Ayağa kalkmak için koltuğun kenarına tutundum. Nasıl yaptığını bilmiyordum ama beni, 1.90 boyunda olan 21 yaşında bir adamı salondaki koltuğa taşımıştı. Atletik gibi görünmüyordu. Boyuna rağmen sıskaydı. Yaşından büyük göstermesini sağlayan boyu, cılızlığını az da olsun saklıyordu. Elindeki silah bile ona büyük geliyordu. Ona sıkıca
tutunmuştu. Bana hala güvenmiyordu fakat beni sağ bıraktığına, yaramı sarmaya çalıştığına göre biraz da olsun rahatlamıştı. Sonuçta yanında bile getiremediği küçük bir çocukla yalnız kalmış, etraftaki zombileri umursamadan bilmediği evlere girip yiyecek arıyordu. "Burası benim evimdi." dedim. O sırada evimi inceledim. Aynı bıraktığım gibiydi. Salonun ortasında annemin kanı uzanıyordu, parkeleri kızıla boyamıştı. Göğüs kafesim kalbime battı ve geçmeyecek bir acı daha ekledi bedenime, onlardan başka iz yoktu.
"Bilmiyordum. Alp... O daha 6 yaşında ve iki gündür hiçbir şey yemedi... "
"Holdeki dolapta... dolapta bir şeyler vardı."
Kalkmaya çalıştığımı görünce beni nazik bir hareketle geriye doğru itti.
"Kendini yorma. Ben alırım."
Silahını da alıp içeri geçti. Dolabın açılma sesini duydum. Hata mı yapmıştım? Yiyeceklerimi paylaşmamalı mıydım? Küçük bir çocuğa baktığı doğru muydu? Yoksa erzağımı çalıp kaçacak mıydı?
"Kalkabilir misin?" diye sordu kısa bir süre sonra. Tüm gücümü koluma verdim ve onun da yardımıyla doğrulmayı başardım. içinde yiyecekler olan poşeti hızlı bir hareketle sırtına attı ve koluma girdi. Beni kapıya kadar zütürdü.
"Biraz daha dayanabilirsen seni daha güvenli bir yere zütürebilirim." dedi. Benim için çaba harcıyordu. Şuan buna gerçekten de ihtiyacım vardı. Ama bunu neden yapıyordu? Ona güvenmemeliydim aslında. Fakat bu haldeyken başka bir seçeneğim yoktu.
"Özgür, bana neden yardım ediyorsun?"
Durdu. Gözlerini kaçırdı önce. Acısı bütün yüzünden okunuyordu. Derince bir nefes aldı. Bana döndü ve gözlerimin içine baktı:
"Çünkü başka kimsem yok."