Bölüm11 - Katil

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim sol kolumu alçıya almışlar. Yanımda annem ve babam bana merak dolusu gözlerle bakıyorlar. Annem,gözlerimi açtığımı görünce çok sevindi

"Oh..Allah'a şükürler olsun açtın gözünü yavrum"
Bir yandan babam "Oğlum..iyi misin? Kim yaptı bunu sana yüzlerini görebildin mi? Kaç kişilerdi ? Seni dövüp apartmana atmışlar şerefsizler neden bu hale soktular seni oğlum konuşsana!"

Ben olaylara anlam vermeye çalışırken bir yandan öldürmeyi planladığım adam benim için endişeleniyordu. Bir an öldürmekten vazgeçecek oldum sonra Betül Öğretmenim aklıma geldi. Babamın yüzüne bakınca tiksiniyordum, hayatı boyunca sarılmamıştı bana sarılmışsada ben hatırlamıyorum çok küçüktüm. Ömür boyu babalarıyla arkadaş gibi konuşan oğlanlara imrenmişimdir hep , sanki bizim aramızda uçurumlar vardı babamla yada sevmiyordu sadece onu temsil ettiğimi düşündüğü için bazı şeyleri önemsiyordu. O kadar yorgundum ki bir kez daha gözlerimi kapadığımda uyumuşum büyük bir huzurla uykuya daldım. Şuana kadar iki şerefsizi ortadan kaldırdım ve şüphe çekmedim bu huzur bundan kaynaklıydı. Ve şimdi hep ertelediğim ancak kaçınılmaz olan babamı öldürmeye sıra gelmişti. Onu sona bırakmamın sebebi zor olduğundan değil aksine çok daha kolay olacaktı. Bu yüzden işe zordan başladım aslında Erol huur çocuğunu öldürmek, Kemal şerefsizinden daha zordu. Ancak ilk Kemal denk gelmişti ve ondan başladım belirli bir anlamı yoktu yani tüm planlarım çok acemice olduğunun farkındaydım öfke cinayetlerinde anca bu kadar plan yapılabilir herhalde. Aklıma son işlediğim cinayet geldi Erol, iki oğlu da neden öldürüldüğünü bilmeyecekti. Aslında hiç kimse bilmeyecekti bu cinayetlerin işlenme sebebinin bilinmesini istiyordum aslında, ancak yakalanmaya niyetim yoktu. Eğer bana ulaşırlarsa intihar etmeyi düşünüyorum. insanın her çıkmaz yolda bir seçeceği vardır. En son ihtimalde elindeki bombanın pimini çekersin. Bunun bilinciyle bir huzur kapladı okula günlerdir gitmiyordum. Duyduğuma göre okuldaki, Betül Hocanın öğrencilerinden bazıları da okula gitmiyormuş. O, okulda çok sevilirdi ben yanına gitmezdim sadece koridorda görürsek birbirimizi selamlaşırdık. O bana hal hatır sorardı bende ayıp olmasın diye sorardım. Okulda hep Betül Hocanın yanına gelirdi öğrenciler her tenefüs rahat bırakmazlardı. Çok sıcakkanlıydı herkese gülerdi kimsenin ona kötü duygular besleme imkanı yoktu.

Hastahanede sabah taburcu olmadan evvel hastahane polisi ifademi aldı. Bende kafamda o an kurguladığım şeyi polise anlattım.

"4-5 kişi haraç istediler cebimde para yoktu yalan söylediğimi söyleyip bana saldırdılar. Daha sonra birisi bıçak çekti paramın olmadığını tekrar söyledim. Dinlemedi, bıçağı saplar gibi yapıp geri çekiyordu elimle müdahale etmek isterken elimi kesti. Daha sonra sinirlendim eline tekme attım bıçak savruldu ondan sonra hepsi üstüme çullandılar, itip kaktılar kafam duvara çarptı yere yığıldım. Sonra korkup kaçtı hepsi, tüm gücümle eve gelmeye çalıştım ancak 2.kata çıkarken ilk basamakta bayıldım. Daha sonra gözlerimi açtığımda hastahane odasındaydım ailem beni bulup getirmiş."
"Saldıranları tanıyor musun?"
"Yok hayır hayatımda ilk kez gördüm bizim mahalleden olamazlar."
"Eşkal verebilir misin?"
"Valla nasıl desem ki hepsi esmer belalı tiplerdi kaç kişi olduğunu bile şuan hatırlayamıyorum ama en az 4 kişiydiler."
"Neyse geçmiş olsun iyileştikten sonra kısma gel robot resim çizdirirsin."
"Tamam sağ olun komiserim."