127 okuyovum

Parayı alsana dıbınakoyduğum

rezervuarr sayfa 65

Sayfa 66

Okan ağır huur çocuğuymuş şuku

Okan şeytan çıktı lan

Adam 6 gündür yazıyo valla helal olsun üçüküncülerin hali bi başka

Kıbrısı anlatırken biraz da tartışmalarımdan bahsedeceğim. Günlük tartışmalarım, insanların iki yüzlülüğü, ünlülerin aslında bizim hayatlarımızı değiştirebileceğimiz mesaj veren adi birer koyun sürüsü olduğunu, gençliği ve ihtirası, kumarı ve alkolü, ciksi ve uyuşturucuyu anlatacağım. Yani deneyeceğim.

Sen kim köpeksin bunları anlatıyorsun diyorsanız okumaya devam etmezsiniz veya ona benzer şeyler işte. Aklınıza son dönemde ünlü olanlardan kim geliyor mesela? Serenay sarıkaya. Bizim günlük hayatta karşılaştığımız kadınlar, aslında serenay sarıkayanın bir prototipi olma yolunda ilerliyor. Erkekler kerem bursin veya ne bileyim çağatay ulusoy olmak için kıvranıyor. Kaslı ve vücutlu olup karı kız tavlamak ihtiyacı hissediyorlar. Bakın emin olun benim hiçbir şekilde kasım veya çok yakışıklılığım yok. Sadece kadınlara, okuduğum kitaplardan çala çırpa hikayeler anlatıyorum.

Eczanede çalıştığım da oldu, garsonluk da yaptım, kaportada da çalıştım, kumarhanede de çalıştım. Bunların her biri bana hikaye anlatmakta veya bir anı yaşamakta yardımcı oldu.

Şimdi anlatacaklarım size az çok bunları anlatacak. Haa bunları neden yazdım? Çünkü hala fazlasıyla huur var ve onların hayatını anlatırken kendimi değil, kendimi anlatırken onların hayatlarından bahsedeceğimi söylemek için. Okuyan herkesin gözüne sağlık.

Ayırca yapacağınız her eleştiri (iyi veya kötü) kendimi geliştirmemde veya yol bulmamda bana yardımcı olacaktır. Haa her yazıdan sonra eleştiri yapın demiyorum elbette. Hatta isterseniz yapmaya da bilirisiniz. Ama söylediğim gibi, adi bir kevaşenin bile bilmediği pozisyonlar vardır.

Bi daha rez

Esrayı gibmedin ya o koydu kanka

Kendini beğenmişlik bizim doğal ve başlangıçtan beri sahip olduğumuz hastalığımızdır. Bütün yaratıkların en felaketlisi ve en narini insandır, buna rağmen bir de gururlusudur.

-michel foucault

Magosa.. Salamis yolu.. Kıbrıstaydım. Giselle yanımdaydı ve hava sıcaktı. Terlemeye müsait bir sıcaklık vardı. Halbuki ankara'dan uçağa binmeden önce meşrutiyet caddesinin o sıkı kalabalığında gerçekten üşümüştüm. Evet üşümüştüm, ne üzerinde kalın bir şey vardı ne de beni sıkı sıkı saracak bir dostum kalmıştı ankara'da. Giselle ile birer sigar yaktık. Evet kıbrıstaydık. Sanki o sigara ile ışınlanmış gibi hissettim kendimi. Bir anda kıbrıstaydım.

şehirleşmeye yakın bir köy havası vardı. Çöl gibiydi ama çöl değildi. insanlar susuzluklarını bira içerek geçiriyorlar ve evet, bira ucuz. insanların konuşma tarzı da trakyadan ankaraya taşınmış birisini anımsatıyor. "Napan be gardaş?" gibi. Çok klagib bir örnek, bunun farkındayım ama lanet olası yerde sürekli bunlarla karşılaşıyorsunuz.

Hızlıca bir kiraladım. Giselle'e yakın bir yerden. Ev sahibi ile anlaştım. Çok rahat bir adamdı. Sonra etrafı tanımaya fırsatım olmadan iş aramaya çıktım. Bilirsiniz. Şu klagib kafe maceralarından birisine denk gelmiştim. Alkollü bir yerde çalışmak zordur ama kapıdaki "garson aranıyor" yazısı benim içimi kıpır kıpır etmişti.

içeri girdiğimde patronun yarım saate geleceğini söylediler. Numaramı vermemi ve sonra aracaklarını söylediklerinde ise "patronu beklerim, bana bir bira" dedim. Patronun karşısına alkollü çıkmak? Ouv hayır bir biradan bir şey olacağını zannetmiyorum. Bira geldikten sonra etrafı kesmeye başladım. Çok kalabalık değildi o saatlerde. Hatta ben olsam bu saatte bira içmeye gelmezdim diye düşündüm. Halbuki tam da biramı yudumluyordum. Önüme çerez falan getirmediler. Beyaz leblebi istedim, yok dediler. Beyaz leblebi olmayan yerde çalışabilecek miydim? Çalışırım, beyaz leblebiyi de bu dükkana getiririm! diye düşündüm.

Patron geldi. Sakallı ve motorcu montu olan uzunsaçlı kel birisiydi. Yani arka tarafta çıkan saçlarını uzatmıştı. Ben bunu döverim hissi uyanalı çok olmamıştı. Yanına gitmeye cesaretim olmadı. Diğer garsonlardan birisi illa beni gösterir diye düşündüm. Evet tam bu sırada bana döndü ve bir masayı işaret etti. Soluk soluğaydı ve konuşmak için zaman istedi. Bir bardak suyunu aldı ve içmeye başladı. Yarısına kadar içti. Sonra masaya bıraktı. Yüzüğü allı morlu bir şeydi. Biraz muallakye benzemeye çalışıyordu ama yine de siz bilirsiniz o tipleri. Yaramaz çocuklar gibi annesinin malzemelerini kullanmıştı.

"Daha önce deneyimin var mı?" dedi
"Elbette var" dedim
"Nerede çalıştın?" dedi
"dream cafede sıradan bir irish pub'da" dedim. Deneyimli sansın diye ikincisini sallamıştım.
"Tamam. Pekala cafeyi beğendin mi?" dedi.

Kafeye şöyle bi göz attım. Berkin elvan, ali ismail korkmaz ve bir çok kişinin fotoğrafı vardı. Che guaverasından maosuna kadar. Duvarda sovyet bayrağı vardı.

"Evet, çok güzel olmuş" dedim. Güzel mi olmuştu. Şişirilmiş egosunu daha fazla şişirmekle mi kalmıştım. Bilemiyorum
"Yarın gel başla" dedi.

Ertesi gün beni mutfağa yönlendirdi. Gece kapatmadan da paspas atıp çıkacaktım. Gerçekten ne heyecan verici iş ama. Aklıma giselle gelmişti. Ben şurada çalışacağım diye haber vermiştim ona. Gelip o gün beni görecekti ve ben arka tarafta bulaşık yıkıyor olacaktım. Gerçekten hüzünlü bir sahne. Tabi bir şey de diyemedim.

Arka tarafa geçtiğimde bir sürü arka taraf elemanı vardı. Küçücük bir yerdi ve her şey dip dibeydi. Herkesle tanıştım ama hiçbirinin adını aklımda tutamadım. Son tanıştığım kişinin adı hariç. Adı idil ve 55 yaşlarındaydı. Enteresan bir hayat hikayesi olan enteresan bir ablamızdı. Tanıdıkça seveceksiniz.

Herkes birbirine yoldaş diye sesleniyordu. Hayır, çok siyasi değilimdir. Hatta verdiğim partiyi sever sayarım. Gerektiğinde milliyetçiyimdir ama ırkçı değilimdir. Atatürk'ü severim ve boş yere öldürülmüş bütün insanlara, kazaya değil! gerçekten pisi pisine gitmiş insanlara da üzülürüm. Siyasi çıkar amacı ile de üzülmem. Gerçekten üzülürüm. Soma'ya ermenek'e ve döverek öldürülenlere üzülürüm. Bunun tezahürü bende devrimci ruhu yaratmaz. Bunun tezahürü olarak ırkçı da olmam. Hayatı sorgulanması gerektiği gibi sorgularım. Parti başkanı açıklama yapana kadar yorum yapmayanlardan da sayılmam.

Hikayenin en siyasi entrysi bu kadar. Evet. Bunu açıklamasam, ileriyi anlatamayacaktım.

Şimdi size liberal ekonominin veya komünist ekonominin komik bir viralini yapacak değilim ama birazdan anlatacaklarım gerçekten ancak bir sömürüyü, bir haksızlığı ve bir iki yüzlülüğü anlatacak.

Bulaşık yıkarken hiçkimseyle konuşmadım. Konuşmak istemedim veya ona benzer şeyler işte. Dassak 5 batman neden konuşmuyorsun" diyen olduğunda da "konuşmayı sevmem" diyordum.

Gece geç oldu ve balon bardakta ayran isteyen puştun birini dövmek için hareket ettim. Tam 8 saattir minik minik aralarla bulaşık yıkıyordum ve huur çocuğu balon bardakta ayran içmişti. Sünger o bardağa girmiyor ve ayran lekesi öyle kolay çıkmıyordu. Bu senin işin pekekent diyen olacaktır ama sırf benim işim diye birilerinin ayran fantezisine katlanacak değildim. Tam mutfaktan çıkarken "nereye" dedi idil abla. "Abla ben şu çocuğu dövüp geliyorum" dedim. "Gel bi buraya" dedi. Yanına gittim. "Eğer sen şu bardak lekesi için adam döveceksen, paspas atarken ne düşüneceksin bilmiyorum. Şimdi sakin ol ve şuraya otur. Çay iç ve tekrar işine dön." dedi. Enteresan bir sakinlikte konuştuğu için sakinleşmiştim. Tekrar işimin başına döndüm.

idil ı gib

bREZzers

Rezwejdne

reserved

rezervasyon