Ertesi gün, kahvaltıda babamla konuşmayınca babam bu niyetimi sezmişti. Biliyorum ki bu yaptığım onu daha çok kahredecekti, ama olsun neticede elde edeceğim ödül için bu değerdi. Bir akşam babam, belki aramızdaki buzları çözmek için elinde iki çikolatayla gelmiş, kanepeye oturup yemeye başlamış, diğerini de bana uzatarak “Al bakalım beğenicen mi” demişti. Ben uzattığı çikolatayı aldım, ambalajını söktüm, gözünün önünde parçalara ayırıdm ve parçaları pencereden aşağıya attım. Yaptıklarımı gören babam gülmeye başladı, gülerken bir anda öksürük nöbetine tutuldu. Ben “Yavaş yavaş, gören de öldün sanır.” dedim. Babam, öksürüklerinin arasında zoraki “Bir su getirsene oğlum” dedi, ben de tavrımdan ödün vermeden “Annem getirsin, kendimi yormaya değmez” dedim.