"Hey!"
Duyduğum bu güzel sesle uyandım. Olanları hatırlayınca irkildim. Karşımda 16-17 yaşlarında güzeller güzeli bir kız duruyordu. Silahına sarılmış ve kaşlarını kaldırmış beni izliyordu.
"iyi misin?" diye sordu. Vurulduğum aklıma gelince bacağıma baktım. Kanlı bir bezle acemice sarılmıştı. Kurşun sıyırmış olmalıydı. Tıp okumakta olan biri olarak sıyırma ile vurulma arasındaki farkı rahatça anlayabiliyordum. Fakat yine de yanıyor ve sızlıyordu. Canımın acıdığını belli etmedim. Doğruldum.
"Beni vurmana gerek yoktu."
"Özür dilerim. Seni şey sandım-"
"Zombi mi? Kimsiniz dediğimi duymadın mı?"
"Hayır. Afedersin. Kanamanı yapabildiğim kadar durdurmaya çalıştım. Çok kötü görünmüyor aslında ama acil müdahale dersini daha iyi dinlemeliymişim. "
Kızı inceledim. Yanında savunmasızca durabilecek kadar güvenebilir miydim ona?
"Adını sorsam, tekrar ateş eder misin?"
Hafifçe gülümser gibi oldu.
"Özgür."
"Memnun oldum Özgür. Benimki de Savaş. Kaç yaşındasın?"
"16." Bir yaş daha büyük gösteriyordu. Boyu uzundu. Hareketleri de ciddi ve olguncaydı.
"Öyleyse 5 yaş büyüğüm senden. Yalnız mısın? Hayatta kalan başkası var mı yanında?"
"Komşum var. Adı Alp. Daha çok küçük. Onu buraya getirmedim. Tehlikeye atamazdım. Sen yalnız mısın?"
"Evet." dedim. Tamamen yalnızdım.
Kimsem kalmamıştı. Zombi saldırısından beri gördüğüm tek insan bu kızdı, Özgür. Güzeldi, belki uzun zamandır kimseyi görmediğim için böyle gekiyordu fakat çok çekiciydi. Karamel rengi saçları vardı. Gözlerine baktım, önce
korkuyu gördüm orda. Sonra da mavinin her tonunu. O da bana baktı. Biraz rahatlamıştı beni gördüğü için. Başta ölülerden biri sanmıştı beni. Düşünemeden bacağımdan vurmuştu. Onu suçlamıyordum.
"Korkuyor musun Özgür?"
"Hayır."
Korkuyordu.
"Emin misin?"
"Eminim. Ben güçlüyüm."
Yalan söylüyordu. Korkuyordu. Elbette korkuyordu. Ama güçlüydü. Korktuğunu itiraf edemeyecek kadar güçlü...