Eskiden evimizin olduğu sokağa girdim. Önceden burada çocuklar koştururdu. Zamanında ben de koşturmuştum. Fakat şimdi, terk edilmiş bir kasaba gibiydi upuzun sokak. Gözlerimi o sisli yerde açtığımdan beri hastalıklı
yaratıklardan hiç görmemiştim. Kendimi nasıl savunacağımı da bilmiyordum. Karşıma bir ölü çıkmaması için duaetmekten başka şansım yoktu. Aslı bana saldırdığında kafasına salonlarındaki sandalyeyle vurup kendimi sokağa
atmıştım. Bundan tam olarak iki gün önceydi. Korkmuştum, çünkü hayatımdaki herkesi kaybettiğimi anladığım ilk dakikalardı. Şimdi daha güçlü hissediyorum.
Benim şimdi yaptığım gibi, her şeyin bittiği ve dünyadaki milyonlarca düşmanın içinde yapayalnız kaldığınız durumlarda, bir süre sonra kabullenme sürecine girersiniz. Kötü olan her neyse olup bitmiştir. Geri gelemez,
düzeltilemez, acısı dinemez. Geçmişi düşünmenin hayatta kalmanıza yardımı olmaz. Fakat biraz yiyeceğin yardımı olur. Evimin bahçesine kadar sağ salim gelebilmiştim. istediğim şey evdeki yiyeceklerdi. Yaşamıma devam etmem, biraz
enerjimin yerine gelmesi, en azından hareket edebilmem için herhangi bir şey olurdu. Bir gofret, biraz meyve suyu, konserve yiyecekler... Karnım aklımdan geçen görüntüler yüzünden guruldadı. Girişin önüne gelince durdum. Kapı açıktı ama içerden hiç ses gelmiyordu. Bir aylağın hırıltılarını duymuyordum. Belki
de eve benden önce başka insanlar girmişti. Kaç kişinin hayatta olduğunu merak ettim. Sokaklar boştu. Hiçbir canlının sesi, bir hayat belirtisi duyulmuyordu. Basamakları çıkıp parmak uçlarıma basarak içeri girdim. Zombiyle karşılaşıp
gafil avlanma riskini göze alamadığım için olabildiğince sessiz olmaya çalışıyordum. Bir yandan da gözlerimle olası bir durumda kendimi korumak için sert veya kesici bir şey aradım. Sonunda yerimde kaskatı kesilmemi sağlayan bir tıkırtı duydum. Lanet olsun. Bir tane daha. Poşet sesleri... Hışırtılar... Birisi eşyalarımızı karıştırıyordu. Zombi olmadığına sevinsem mi yoksa korksam mı karar veremiyordum.
"Kimsiniz?"
Sesimi duyan kimse durdu. Salonun yanındaki kapıdan mutfağa döndüm. Her şey çok ama çok hızlı oldu. Ne olduğunu bile anlayamadan sol ayağıma bir kurşun yedim. Yorgunluğu, açlığı ve acıyı kaldıramayan vücudum kendini
yavaşça yere bırakırken karşımda bana doğru gelen sıska bir gölge gördüm. Yumuşak sesiyle bir şeyler mırıldandı. Dediklerinin bayılmadan önce yalnızca bir cümlesini algılayabildim:
"Çok üzgünüm, of, insanmışsın."

3 GÜN ÖNCE...
Başımı parçalayan ağrıyla uyandım. Dün gece arkadaşlarla biraz içki içmiştik. Ögleden sonra Aslı'nın yanına uğramıştım, iş yerindeki şu Kerim denen adam yüzünden tartışmıştık. Aslı, çok değerli patronu Kerim Bey'inin ona nasıl baktığını görmüyordu. Öyle erkek sineği bile kıskanan bir tip değildim ama bir insan kötü niyetli olduğunda anlardım.
"Abartıyorsun." demişti. Bu da kanıma dokunmuş olmalıydı ki ben de asla söylememem gereken bir şeyi söylemiştim:
"Çalışmana gerek bile yok. Zaten birkaç yıla evleneceğiz." Bunu söylediğim anda bana önce şaşkınlık, sonra hayalkırıklığı içinde bakıp, "Gitmeni istiyorum." demişti. Hatalı olduğumu da biliyordum, Kerim denen herifin Aslı'ya nasıl yaklaştığını da. Akşama doğru bütün bu düşünceler beynimi patlatmak üzereydi ve çocukluk arkadaşım Erdem'in "Kanka Kafaları Dağıtırız" teklifine hayır diyemedim. O yüzden akşamdan kalmayım.
izmir, Bornova'da bulunan Ege Üniversitesi'nde Tıp okuyordum. Bir yıl hazırlık okumuştum, 2. sınıfa başlayacaktım yeni. Bu yüzden yalnızca yazları gelebiliyordum istanbul'a, ailemin yanına. Küçük kardeşim Masal 13 yaşındaydı. Bu yıl ortaokulu bitirecek ve liseye başlayacaktı. Hayatta en çok değer verdiğim insandı o. O yazın tamdıbını onlarla geçirmek
istemiştim. Yatağımda otururken sesini duydum:
"Abiiiiiii! Uyan artııık." Onu sahile arkadaşlarının yanına bırakacağıma söz vermiştim. Bütün yaz gezmiş, eğlenmişti. Ama yetmiyordu cadıya. Sınavdan önceki son tatilini değerlendirmek istediğini söyleyip duruyordu. Şimdi geç kalıyorolmalıydı. Kalkıp salona geçtim. Güzeller güzeli kardeşim hazırdı bile. Önündeki kahvaltıyı büyük ısırıklarla yiyordu, meyve suyunu da iki dikişte bitirdi. Masaya oturdum. Annem mutfaktan hızlıca salona gelip televizyonu açtı.
"Çocuklar bugün dışarı çıkmasanız daha iyi olur."
Her kanalda acil durum haberleri vardı. Ben uyurken ne olmuştu böyle? Annem kanalların birinde durdu. Yüzünden korku okunan spiker, canı pahasına bağırıyor ve hızlı hızlı konuşuyordu. Masal da ben de ekrana yaklaştık.
"... Cumhurbaşkanının açıklamaları bekleniyor. Mecliste acil bir görüşme ayarlandı. Stüdyomuz güvenli bir yerde bulunduğundan dolayı size bilgi vermeye devam edeceğiz. Bilim insanlarının açıklamalarına göre bu salgın büyük bir hızla yayılmakta, insanları önce 10 dakika ile 2 saat arası bir zaman dilimi içinde öldürüp hemen ardından da diriltiyor.
Tam anlamıyla filmlerdeki gibi bir zombi salgınıyla karşı karşıyayız. Şimdi muhabirimiz Ayça, çok yüksek güvenlik sistemleri ile korunan bir laboratuvarda, araştırmacıların ve profesörlerin tartıştığı bir toplantıdan canlı yayında size salgına yakalananların gösterdikleri belirtileri anlatacak."
Görüntü değişti ve ekrana beyaz bir odada bulunan kadın çıktı.
"Teşekkürler Ahmet. Yakınınızdaki kişi kendini çok yorgun hissettiğini söyler ve ten rengi olduğundan solgun, beyaz görünürse sakın yanına gitmeyin. Dönüşüm çoktan başlamış demektir. Zombiye dönüşmeye başladığının bir diğer belirtisi de anormal soğuk vücuttur. Organlar çalışmayı bırakınca virüs inanılmaz hızlı bir şekilde bedeni soğutur. Ondan
mümkün olduğunca uzağa gidin. Bir kere zombiye dönüşenler hiçbir yolla eski haline dönemezler. Bu yüzden onlara kesinlikle yaklaşmayın. Dönüşümü gerçekleşmiş yani zombi olmuş kişiler davranışların doğru veya yanlış olduğunun farkına varamazlar. Tek hissettikleri şey insan organlarına olan açlıktır. Canlı vücudun kokusunu alırlar ve çalışan
organlarınıza saldırırlar. Açlıkları yatıştırılamaz, azalamaz ya da durdurulamaz. Her gördükleri canlıya saldırıp organları yemek isterler. Zombi tarafından ısırılan fakat organları tam olarak yenmemiş, bir kısmı kalmış olanlar zombiye dönüşürken; organlanlarının %80'i ve fazlası yenmiş olan insanlar tekrar dirilemez, ölürler. Yani, bu korkunç hastalık
hem ısırıkla hem de hava yoluyla bulaşmaktadır. Bağışıklık sistemi güçlü olan insanlar salgından hava yoluyla etkilenmezler. Fakat zombi ısırığından kaçış yoktur. Yani yapabileceğiniz en mantıklı şey evden çıkmayıp saklanmak. Kapılarınızı ASLA kimseye açmayın. Doktorlar bir çözüm bulmak için araştırmalar yapıyorlar. Kanada'ya acil uçuş için
ayarlanan uçakta 78 doktor bulunmakta. Kanada havalimanindan izin alınır alınmaz kalkışa geçilecek. Bu sırada gelişmeleri öğrendikçe yayın yapmaya devam edeceğiz. Şimdi içeride gerçekleşen ve yeni biten toplantıda konuşulanları aktaracağız. Yanımızda bilimsel araştırmaların öncüsü ünlü biliminsanı Tuncay Sadıkoğlu var. Tuncay
Bey, salgın ne kadar kötü?"

Kameraman kel ve 50'lerinde olan bir adamı çekmeye başladı.