Eskiden evimizin olduğu sokağa girdim. Önceden burada çocuklar koştururdu. Zamanında ben de koşturmuştum. Fakat şimdi, terk edilmiş bir kasaba gibiydi upuzun sokak. Gözlerimi o sisli yerde açtığımdan beri hastalıklı
yaratıklardan hiç görmemiştim. Kendimi nasıl savunacağımı da bilmiyordum. Karşıma bir ölü çıkmaması için duaetmekten başka şansım yoktu. Aslı bana saldırdığında kafasına salonlarındaki sandalyeyle vurup kendimi sokağa
atmıştım. Bundan tam olarak iki gün önceydi. Korkmuştum, çünkü hayatımdaki herkesi kaybettiğimi anladığım ilk dakikalardı. Şimdi daha güçlü hissediyorum.
Benim şimdi yaptığım gibi, her şeyin bittiği ve dünyadaki milyonlarca düşmanın içinde yapayalnız kaldığınız durumlarda, bir süre sonra kabullenme sürecine girersiniz. Kötü olan her neyse olup bitmiştir. Geri gelemez,
düzeltilemez, acısı dinemez. Geçmişi düşünmenin hayatta kalmanıza yardımı olmaz. Fakat biraz yiyeceğin yardımı olur. Evimin bahçesine kadar sağ salim gelebilmiştim. istediğim şey evdeki yiyeceklerdi. Yaşamıma devam etmem, biraz
enerjimin yerine gelmesi, en azından hareket edebilmem için herhangi bir şey olurdu. Bir gofret, biraz meyve suyu, konserve yiyecekler... Karnım aklımdan geçen görüntüler yüzünden guruldadı. Girişin önüne gelince durdum. Kapı açıktı ama içerden hiç ses gelmiyordu. Bir aylağın hırıltılarını duymuyordum. Belki
de eve benden önce başka insanlar girmişti. Kaç kişinin hayatta olduğunu merak ettim. Sokaklar boştu. Hiçbir canlının sesi, bir hayat belirtisi duyulmuyordu. Basamakları çıkıp parmak uçlarıma basarak içeri girdim. Zombiyle karşılaşıp
gafil avlanma riskini göze alamadığım için olabildiğince sessiz olmaya çalışıyordum. Bir yandan da gözlerimle olası bir durumda kendimi korumak için sert veya kesici bir şey aradım. Sonunda yerimde kaskatı kesilmemi sağlayan bir tıkırtı duydum. Lanet olsun. Bir tane daha. Poşet sesleri... Hışırtılar... Birisi eşyalarımızı karıştırıyordu. Zombi olmadığına sevinsem mi yoksa korksam mı karar veremiyordum.
"Kimsiniz?"
Sesimi duyan kimse durdu. Salonun yanındaki kapıdan mutfağa döndüm. Her şey çok ama çok hızlı oldu. Ne olduğunu bile anlayamadan sol ayağıma bir kurşun yedim. Yorgunluğu, açlığı ve acıyı kaldıramayan vücudum kendini
yavaşça yere bırakırken karşımda bana doğru gelen sıska bir gölge gördüm. Yumuşak sesiyle bir şeyler mırıldandı. Dediklerinin bayılmadan önce yalnızca bir cümlesini algılayabildim:
"Çok üzgünüm, of, insanmışsın."

Onlar etrafını sardığında tek bir seçim yapma hakkın olur. insanlığından vazgeçip kurtulmak mı, yoksa kim olduğunu unutmayıp ölmek mi?

Hızlı düşün. Çok zamanımız yok

Gözlerimi açtım. Etrafı saran leş kokusu yüzünden en son ne yediysem kustum. Ne yediğimi zorlasam önümde çirkin bir görüntü oluşturan kusmuğumun içinde görebilecek olsam da hatırlamıyorum. Ne zaman yediğimi hatırlamıyorum.
Annemin yüzünü hatırlamıyorum. Kimsenin yüzünü hatırlamıyorum ki, kendi yüzümü bile. Ayaklarımın ucu hariç, etrafı görmemi engelleyen yoğun bir sis var. Nerede olduğumu anlamak için etrafa kulak verdim. Esen hafif rüzgar dışarıda
olduğumu hatırlatıyordu... insan yok. Öten kuşlar, havlayan köpekler yok. Sanki şehir yok olmuş gibi. Olanları hatırlamaya çalıştım. Beynim anıları kapalı duvarlar ardına itmişti. Hatırlamaktan korktuğum bir şey vardı,ama neydi?
Kıyafetlerime baktım. Tişörtüm ve kalın yırtık kotum kan içindeydi. Ama acı hissetmiyordum. Benim kanım değil. Ne kadar korkunç bir şey yapmış olabileceğimi düşünürken hafızamı kaplayan kalın kapıların kilitleri yavaşça açıldı, görüntüler netleşmeye başladı. Hava bile kan kokuyordu. Ama bir gram bile utanç hissetmiyordum.Her ne olduysa, bunu ben yapmamıştım. Onlar yapmıştı. Salgın.Boş sokaklarda ne olduğunu bilmeden, sayamadığım saatler boyunca dolaştım. Ne yapacağımı düşünmeye vaktim bile olmamıştı. Şehrime olan felaketleri bir bir sindirmeye çalıştım önce. Annemin, anneciğimin gözlerimin önünde zombiye dönüşen kız kardeşim tarafından yenmesi... Kalbim yırtılırken yaşadığım şeyler 'henüz bitmedi' der gibi aklımda dolaşmaya devam ediyordu. Kız arkadaşım Aslı'nın beni ısırmaya çalışması... Harabeye dönmüş evlerden birinin bahçesine sığınıp bayılmam... Son üç gün içinde yaşadığım her iğrenç şey bir film şeridi gibi geçti gözlerimin önünden. Hangi zombi filmini izlerseniz izleyin, hangi fantastik romanı okursanız okuyun. inanın bana, asla buna benzeyen bir şey anlatılmamıştır. Cehennemin varlığına inanmayan bir insan olarak, Tanrı sanki beni cezalandırmış gibi bana yeryüzünde cehennemi yaşatıyordu. Nasıl başladığını bilmiyordum. Televizyondaki yayınları hatırlıyordum sadece. Evde kalmamızı, ne yaparsak yapalım dışarı çıkmamamızı söyleyen radyo spikerini... Annemin, kardeşim Masal'a ve bana her şeyin iyi olacağını, bize zarar gelmesine asla izin vermeyeceğini söylemesini hatırladım. O narin, tatlı ama kararlı sesi kulaklarımdaydı:
"Size dokunamazlar, asla!"
Bana dokunamadılar. Fakat Masal'ı ve anneciğimi o korkunç salgına kaybettim.
Onları koruması gereken bendim. Ben! Evin yıllardır tek erkeği. Annesinin doktor oğlu, Masal'cığın kahraman ağabeyi. Yapamadım... Annem ölürken-ya da dönüşken, hangisi olduğunu anlayamadan kaçıp kız arkadaşımı kurtarmaya gitmek zorunda kalmıştım çünkü- ona bir söz vermemi istedi. Hayatta kalacaktım. Benim adım bile Savaş. Ve ben bu korkunç salgında, gözlerim çukurlarından çıkarılana, kalbim lime lime edilip o hastalıklı, yürüyen ölüler tarafından yenene kadar savaşacağım.

Annem için. Masal için.

devam etmemi istiyorsanız yerleşelim lütfen

3 GÜN ÖNCE...
Başımı parçalayan ağrıyla uyandım. Dün gece arkadaşlarla biraz içki içmiştik. Ögleden sonra Aslı'nın yanına uğramıştım, iş yerindeki şu Kerim denen adam yüzünden tartışmıştık. Aslı, çok değerli patronu Kerim Bey'inin ona nasıl baktığını görmüyordu. Öyle erkek sineği bile kıskanan bir tip değildim ama bir insan kötü niyetli olduğunda anlardım.
"Abartıyorsun." demişti. Bu da kanıma dokunmuş olmalıydı ki ben de asla söylememem gereken bir şeyi söylemiştim:
"Çalışmana gerek bile yok. Zaten birkaç yıla evleneceğiz." Bunu söylediğim anda bana önce şaşkınlık, sonra hayalkırıklığı içinde bakıp, "Gitmeni istiyorum." demişti. Hatalı olduğumu da biliyordum, Kerim denen herifin Aslı'ya nasıl yaklaştığını da. Akşama doğru bütün bu düşünceler beynimi patlatmak üzereydi ve çocukluk arkadaşım Erdem'in "Kanka Kafaları Dağıtırız" teklifine hayır diyemedim. O yüzden akşamdan kalmayım.
izmir, Bornova'da bulunan Ege Üniversitesi'nde Tıp okuyordum. Bir yıl hazırlık okumuştum, 2. sınıfa başlayacaktım yeni. Bu yüzden yalnızca yazları gelebiliyordum istanbul'a, ailemin yanına. Küçük kardeşim Masal 13 yaşındaydı. Bu yıl ortaokulu bitirecek ve liseye başlayacaktı. Hayatta en çok değer verdiğim insandı o. O yazın tamdıbını onlarla geçirmek
istemiştim. Yatağımda otururken sesini duydum:
"Abiiiiiii! Uyan artııık." Onu sahile arkadaşlarının yanına bırakacağıma söz vermiştim. Bütün yaz gezmiş, eğlenmişti. Ama yetmiyordu cadıya. Sınavdan önceki son tatilini değerlendirmek istediğini söyleyip duruyordu. Şimdi geç kalıyorolmalıydı. Kalkıp salona geçtim. Güzeller güzeli kardeşim hazırdı bile. Önündeki kahvaltıyı büyük ısırıklarla yiyordu, meyve suyunu da iki dikişte bitirdi. Masaya oturdum. Annem mutfaktan hızlıca salona gelip televizyonu açtı.
"Çocuklar bugün dışarı çıkmasanız daha iyi olur."
Her kanalda acil durum haberleri vardı. Ben uyurken ne olmuştu böyle? Annem kanalların birinde durdu. Yüzünden korku okunan spiker, canı pahasına bağırıyor ve hızlı hızlı konuşuyordu. Masal da ben de ekrana yaklaştık.
"... Cumhurbaşkanının açıklamaları bekleniyor. Mecliste acil bir görüşme ayarlandı. Stüdyomuz güvenli bir yerde bulunduğundan dolayı size bilgi vermeye devam edeceğiz. Bilim insanlarının açıklamalarına göre bu salgın büyük bir hızla yayılmakta, insanları önce 10 dakika ile 2 saat arası bir zaman dilimi içinde öldürüp hemen ardından da diriltiyor.
Tam anlamıyla filmlerdeki gibi bir zombi salgınıyla karşı karşıyayız. Şimdi muhabirimiz Ayça, çok yüksek güvenlik sistemleri ile korunan bir laboratuvarda, araştırmacıların ve profesörlerin tartıştığı bir toplantıdan canlı yayında size salgına yakalananların gösterdikleri belirtileri anlatacak."
Görüntü değişti ve ekrana beyaz bir odada bulunan kadın çıktı.
"Teşekkürler Ahmet. Yakınınızdaki kişi kendini çok yorgun hissettiğini söyler ve ten rengi olduğundan solgun, beyaz görünürse sakın yanına gitmeyin. Dönüşüm çoktan başlamış demektir. Zombiye dönüşmeye başladığının bir diğer belirtisi de anormal soğuk vücuttur. Organlar çalışmayı bırakınca virüs inanılmaz hızlı bir şekilde bedeni soğutur. Ondan
mümkün olduğunca uzağa gidin. Bir kere zombiye dönüşenler hiçbir yolla eski haline dönemezler. Bu yüzden onlara kesinlikle yaklaşmayın. Dönüşümü gerçekleşmiş yani zombi olmuş kişiler davranışların doğru veya yanlış olduğunun farkına varamazlar. Tek hissettikleri şey insan organlarına olan açlıktır. Canlı vücudun kokusunu alırlar ve çalışan
organlarınıza saldırırlar. Açlıkları yatıştırılamaz, azalamaz ya da durdurulamaz. Her gördükleri canlıya saldırıp organları yemek isterler. Zombi tarafından ısırılan fakat organları tam olarak yenmemiş, bir kısmı kalmış olanlar zombiye dönüşürken; organlanlarının %80'i ve fazlası yenmiş olan insanlar tekrar dirilemez, ölürler. Yani, bu korkunç hastalık
hem ısırıkla hem de hava yoluyla bulaşmaktadır. Bağışıklık sistemi güçlü olan insanlar salgından hava yoluyla etkilenmezler. Fakat zombi ısırığından kaçış yoktur. Yani yapabileceğiniz en mantıklı şey evden çıkmayıp saklanmak. Kapılarınızı ASLA kimseye açmayın. Doktorlar bir çözüm bulmak için araştırmalar yapıyorlar. Kanada'ya acil uçuş için
ayarlanan uçakta 78 doktor bulunmakta. Kanada havalimanindan izin alınır alınmaz kalkışa geçilecek. Bu sırada gelişmeleri öğrendikçe yayın yapmaya devam edeceğiz. Şimdi içeride gerçekleşen ve yeni biten toplantıda konuşulanları aktaracağız. Yanımızda bilimsel araştırmaların öncüsü ünlü biliminsanı Tuncay Sadıkoğlu var. Tuncay
Bey, salgın ne kadar kötü?"

Kameraman kel ve 50'lerinde olan bir adamı çekmeye başladı.

"Savaş, uyan!"
Sarsılarak uyandım. Üzerine havlu koyduğum tahtalardan yapılmış yatağımdan kalktım. Bacağım hala çok acıyordu fakat yürümeme engel değildi. Hızlı iyileşmiş bile sayılabilirdi. Bir haftaya ağrısı bile geçerdi. Alp, önceki gün kapının önüne doğru ittiği sandalyeleri ve büyük demir parçalarını çekiştirerek itmeye çalışıyordu. Küçücük bedeninin getirdiği
sorumluluğun yüz katı yüklüydü omuzlarında. Özgür aceleyle sırt çantasına bir şeyler dolduruyordu. Yanına gittim.
"Ne oluyor?"
"Alt kattan içeri girmişler. Alp camları kontrol etmek için bodrum kata indiğinde görmüş." Saçlarımı karıştırdım.
"Ne yapacağız?"
"Bilmiyorum. Eşyalarını al. Burada kalamayız." Erkek olan ben olmama rağmen, o öyle kararlı ve mantıklı davranıyordu ki emrettiği her şeyi yapmaya hazırdım. Hayatıma yeni giren bu kız, bir anda bana rol model olmuştu. Yanıma alacak pek eşyam yoktu. Gidip Alp'in demir parçalarını kaldırmasına yardım ettim. işimi bitirip arkamı döndüğümde Özgür daha önce görmediğim bir dolabı açıyordu. içinden silahlar çıktı. Bunları şuana kadar benden
saklamıştı. Güvenmemiş olmasına kırılsam bile akıllıca davrandığı için onu suçlayamazdım. Birini alıp elime verdi.
"Sakın elinden bırakma." Ve silahları çantasına koymaya devam etti.
Ağırdı. Silahlardan pek anlamazdım ama zaten bitkin ve yaralı olan vücuduma göre çok fazla olduğu belliydi. Tamam, hiç anlamazdım. Yaşıtlarım bilgisayar oyunları oynarken ben ders çalışıp kitap okumuştum. Küçüklüğümden beri cerrah olmak istiyordum. Bu yüzden başka şeylere pek zaman ayırmamıştım işte. Özgür'ün nasıl böyle korkusuz, bilgili,
özgüvenli ve cesaretli olduğunu merak ettim. Kız-erkek ayrımı yapmazdım ama ondaki bazı şeyler çok erkeksiydi. Bazı anlarda çekici gelen bu huyu bazı anlarda karşımda askerlik arkadaşım varmış gibi hissettiriyordu. El şakası yapasım geldiği bile olmuştu. Ama onun o narin bedeni ve güzel gözlerine bakınca, küçük bir kız olduğunu hatırlıyordunuz.
Neden böyle olduğunu ögrenmek isterdim. Fakat şimdi muhabbet etmenin sırası değildi.
Tam kapıları arkamızdan kapatıyorken iki tane zombinin bize doğru geldiğini gördük. Çok çirkinlerdi. Birinin vücudu daha sağlamdı. Diğeri neredeyse tamamen yenmiş durumdaydı. Bazı yerleri mor, bazı yerleri beyazdı. Giysileri paramparçaydı. Kadavra görmeye bu yılki dersle başlayacaktık, bu yüzden pek alışık olduğum bir görüntü sayılmazdı.
Ama başka bir insan olsa çoktan kusmuştu. Tam silahımı doğrulttuğumda Özgür koluma dokunup beni durdurdu:
"Mecbur olmadıkça ateş etme. Gereksiz kurşun harcamanı ve etrafttaki zombileri burayı çekmeni istemiyorum."
Çok akıllı bir kızdı. Onu tanımaya çok zamanım olmamıştı henüz ama bundan emindim.
Hızlıca kapıları çekip çıktık. Aylaklardan kaçmak zor olmamıştı fakat içimden bir ses bunun hayatımız boyunca yapacağımız en kolay kaçış olduğunu söylüyordu. Sokakta sırtlarımızda çantalarla ve yaralı bir bacakla aksak aksak koşarken yalnız olmadığımızı fark ettik.

Sonraki iki gün çok garip geçti. Ne zaman odada Özgür'le başbaşa kalsam kendimi sohbetten kaçarken buluyordum. Bana baktığında gözlerimi kaçırıyordum. Bana meyve suyu getirdiğinde sırf eline yanlışlıkla dokunmamak için masanın üzerine bırakmasını söylemiştim. Ne olacaktı sanki ellerimiz birbirine dokunsa? Dünyanın sonu muydu?
Ondan hoşlanmaktan korkuyordum. 16 yaşındaki bir kızdan. Benden 5 yaş küçük bir kızdan. Aslı'dan sonra başkasına aşık olmaktan korkuyordum. Aslı'yı özlüyordum. Masal'ı özlüyordum. Ve Masal'a benzeyen bu kıza yakın olmak istiyordum. Annemi özlüyordum.
Zaten dünyanın sonu gelmemiş miydi? Son aylarımızı, son günlerimizi, belki de son saatlerimizi yaşıyorduk. Herkes kabullenmişti. Herkes içten içe ölümü bekliyordu aslında. Mutsuz olmaya gerek var mıydı? Bunları düşünmeye gerek var mıydı? Yine de yaptığım şey etik olamazdı. 5 yaş çok da büyük bir fark değildi aslında ama büyük kuzeni etrazayken
yine de Özgür'e yaklaşamazdım. Elena ve Özgür mutfakta yemek yapıp, kalan yiyeceklerimizi hesaplıyordu. Birkaç ay daha idare edecek yemeğimiz vardı. Kemal ve Alp yine satranç oynuyorlardı. Dışarıyı üst kattaki camdan gözetledikten ve görünen zombi olmadığına karar verdikten sonra demir kapıları açıp dışarı çıktım. Sağ taraza lamalar vardı. Risk alıp biraz daha ilerlemeye başladım. Güzel bir bahçeye çıktım. ilk gelişimde inceleme imkanım olmamıştı. Gölet vardı. içinde ördekler ve kurbağalar vardı. Çalıların arasında beyaz bir tavşan gördüm. Masal anaokulu gösterisinde tavşan kılığına girmişti. Haline bakarak saatlerce güldüğüm günü hatırladım. Ama arkadaşlarının içinde kostümü üzerine en çok yakışan oydu. Bir anda Masal'ın sesisini duyduğumu sandım. "Burda ne yapıyorsun?" Gelen Özgür'dü. Ben yalnız kalıp düşünmek için dışarı çıkıyordum, o beni takip ediyordu.
"Ördekleri izliyorum."
"Aynı sana benziyorlar." dedi. Gülmemek için kendimi tuttum.
"Bence burdan gitmelisin Özgür."
"Ama neden?"
"Yanımda... durmanı... istemiyorum... " Kelimeler ağzımdan güçlükle çıkıyordu.
"Sebep?" Ona bakmadan cevapladım.
"Hani arkadaşa ihtiyacın olduğunu söylemiştin ya... " Kafasını salladı. "... işte, benim çocuklarla arkadaş olacak zamanım yok."
Kalıp, o inatçı tavırlarıyla, 'Ben çocuk değilim!' demesini bekliyordum. Ama o sessizce ayağa kalkıp geldiği yolun zıt tarafına doğru yürümeye başladı. Zombisiz alandan gittikçe uzaklaşıyordu. Gözümle takip ettim. Şimdi bu şekilde tersledikten sonra arkasından gitmek mantıklı olmazdı. Yürüdü, yürüdü... Ufacık bir nokta gibi görünmeye başlayana
kadar yerimden kıpırdamadım. Artık geri gelmesini söylemek için tam ayağa kalkmıştım ki aylardır görmediğim bir şeyi görünce şaşkınlıktan donup kaldım. Bir ARABA!
Adımlarımı hızlandırıp yaklaştıkça onun turuncu bir minivan olduğunu anladım. Özgür'ün önünde durdu. Kapısı hızlıca açıldı ve o mesafeden sadece sarışın olduğunu anlayabildiğim genç bir adam Özgür'ü içeri doğru çekti. Özgür karşı koymaya çalıştı ama siyah deri ceketli başka bir adam bacaklarını yakaladı. Kapıyı kapattı. Çok uzaktım, koşmaya
başladım. Araba hızlanarak gitmeye devam etti. Arkasından koştum fakat yetişemeyeceğim çok belliydi. Özgür'ün kapılara vurup çığlıklar attığını duyduğumda çoktan uzaklaşmaya başlamışlardı bile.
"Başka hiçbir şey göremediğine emin misin?" diye sordu Kemal beni sarsarak.
Anlattıklarımdan sonra doğal olarak evdeki herkes paniğe kapılmıştı. Elena bile ellerini birbirine vurarak kendi dilinde bir şeyler söylüyordu.
"Görmedim. Arkada iki adam vardı, Özgür'ü zorla arabalarına bindirdiler."
Alp ağlamaktan gözleri şişmiş bir şekilde yanıma geldi. Benim suçummuş gibi gözlerimin tam da içine doğru baktı:
"Neden gitmesine izin verdin?"
"Alp ben-"
"Senin arkadaşın olmayı çok istemişti."
"Düşündüğün gibi basit değil, Alp."
"Anlat o zaman. Neden onu gönderdin?"
Kemal araya girmeseydi küçük çocuk beni ağlatacaktı.
"Hadi Alp, Elena seni yatağına yatırsın."
Alp istemeden odasına gitti. Kemal'le yalnız kalmıştık. Üzüntüsü kızgınlığını bastırmıyor olsaydı o da bana kızacaktı.
"Yetişemedim... " dedim. Dudaklarımdan başka bir kelime çıkmıyordu. Yetişememiştim. O tarafa doğru gitmiş olması benim suçumdu. Belki ters davranmasaydım...
Bir kurşun sesiyle ikimiz de yerimizden sıçradık. Ses dışarıdan gelmişti.

"Kuzenin kaç yaşında?" diye sordum merakla.
"27-28 olmalı." dedi Özgür. Bahçeyi hızlıca geçip kalın duvarlarla korunan kulübe kısmına ulaşmamız gerektiğini söylemişti. Kocaman bir çiftliğe gelmiştik. Burada yaşayan kişi hayvanları gerçekten seviyor olmalıydı. Böyle bir acil durumda bile onlarla ilgileniyor gibi görünüyordu. Ahırın tahta kapıları örtülmüş ve acemice kilitlenmişti. ilerledikçe değişik
sesler duymaya başladım. Bu sesler atlardan geliyor olamazdı. Merakımı bir türlü gizleyemedim.
"Bu kapıların ardında ne var?"
"Lamalar."
Lamalar mı? Bir lama çifliği mi? Bu doğru muydu yoksa Özgür benden sıkıldığı için kaçamak cevaplar mı veriyordu yoksa? Çok büyük ihtimalle ikincisi.
Duvarları görünce sırtında elindeki kocaman çanta ve silahları umursamadan koşmaya başladı. Demir kapıyı sertçe yumrukladı. Küçük bir kız olmasına rağmen bazı davranışla aynı bir yetişkininki gibiydi. Ona yetiştiğimizde birinin kapının ardından bağırdığını duydum:
"Kimsin?"
"Benim, Özgür."
Kapı anında açıldı. Karşıma benden daha kısa, 1.80 boylarında bir adam çıktı. Özgür'ü görünce onu kollarına aldı.
"Yaşıyorsun!"
"Yaşıyorum, abi. Bunlar da arkadaşlarım: Savaş ve küçük Alp." Alp, ona küçük denmesine bozulmuş gibiydi. Özgür ise kuzeninin yaşadığına çok sevinmişti. Bana döndü:
"Bu da kuzenim, Kemal abi."
Kuzen Kemal iyi bir adamdı. Özgür'e değer verdiği için bizi de hoş karşılamıştı. Ara sıra Alp'e espriler yapıyor, benim salgın başlamadan önceki hayatımla ilgili sorular soruyordu. Beni tanımaya çalışması hoşuma gitmişti. Çiftlik kocamandı, bu yüzden herkese birer oda verebilmişti. Kemal de benim gibi sevdiklerini kaybetmişti salgında. Daha evliliklerinin birinci yılını bile doldurmadıkları eşini, ailesini ve atlarla ilgilenen 2 addıbını... Koskoca arsada yalnızca o ve evin yabancı uyruklu hizmetçisi Elena yaşıyordu. Elena 40'lı yaşlarının sonunda, hala güzelliğini kaybetmemiş bir Rus'tu. Yarım yamalak Türkçesini Kemal'in ailesi içim hizmet ettiği o koskoca 20 yılda geliştirmeyi başaramamıştı. Bize güzel yemekler yapıp yatağımızı falan topluyordu. Cep telefonumu çıkardım. Sinyal yoktu elbette. Fotoğraflara baktım. Annem, Masal ve ben. Ne kadar da mutluyduk... Sayfaları geçtim, Aslı'nın yüzüyle karşılaştım. Ondan özür bile dilemeye fırsatım olmamıştı. Evine gittiğimde beni girişte
karşılamış ve ısırmaya çalışmıştı. Fotoğraftaki gibi güzel değildi. Çirkin ve korkunçtu.
Özgür'ün yanımda durduğunu görünce gözlerimin altında birikmiş bir damla yaşı sildim.
"Ağlıyor musun yoksa?" Kafamı hayır anlamında iki yana salladım. Küçük bir kahkaha attı.
"Ağlıyorsun. Merak etme, sana silah kullanmayı ögreteceğim." dedi, omzuma dokundu.
"Silah kullanmayı nerden biliyorsun?"
"Babam polisti. O ögretti."
"Ailen zengin miydi?" diye sordum. Çiftliklere sahip olduğuna göre öyle olmalıydı.
"Annem eskiden öyleydi. Babama aşık olunca dedem onu reddetti. Kemal'in babası Muhsin dayım, annemin abisi olur. Onlar hariç kimseyle görüşmezdik."
"Üzüldüm."
"Üzülme. Bak ne diyeceğim, sana bir teklifim var." dedi. Gözlerimi kocaman açtım. Güzel bir şeylere ihtiyacım vardı.
"Duş almaya ne dersin?" dediğinde kahkahamı tutamadım. Bu küçük kız neler düşünüyordu böyle?
"Neden gülüyorsun?" dedi. Gerçekten de gülme sebebimi anlamamış olamazdı. Yüzüme şaşkın şaşkın bakıyordu.
"16 yaşındaki bir kızla duş almayacağım." dedim gülüşümü bastırmaya çalışırken. Ayağa kalktı.
"Seninle duş almak istediğimi kim söyledi?" dedi gözlerini kocaman açarak ve dolaptan çıkardığı temiz havluyu suratıma fırlattı. Utançtan kıpkırmızı olmuştum. Duşumu yalnız almamı önermişti. Kendimi toparladığım sırada odadan çıktığını gördüm. Gözden kaybolmadan önce son bir şey söyledi:
"Banyo koridorun sonunda."

Duş almak gerçekten iyi gelmişti. Kemal bana temiz giyisiler verdi. Büyük salona geçtim. Elena yemek hazırlamıştı. Alp'in tabağını büyük bir iştahla silip süpürmesi beni doyurmaya yetmişti. Bir kaç gün böyle geçti. Ara sıra radyoyu dinlemek için toplanıyor, sinyal alamayınca hayalkırıklığı ile odalarımıza çekiliyorduk. Çiflik evi güzeldi. Hava kararıp zombilerin yaklaşmayacağını düşündüğüm zaman kalın duvarların ötesine
geçip lamaları bile sevmiştim. Gerçekten ilginç hayvanlardı... Hayvanların yemlerini verdikten sonra içeri geçip bir şeyler karalamaya çalıştım. Çok uzun süredir hiçbir şey çizmemiştim. Elena'nın çığlıklarını duyana kadar kendimi kaptırmış bir halde küçük bir tekne çizmeye dalmıştım. Koridora doğru koşarak gittim.
"Ne oluyor?" Kemal hızlıca yanımdan geçti. Elinde tüfek vardı. Aynı anda hızlıca bana cevap verdi.
"Bir tanesi nasıl yaptıysa mutfak camından içeri girmiş." Özgür Kemal'i duyar duymaz odasından dışarı fırladı.
"Ne? Ama nasıl? Duvarları geçmesi imkansız."
Kemal tüfeğini düzleştirip cevapladı:
"Girmiş işte! Geride durun."
Dediğini yaptık. Kemal mutfağa girdi. Birkaç saniye sonra arkasında Elena'yla çıktı. Kurşun sesi gelmemişti ve ikisi de sapasağlamdı. Şaşkın bakışlarımızı sonlandırmak için yavaş ve sessizce konuştu.
"Mutfaktan kaçmış. içerde bir yerde."
Alp yutkundu ve Özgür'ün elini tuttu. Özgür'le göz göze geldik.
"Ne olacak Özgür abla?"
"Bilmiyorum, Alp."
"Sence gitmiş midir?"
"Bilmiyorum dedim ya!"
Herkesin ciddi durumlarda değiştiğini fark ettim. Özgür sinirlenince ters cevaplar veren aksi birine dönüşüyordu. Alp, korkunca normalde adıyla hitap ettiği Özgür'e abla demeye başlıyordu. Gülmeyi yüzünden ekgib etmeyen kuzen Kemal ciddileşiyor, derin derin boşluğa bakıyordu. Elena endişelendiği için dişlerini birbirine vuruyordu. Acaba ben uzaktan
nasıl görünüyordum? Birbirimize sırt sırta vermiştik. Silahlanıp etrafı kolaçan ediyorduk. Alp'in elinde bile sopa vardı. Bir çete gibi görünüyorduk. Garip yaşlardan üyeleri olan bir çete... Sağımda Alp, solumda Elena, Alp'in yanında Özgür ve karşımda Kemal vardı. Ciddi yüzünü inceledim. Evin sahibi olduğu için omuzlarında çok ciddi bir yük vardı. Bundan zevk alıyor gibiydi. Kahve rengi saçlarının tonu kuzeni Özgür'ünkine yakındı. Güzel bir aile olmalılardı. Şekilli bir yüzü ve kaslı bir yapısı vardı. ilk gördüğümde boyu 1.82'den uzun gibi gelmemişti ama karşısında durunca bana daha yakın olduğunu anladım. 1.86'dan kısa olamazdı. Onun emirlerine uymak zorundaydık. Evde iki çocuk ve bir de Türkçesi bile tam
olmayan bir hizmetçi varken en mantıklı kararları o verecekti. Ama bu kararların içinde benim de olmam lazımdı. Hiç de fena olmayan genel kültürüm ve bir yıllık okulumdan kaynaklanan az da olsa tıbbi bilgim vardı. Lise yıllarında vücut geliştirmiştim. Sigara kullanmazdım. Hızlı koşabilirdim. En önemlisi de büyük ihtimalle buradaki insanlardan daha zekiydim. Kararların birlikte verilmesi gerekiyordu. Tam grupça salona doğru yürüyorduk ki yanındaki odadan fırlayan çirkin yaratık sağıma doğru atladı. Elime
tutuştukları silahın tetiğine dokundum. Zombi Alp'e saldırmak üzereydi ki Özgür onu itip kendini zombinin önüne attı.Özgür, yaratıkla boğuşuyordu. Onu itip çekiyordu. Hareket etmeyi bırakırsa ısırılacaktı. Fakat hareket ettiği için de nişan alamıyordum. Zaten zor bir işti. Belki de Özgür'ü nişan alsam zombiyi vurabilirdim. iyice odaklandım. Ben yapmazsam Kemal yapacak gibi duruyordu ama o da ateş etmekte kararsızdı. Hızlıca Alp'e bir
bakış attım, şaşkındı. Kıvırcık saçlarının kapladığı yüzü ağlamaktan şişmişti.
Tetiği çektim.