Ertesi günler okula gittik. Öykü gelmemişti. Gittim sınıfına ama yoktu. Her gün, her ders gittim sınıfına gururu da giberim dedim. Sordum arkadaşlarına bilmediklerini söylediler. Gizlice gidip tuvalette ağladım liseli kızlar gibi. Ezik diyeceksiniz biliyorum, ama öyle kötüydüm ki. Yeminler ettim bir daha kimseyi sevmeyeceğim diye.

Haftasonu oldu. Ben evde tek iken, telefonuma bir mesaj düştü. Almina. Buluşmak istediğini söylüyordu. Hani ceza vereceğim ya aklımca Öykü'ye olur dedim. ilk gün onu gördüğüm kafeye çağırdım onu. Gittim kafeye. Bitik bir haldeyim zaten. Geldi."Teklifin hala geçerli mi bulldoser" dedi. "Geçerli" dedim. "Kabul ediyorum" dedi. Ne kadar gülümsenebilir ise o an işte o kadar gülümsedim. Ertesi gün de dışarı çıktık. Dolaştık biraz, bağlandığım da değil ya. Tuttum elini. Hoşlandığım için değil ama öpüştük o gün. Eve çağırdım o gün Almina'yı. Ayrıntı vermeyeyim. gibiştik işte. Ama zerre bir şey hissetmedim. Amacım zarar vermekti Öykü'ye. Nasıl oluyorsa ? Onu unutmaktı amacım. Yarım saatten az sürdü. Sonra o da gitti yanımdan zaten. Ağladım, utandım kendimden yaptığımdan utandım. Biliyorum belki ben değildim utanacak, ama utandım işte. Hani Oscar Wilde diyordu ya herkes öldürür sevdiğini diye.

Şehvetli ellerle öldürür kimi
Kimi altından ellerle öldürür;
Merhametli kişi bıçak kullanır
Çünkü bıçakla ölen çabuk soğur.

Bıçağa yüreğim yetmediğinden, öyle öldürmüştüm ben o gün Öykü'yü. Unutmak için başka birini kullanmıştım onu. Almina mesaj attığında kaçamak cevaplar verdim sonraki günler. buluşmak istediğinde olmaz dedim yüzüm olmadığından.