Ölecektik.
"Şşt, hiçbir şey olmayacak merak etme." Masal'ın gözyaşlarını sildi.
"ilacı bulunur mu? Bulunur mu anne, ha?"
"Bulunur tabii. Sadece bir süre burada birlikteyiz. Güçlüdür bizim bağışıklığımız, merak etme."
Camları kapattım, kapıları kilitledim. Annem televizyonun başından ayrılmıyor, kanalları her saniye değiştirerek çizgili ekrandan başka bir şey arıyordu. Aklıma dedemin eski radyosu geldi. Koşup dolaptan aldım, içeri getirdim, düğmesine basıp açtım. Tam sinyal alınamıyordu, en sonunda kısık bir sesle uyarı veren bir adam duydum.
"... Ne yaparsanız yapın... Evlerinizden ayrılmayın... Birlikte durun... " Dediklerinin ancak bu kadarı anlaşılıyordu. Masal yine ağlamaya başladı. Annem onu kollarına aldı.
Birkaç saniye kızına sarıldı. Sonra durdu.
"Masal?" dedi. "Neden bu kadar soğuksun?"
"Be-ben bilmiyorum. iyi hissetmiyorum."
Annem sessizce dönüp bana baktı. Yüzünde acıdan başka bir şey yoktu. Gözlerinden birkaç yaş damladığını gören Masal kendini tamamen bırakıp çığlıklar atarak ağlamaya başladı. Ayağa kalktı, tepiniyordu:
"Ölmek istemiyorum. Ístemiyorum. Ölmek istemiyorum." Annem onu durdurmaya çalıştı. Kollarını tutamıyordu. Masal yerinde durmuyordu. Annem zorla yakalayıp omzuna yatırdı onu. Sakinleşene kadar saçlarını okşadı. Nasıl gerçekleştiğini bilmiyorum. Birkaç dakikalığına zaman yavaşlamıştı sanki. Masal'in elini sıkıca tuttum.
Bulaşacaksa bize de bulaşmıştı çoktan. Umrumda bile değildi. Kardeşimi kaybediyordum. Rengi kar beyazdı. Elimi sıktı. Hemen sonra kafası düştü. Annem kafasını kaldırıp yüzüne baktı. Ölmüştü.