Şimdi 27 yaşındayım ve her günümü aynı şeyleri düşünerek geçiriyorum. Hayatta olmadığımı, belki bu gördüğüm şeylerin de geçirdiğim şizofreniden dolayı uydurduğum bir senaryo olduğunu, şu an akıl hastanesinde tutulmakta olan bir hasta olduğumu düşünüyorum ama eskisi gibi uyanamıyorum. Çocukken uyanarak kurtulmuştum kendi yarattığım dünyadan, ama şimdi yapamıyorum. Ne olurdu o saçma hediyeleri almasam, doğrudan cup diye söyleseydim babacığıma, o her şeyden çok sevdiğim varlığa, onun kainatta en sevdiğim varlık olduğunu ve sonsuza kadar böyle kalacağını. Çocukluk, insanın boğazına oturan bir yumru gibidir diyordu izlediğim bir filmde, işte ben o yumrudan bir türlü kurtulamadım. Dünyanın en ağır yükü sırtımdayken boğazın mavi ve serin sularına bakıyorum. Bu denli acımasız bir hayatta daha fazla kalamayacağım düşüncesi, hayatta kalma içgüdüme ağır basıyor…

---S O N---

OKUYAN VE YORUMLAYAN HERKESE TEŞEKKÜRLER...