Duyar duymaz eve koşuyorum, evde yoklar. Sonra her zaman gittiğimiz hastaneye gidiyorum tek başıma. Hastanenin her köşesinde onları arıyorum ve nihayet görüyorum, belli etmeden takip ediyorum. Bir odaya giriyorlar, içerde bir doktor var. Kapı aralık bırakılmış, görüyorum onları. Bir kağıt gösteriyorlar ve sonra doktorun ağzından çıkan sözcükler, yaşadığım travmanın başlamasına sebebiyet veriyor, babamın ağır kanser hastası olduğunu ve 6 aylık ömür biçildiğini orada öğreniyorum.