeri girdik. Kapının üzerinde, açılınca zıngırdayan zazamingolardan vardı. Acayip bir ortam vardı içeride. Herkes sanki doğma büyüme irlandalı gibi hareket ediyordu. irlandalıları sevmem. Hem havuçlu kremalı bira mı olur amk. Her neyse, girişin hemen sağ çaprazında boş bir masa gördük. Oraya geçtik. Masalar ahşaptı ve üzerini liseliler gibi delip deşip isim yazmamışlardı. Böyle ahşap masalara hep isim yazmak istemişimdir. Boş duvarlara yazı yazmak gibi. Belki bir yerlerde boşluk bırakmama içgüdüsü. Okan da öyleydi. Beni boşluğumda yakaladı huur çocuğu. Her neyse odaklanmamız gereken nokta avrupalı koca popolu kız.

Bu kızı eskort yapsak.. Yok lan yok şaka. Ahlaki karinelere bile uygun değildi bu. Olan oldu ve patlattım soruyu. Erkek arkadaşın var mı? dedim. Bunu konuşmak istemediğini ve çok üzgün olduğunu söyledi. Anlaşıldı. Bu kız ile çok da ten uyumumuz yok. Beni beğenmemiş olma ihtimali de var. Kırık ingilizcemi kullanırken birden lafa girdi, "kız arkadaşın var mı?" dedi. Ben de bunu konuşmak istemediğimi ve üzgün olduğumu söyledim. Amele taku gibi baktı suratıma ve sonra gülümsemeye başladı. Biraz soğukkanlı yaklaşıyordum. Hem bu çalan şarkı neydi. Telefonunda shazam olup olmadığını sordum. Ulan bu program bu şarkıları nereden biliyordu. Vay anasını. Şarkının adı Planxty'den "follow me up to carlow"