Merhaba, çocuklukta başımdan geçen olayı ve yaşadığım travmayı anlatacağım.

Sene yanılmıyorsam 97 senesiydi. 8 ya da 9 yaşlarındaydım. Bilenler bilir, o yıllarda Nintendo’nun NES adlı bir konsolu vardı. Çok popülerdi o dönemler ve ben de bu konsolu aldırmak için babama dil döküyordum sürekli . Evin tek çocuğu da olmamdan ötürü, müthiş bir bağ vardı aramızda ve onu çok ama çok sever, müthiş ve sarsılmaz derecede bir güven duyardım ona, o da genelde isteklerime hayır diyemez, elinden geldiğince ne istersem yapmaya çalışır, yapamadığı zamanlarda da mutlaka beni ikna edecek bir bahane bulup ertelerdi. O dönemler ailemiz açısından zor zamanlar geçiriyorduk. Babam öğretmendi ve annem çalışmıyordu, yeni araba almış ve yeni eve taşınmayı düşünüyorduk. Bir akşam annem, babam ve ben oturup sohbet ederken bir hınzırlık yapıp konuyu, çok istediğim oyun konsoluna getirdim. Uzunca konuşmamıza rağmen babamı ikna edememiştim, üzgündüm. Odama gittim, sessizce ağlamaya başladım. Evet, zor bir durumda olduğumuzu biliyordum ama o kadar çok istiyordum ki o konsola sahip olmayı… Gözlerimden yaşlar süzülürken odamın kapısı gıcırdadı, dönüp baktım, gelen babamdı.