O öyle gülünce inanın içimde birşeyler koptu. Ağlamaya başladı sonra. Gözlerinden dökülen yaşlar sevinç yaşlarıydı sanki, ama ağlarsan bir daha olmaz diyerek tehdit ettim hemen. Berfin hayatımda geçirdiğim en güzel günlerden biriydi dedi akşam onu yurda bırakırken.Eve ayaklarımı hissetmeyerek gittim, çok mutluydum beyler. Mutlu mu olacaktım ? Düşündükçe çok mantıksız geliyordu ama düşünmüyordum beyler. Sonunu hiç düşünmedim, hep sonsuz olsun diye düşünüyordum.
1. yılın sonlarına doğru berfinle kampüs sahilinde otururken birden ona aşığım sana deyiverdim.. Bana bilmediğim bir şey söyle dedi gülümseyerek canına yandığım.. sen de beni seviyorsun dedim. yaa, benim bundan haberim yoktu dedi tekrar gülümseyerek. O gülünce ben otomatik olarak mutlu oluyordum. Berfinle okuldaki kürt-türk olayını yerle bir etmiştik. Herkes bizden bahsediyor, hakkerili ve giresunlu deyip şaşkınlık krizlerine giriyordu. insanları anlamakta güçlük çekiyorduk. Neden bu kadar garipseniyordu anlamamıştım...
Sınavlar bitip memlekete dönüş zamanı gelmişti.Bir yandan hüzünlü bir yandan sevinçliydim. 2.5 ay nasıl geçerdi berfinsiz? Gitmeden uzun uzun sarıldım berfine. içimde kötü hisler vardı ama nasıl anlatılır bilmem..Ben saçma sapan lise işleriyle uğraşırken ablamlar atanmış, biri samsunda biri konyada işe başlamıştı. Samsuna gittim direk, ertesi gün de hastahaneye. Göğsümdeki ağrının sebebini öğrenmek istiyordum, öğrendim de. 3-4 bin kişiden birine denk gelen göğüs kemiklerinin içeri doğru büyümesi diye bir hastalık.
Tedavisi zor değidi ancak yapan doktor az olduğu için masraflı olabilirdi. Şimdilik bir sıkıntı olmaz diyerek ayrıldım hastahaneden...