Yaklaşık 45 dakikadır çiftliğin kapısında bekliyorduk. Alp ciddiyetini yüzüne takınmış, beni korkutmak için donuk donuk bakıyordu camdan. Söz konusu Özgür olunca çok hassastı. Özgür de Alp'in kaybolduğunu sanınca çok korkmuştu. Birbirlerini koruyorlardı. Belki de Özgür de geçmişte kardeşini kaybetmişti, ne yazık ki ailesi hakkında annesinin ailesinin onları reddetmesi ve babasının polis olması haricinde bir şey bilmiyordum ki.
Aynı dedikleri gibi yapmıştık. Silahlarımızı bırakmış, saat 12'ye çeyrek kala beklemeye başlamıştık Kemal'le. Hiç konuşmuyordu. Onu tanıdığım kısa bir süre içinde ilginç bir insan olduğunu anlamıştım. Düşünceliyken saatlerce konuşmaz, keyfi yerindeyken de susmazdı. Ne istediklerini merak ediyordu. Benim tek düşünebildiğimse Özgür'ün nasılolduğu.
Sesini bile özlemiştim. Sanki oraya beni düşüncelerimden ayırmak için gelmiş gibi, bir minivan göründü uzaktan.
"Buydu." dedim.
Minivan yanımızda durdu. Kapılarını açtı. Önde oturan, arabayı kullanan adam kafasını bile çevirmedi. Arkadan sarışın çocuk ve başka bir adam çıktı. Hızlıca yanımıza gelip aynı polislerin suçlulara yaptıkları şekilde bizi yüzükoyun arabaya yasladılar. Kafam soğuk cama çarptı. Ağlayacak gibi oldum. Üzerimizi aradılar. Sarışın çocuk "Silahsız." dedi. Kemal'i kontrol eden diğer adam da ona katıldı.
"Bu da öyle. Akıllı davranmışlar."
"içeri geçin." dedi sarışın olan. Diğer adamdan yaşça çok daha küçük olsa da ondan daha sert ve kaba davranıyordu.Öyle ciddiydi ki konuşurken yüzü şekil bile değiştirmiyordu. Dediği gibi yapıp arabaya bindik. Öndeki adam gazı kökledi...