Bölüm3- Kaynar Kazan

Bir pazar sabahı erken kalkmanın acısıyla doğruldu yatağından. Çekti düşük donunu, kolunda kurumuş bir sümük izi bariz berduş bir görüntüsü vardı. Elini yüzünü yıkadıktan sonra kendine aynada şöyle bir baktı. Yüzünü ekşitti bu hali kendisini bile tiksindirmiş olacak ki çıkardı üstünü attı bir tarafa, kendine giyebileceği temiz bir üst aramaya başladı. Annesi kalkmış rutin olarak sabah kalktığında yaptığı ilk iş olan çayı koymaya mutfağa gidiyordu. Mutfaktan seslendi annesi "Oğlum, hadi iki ekmek alda gel. Telefonluğun çekmecesine bak, orada bozuk paralar var." Ayılmak istiyorsanız sabahın serinliğinden bir koşu ekmek almak gibisi yoktur. Savaş evinden çıktı merdivenleri sakince iniyordu. Alt kattaki Betül'ün , iki kere kitlenmiş kapısının açıldığını fark etti.
"Günaydın Savaş."
"Günaydın Öğretmenim."
"Nereye gidiyorsun bakkala mı?"
"Evet hocam bir isteğiniz var mı?"
"Aa.. Gitmişken hazır banada bir ekmek bir Winston Light alır mısın? Dur parasını vereyim." dedikten sonra içeriye yöneldi montunun cebindeki cüzdandan bir 10 lira çıkarıp Savaşa verdi.

Bakkal Kemal elli yaşlarında emekli memur, emekli olunca ikramiyesi ve birikmişiyle bakkal dükkanı açmış. Beş senedir işleri tıkırında gül gibi geçinip gidiyor. Karısını akciğer kanserinden kaybetti, işin tuhaf yanı günde üç paket bitiren Kemal amcaya bir şey olmamış pasif içici Suna Teyze nalları dikmişti. Hayat ne garip şey bir gün şu pazar kahvaltısı için ekmek alırken sorumsuz şoförün teki gelip Savaş'ı altına almayacağı ne malum? taktan bir yaşam böyle taktan bitmesin diye her zaman dikkatli davranır. Unca Bakkal, Savaşların evden karşıya geçip sağ yöne doğru kaptırdıktan sonra ilerideki soldaki dükkan. Dükkanın ismi Kemal amcanın soy adından geliyor Kemal Unca. Unca Bakkal, gayet çok sıradan dandik mahalle bakkalı adı. Savaş, genelde böyle esnafların ileriyi düşünmeyip basit bir iş
olan dükkana soy ismini verme olayını çok saçma bulurdu. Bakkalın tezgahına 3 ekmeği koydu birde Winston Light istedi Kemal Amca'dan. Kemal şöyle bir baktı Savaşın yüzüne:
"Betül Hanım mı istedi?"
"Evet"
"Hee"

Nevaleleri aldıktan sonra yola koyuldu hala esniyordu uykusunu tam alamadığı yüzündeki ifadeden belliydi. Apartmanın giriş katında oturan Betül'ün kapısını çaldı. Ayak seslerini işitince duruş pozisyonunu aldı, artık kapının açılması için hazırdı.
"Savaş çok teşekkür ediyorum."
"Ne demek hocam iyi günler."
"Sağ ol iyi günler."

Betül, onun hayal dünyasına hitap etmiyordu. Sarı saçlı,bal gözlü ve açık tenli,ne zayıf ne de şişman bu tanıma uymayan bir Betül olamaz. Karmaşık bir iç dünyasına sahip bir genç henüz 17 yaşında her iletişime geçtiği bayanla ciks hayalleri kuran bir ergendi her şeyden
önce, bu körpe delikanlı hayatının baharında henüz eline bir kız eli değmemiş ve yalnızlıktan çekingen suskun bir çocuk olup çıkmıştı. Tek konuştuğu bayan Betül Öğretmendi her ne kadar art niyetli düşünceleri olsada Betül Öğretmen bunların farkında olmadan bir abla merhametiyle ona sevecen ve şefkatli davranıyordu.

Bölüm4 - Ayyaş mezesi

Ayın ortası gelip çattı bu akşam Erol Bey kira aylığını istemek için kiracılarının kapılarını çalacak. Savaşın babası Yunus, 40 yaşında bir memur PTT'de çalışıyor. Savaş, babasının tam olarak ne iş yaptığını bilmesede, baban ne iş yapıyor diye soran kişilere babam memur cevabını veriyor. Akşam hava hafiften ağrıyor. Savaş, paketindeki son sigarayı mahallenin arasında içip iki sokak ötede ki kendini bizzat tanımadığı bir tekelden Muratti Rosso'sunu alıp eve geri dönmeyi planlıyordu. Evden çıkarken annesi Neriman'a seslendi:
"Anne ben biraz dolaşıp gelirim." annesinin kimle, nereye sorularını yanıtsız bırakıp kapıyı çekti. Alt kattaki koridorun ışığı yanıyordu. Erol, Betül Öğretmen'den ev kirasını istiyordu. Erol Bey, elli yaşlarında emekli bir ustabaşı bu apartman ona miras kalmış. Emekli maaşı ve iki daireden aldığı kiralarla geçiniyor. En üst katta karısı Aygül Teyze ile birlikte oturuyor iki boyca çocuğu var biri askerde, diğeri evlenmiş çoluk çocuğa karışmış. Erol karışmış duman rengi saçlarıyla kalın çerçeveli gözlük takan hep gömlek üstü ceket ve keten pantolon giyinen bir amcaydı. Tüm günü mahalle kıraathanesinde mahallenin yaşlı heyetiyle okey oynar, çay içer ve sohbet ederdi. Akşamları mahallenin bir çok erkeği o kıraathaneye gider akşam namazları ve sonrası oraya kurulurlardı.

O akşam Yunus'ta kıraathanedeydi. Yoğun duman altı havasız ve gürültülü ortamda okey taşlarının ve tavla zarlarının sesleri küfürler eşliğinde yükseliyordu. Kahvehane saat 11'e kadar açıktı. Kıraathanenin demirbaşlarından olan Erol Bey istediği kadar kahvehanede otururdu. Kıraathane sahibi anahtarı bırakırdı çıkarken kilitlersiniz deyip evine
giderdi. Gecenin iki suları koca kahvehanede üç kişi kalmışlardı. Bir masada batak oynayıp Efes Pilsen'leri hızlıca süzgeç gibi içiyorlardı. Masada Erol, Kemal ve Yunus vardı. Sarhoşluğun verdiği duygularla Kemal ortaya konuşuyordu:
"Yahu sizin apartmanda kalan bekar kız adı neydi lan heh Betül. Oğlum o nasıl bir hatun lan tek başına kalıyor dimi eve giren çıkan yok?" Erol yüzünden bin bir gülümseme ile muhabbeti körükledi.
"Ne oldu lan dibin mi düştü he?"
"Yok canım bir ihtiyacı olur yani yabancı değiliz sonuçta her türlü muameleye açığız anladın mı?" Yunus'ta muhabbete katıldı. "Ulan geçen bize yemeğe geldi bir züt var dıbına koyim yok böyle bir şey ya bir içimlik su şerefsizim." sigarasından şehvetle bir duman çekti ve devam etti. "Hocam, yazın açık saçık giyiniyordu bu, ulan bir baldır var süt, süt .. ahaha" Boş kahvehane kahkaha sesleri ile inliyordu. Erol "Ulan ne şerefsizsiniz ha" deyip bıyık altından sırıttı. Yunus alkol şişesini sanki düşlediği bir kadına sarılır gibi sıkıca kavradı şehvetle dudaklarına yapışır gibi yapışmıştı şişenin ağzına. Bir dikişte neredeyse yarısından fazlasını içmişti.Şişeyi sertçe masaya vurdu. "Ulan ona ne geçiririm be." dedikten sonra uzun bir nefes verdi. Kemal konuya devam ediyordu "Bak şerefsizim onun zütünü gibmekten parçalarım şimdi tazedir birde kimseye vermemişse.. vermişse sıkıntı yok abicim direkt önden işi bitiririm beni biliyorsun pavyondaki güllüyü nasıl gibiyordum çayırlıkta bunuda eşek gibi anırtırım hele bana verseler o hatunu varya.." iyice muhabbetin taku çıkmaya başlamıştı üçü birden hızla içilen biraların etkisiyle birbirlerini gaza getiriyorlardı. Erol, ikna olmuş bir şekilde iddialı ve alçaktan gelen laubali ses tonuyla:
"Ulan bende bu karının yedek anahtarı var nasıl istemez gir evine çatur çutur gib dıbına koyayım." Kemal'in gözleri fal taşı gibi açıldı "gibmeyen top olsun abicim." dedi. Üçünün yüzündeki iğrenç tavır niyetlerini belli ediyordu.

Bölüm5 - Yaşarken ölenler

Alkolün etkisiyle dışarıdaki buz gibi soğuğu hissetmiyordu üç kart horoz, hedeflerine emin bir şekilde Lale Apartmanı'na yöneldiler. Sessiz sakin sokakta gecenin üçü olmak üzere. Gülüşmeler ve küfürleşmelerini durdurmaya çalışıyorlar herkesin uyuduğundan eminler hiç bir evin ışığı yanmıyordu. Savaş, canı sıkkın bir şekilde tavanı seyrediyor yine anlamsız çizgileri bir şekle sokarak hayal gücüyle bir gemi hayal ediyor bacası tutan bir gemi, yük taşıyor uzun bir yolu olmalı. Bu geminin kaptanı olmak istemezdi her yeri sonsuz gibi devam eden mavi okyanusla çevrili nereye gitse hep aynı yere çıkıyormuş gibi denizde rotasını kaybetmiş bir gemi bu, dalgalar gemiye çarparak köpürüyor ve gemiyi sallıyor zamanla fırtınanın şiddeti git gide artınca gemi alabora oluyor. Bir süre sonra bu hayalden sıkılıp pencereye yöneliyor. Muratti'sinden bir dal çıkarıp ateşliyor bu gecenin sessizliğini bozan birilerin olduğunu duyuyor sanki, uzaktan yaklaşan üç serseri aralarında yayılmış cümlelerle konuşuyorlar. içlerinden birinin sesi babasının olduğunu anladığı anda sigarayı söndürmeden aşağıya fırlatıyor. Hızlı bir hamleyle pencereyi kapatıp perdeyi çekiyor. Üç sarhoşun bu olayların gerçekleştiği 2-3 saniyelik periyotta neler yapacaklarını konuştukları için fark etmediler. Savaş emin olmak için anne ve babasının yatak odasına doğru yöneldi, kapıya kulağını dayadığında sadece annesinin hırıltısını duyunca dışarıdaki ayyaşın babası olduğuna emin oldu. Hemen yatağına girip üstüne yorganı çekip uyumaya koyulacak fakat bu gece bir türlü uyuyamıyordu . Uzun bir süre geçmesine rağmen babası hala eve gelmemişti. Biraz meraklandı daha sonra apartman kapısının açıldığını duydu , anlamsız sesleri dinlemeye çalıştı. Babası yalnız değildi ilkten Erol Bey'in sesini duyunca garipsemedi ancak daha sonra üçüncü bir kişinin olduğunu fark etti ve içinde derin bir merak uyandı. Yatağında uzanmış ,yorganı ağzına kadar çekmiş ve kımıldamadan gözünü kırpmadan seslere kulak vermişti Savaş.

"Ulan ne içtik Erol abicim be"
"Hee öyle be Kemalim"
"Midem kötü oldu lan , o son şişeyi içmeyecektim usta"
"Karını üstüne kusmayasın ha" diye güldü . Kemal'in, babasına söylediğini anlamıştı Savaş. Yunus anlamayınca Kemal tekrarladı.
"Midem kötü dedin ya. Karının üstüne kusmayasın diyorum.. anladın.Heheh." diye gülmeye başladı Bakkal Kemal.
Erol, sessiz olmalarını söyledi "Siz burda durun ben anahtarı alıp geliyorum hemen."
Merdivenleri tırmanan ayak sesleri Savaş'a daha net gelmeye başladı ancak bu babası olamazdı çünkü bir üst kata çıktı. Erol amca olmalı ancak neden babası alt katta bekliyordu. Olanlara anlam vermeye çalışıyordu ancak aklına hiçbir şey gelmiyordu.
Erol bir kaç dakika sonra sessizce kapısını çekip aşağıya doğru kedi adımlarıyla indi. Bir anahtar kilidi açılıyordu Savaş birden yatağından zıpladı gözleri korkuyla ve hayretle açıldı. Yatağına oturdu ve olanları daha net anlamaya çalışıyordu. Hırsız gibi Betül Hoca'nın evine giriyorlardı. Betül her zaman iki kez kilitler kapısını. Yutkunmaya çalıştı ağzı zehir gibi aklına geçen akşam Betül Hocaya babasının bakışları geldi. Kendinden utanmaya başladı aklına o kötü düşünceler geldi, bu sefer o düşünceleri kovamıyordu. Gözlerinden yaşlar süzüldü kalkmaya çalıştı, gücü yoktu kalkamadı. Betül Hocasını düşündü, kendisine gülümserkenki o yüz ifadesini aklına getirdi.Her gördüğünde hal hatır sorduğu hocası geldi aklına. Gece karanlığı uzun saçları kıvırcık ile dalgalı arasında, hafiften esmer tenli, siyah gözlü hayatının baharında. ilk kez bir Betül'ü böyle düşünüyordu. Sonra Betül geldi aklına küçücük sarışın bir kız yüzü gülmüyordu. Hiç bir ses duyamıyordu gidip bakmak istedi ancak korkudan ne yapacağını bilmiyordu bir süre sonra sızıp kalmıştı yatağında. Uykuya dalmıştı kabuslarıyla.

(Takip eden 2-3kişi var sanırım devam ediyorum)

Bölüm6 - Karanlık bir sabah

Karışık bir gürültüyle güneşsiz bir sabaha uyandı Savaş. Merkeze yakın yerde otursalarda bu kadar yoğun insan sesi ona normal gelmedi. Yatağından kalkıp pencereye yöneldi, perdeyi çektiği anda bir dolu insan ve polis arabaları.. Aklı durmuştu vücudu buz kesildi. Bir süre sonra titremeye başladı aklında acaba soruları beynini kemiriyor müthiş bir bulantı bastı hareket edemiyordu olduğu yerde istifra etmeye başladı. Soğuk terler akıyordu anlından titrek elleriyle kimseye aldırış etmeden bir sigara yaktı. Dışarıdaki koca karıların "Aa..Bu Yunus'un oğlu değil mi bu yaşta sigaraya mı başlamış" sözlerini işitmiyordu bile kalabalıktan yükselen "Ah çokta gençti neden kıymış canına." sözü beynine kurşun gibi saplanmıştı gözlerinden yaşlar süzülüyordu yarım kalan sigarasını aşağıya attı. Olay yerci polis yukarıya doğru el işaretiyle birader ne atıyorsun sigaranı aşağıya doğru diye sitem etsede Savaş'ın hiç bir şey umurunda değil. içeri girdi nefesi kesildi ağlıyordu fakat sesi çıkmıyordu kal geldi. Başını elleri arasına alarak yere çöktü onun felsefe hocası, komşusu ölmüştü. Betül ölmüştü. Onun ilk aşkı Betül ile aynı isme sahip, annesi hariç tek konuştuğu kadın bugün evinde ölü bulunmuştu. Söylenene göre intihar etmiş, ihbarı yapan ev sahibinin karısı Aygül Teyze, verdiği ifadeye göre Betül ablanın annesi sabah Betül'e iki gündür ulaşamıyor ve kendisini tanıyan komşusu Aygül'ü arıyor rica ediyor
bir bakar mısın diye. Aygül Teyze , Betül Öğretmenin kapısını çalıyor açan olmayınca telefon ile arıyor fakat cevap veren yok bu durumdan şüpheleniyor. Çünkü Betül Öğretmen iki gündür okula gelmiyor ve evinden çıktığını da gören yok. Aygül Teyze, anahtar ile eve girince şok manzara ile karşılaşıyor ve polise haber veriyor. Betül Öğretmen, evinin salonunda kendini asmış. Savaş dakikalar sonra kendine geldi evde kimse yoktu anne ve babası polise ifade vermekle meşgul, tüm apartman sakinlerine sorular soruldu.Ölümün intihar vakası olup olmadığını değerlendiriyor polis. Evin sokak kapsından sesler gelmeye başladı ardından kapı açıldı gelenler Savaşın annesi Neriman ve babası Yunus'tu. Yunus şaşkın ve tedirgin ifadeyle oğluna seslendi:
"Oğlum gel Betül ablan intihar etmiş polis soru soracak."

Gözleri kan çanağına dönmüş Savaş odasından çıktı. Polis ona Betül'ü sordu.
"Gece karanlığı kıvırcık ile dalgalı saç arası uzun saçları olan, hafiften esmer tenli ve siyah gözlü olan Betül. Annesi babası onu okutup öğretmen yapmışlar burada namusuyla öğretmenlik yapıyordu benim Betül Ablam kimseye kötülüğünün dokunduğunu görmedim tek suçu bekar olmaktı." dedi Savaş.
Babası yutkundu bakışları yere doğru indi. Polis en son ne zaman gördüğünü sordu herkes gibi iki gün evvel diye cevapladı. intihara meğili var mıydı sorusunu duyunca gözlerini büyük bir öfkeyle polis memuruna dikti.
"Benim Betül Öğretmen'im bu dünyada en son intihar edecek kişidir." dedi öfkeyle , polis memuru notlar aldı ve baş sağlığı dileyip aşağıya indi. Bir süre sonra kalabalık dağıldı ve hiçbir şey yokmuş gibi herkes hayatına devam etti. Sanki Betül diye biri daha önce hiç yokmuş. intihar etti diye "Allah affetsin" diye yüz çeviren dayılar, cenaze işlerini merak eden gençler, okumayı mevlütü şimdiden ayarlayan yaşlı kadınlar onlar farkında değil. Bu gün bir Betül öldü. Bir kadın intihar etti hemde iki gün evvel gülümseyen mutlu bir kadın, cesedine baktı bir bebek gibi masumdu öğretmeni. Bu gün bir güneş karardı yarınları aydınlatacak, bir gül koparıldı daha koklanmamış iken, kara toprakta kaybolan bir güzel. Bir Betül daha öldü bu sabah. Bu sabah bir kadın öldü gece karanlığı uzun saçları kıvırcık ile dalgalı arasında olan, hafiften esmer tenli ve zifiri karanlık gözleri bir daha açılmayana dek kapandı.

Bölüm7 - Varla yok arası

Okulda Betül Öğretmen için yas ilan edildi, taze güller bırakıldı anısına. Tüm okul cenazesine gitmişti. Savaşın, dün ağlamaktan şişen gözleri yorulmuştu , artık damlayacak yaş kalmamış kurumuştu. Cenazede tüm çocuklar ağlıyordu istinasız tüm öğretmenler göz yaşı döküyordu, Savaş hariç. Savaş uzun süre gözlerini kırpmadan cenazesine baktı hocasının. Bir damla yaş dahi dökmedi o gün. Hiç kimseyle konuşmadı, eve gittiğinde direkt yatağına girip uyudu. Betül hocasının yatak odasında etrafı süzüyor bir süre sonra babası, Erol ve Kemal geliyor. Betül bayılmış bir halde, onu yatağa fırlatıyor. Üçü de bin gibi gülümseyip kemerlerini çözmeye başlıyor. Savaş, bir hışımla üstlerine doğru atılmak istiyor fakat iki eli de kalorifer peteğine arkadan kelepçeli halde hareket edemiyor. Bağırmak istiyor fakat sesi çıkmıyor , babası ve arkadaşları onu görmüyor. Hayvanca gencecik kızın üzerine çıkıyorlar sırayla, gözlerini kapatmak istiyor Savaş o yaşananları görmemek için ancak kapatamıyor. Gözlerini kırpmadan dakikalarca o işkenceyi seyretmeye maruz kalıyor. Bir süre sonra gözlerini tekrar açıyor Savaş. Ellerindeki kelepçeler kaybolmuş , yatak odası kapısı kendiliğinden ardına kadar açılıyor içerideki pis ter kokusundan midesi bulanmaya başlamıştı odadan çıkıyor ve salonda ağlayan Betül hocasını görüyor. Babası ve arkadaşları onu tavana asıyor. Betül sesleniyor "Ne olur yardım et yalvarırım!" salona doğru koşmak istiyor Savaş. Ancak tam salona adımını atacak iken kapı boşluğundan demir parmaklıklar yükseliyor. O parmaklıkları kırıp geçmek , hocasını kurtarmak istiyor ama nafile "Baba yapmayın!" diye avazı çıkana kadar bağırıyor fakat hiç biri duymuyor Savaş'ı.

Kan ter içinde "yapmayın" diye bağırarak uyanıyor Savaş. Nefes nefese kalmış uyandığında hala sayıklıyor "yapmayın, yapmayın" diye. Zor yutkunuyordu kalkıp sürahiyi kafasına dikti. Gözleri hala o rüyada, evden çıkıp Betül Hocasının evine doğru koşmaya başladı. içeriden çığlık sesleri yükseliyordu. Bu ses Betül'ün sesi. Savaş, kapıyı yumrukluyor "yapmayın lan" diye var gücünle bağırdı. Bir süre sonra kapı tıkırtıları olmaya başladı. Yüksek sese uyanan Erol Beyler ve anne babası Betül Hocanın katına yöneldi. Savaş'ı kapıyı tekmelerken görünce hepsi telaşa kapıldı. Erol Bey "Ne oluyor yahu gecenin bu saatinde!" diye söylendi. Savaş'ın babası oğlunu sakinleştirmeye çalıştı. Savaş, içine şeytan girmiş bir halde kızarmış ve terden sırılsıklam olmuştu. Betül Hocasının kapısını tekmeliyordu ve içeridekilere bağırıyordu "Dokunmayın ona! Sakın dokunmayın!" .Sonra biraz durup sakinleşti yaklaşmaya çalışan ailesinden kaçıp var gücüyle koşmaya başladı. Binadan çıktı ve mezarlığa doğru koşmaya devam etti. Betül Hocasının mezarlığına. Mezarlık bekçisi Savaş'ı durdurmaya çalıştı ancak çok hızlı koşuyordu Savaş, bekçi onu yakalayamadı.
Savaş , hocasının mezarına gelince durdu titrek ve ağlamaklı bir sesle yakardı Betül Hocası'na:

"Kurtaramadım hocam.. yetişemedim.. beni affedin hocam sizi duyamadım, anlayamadım olanları. Hocam beni affet nolursun seni kurtaramadım benim ellerim kelepçeliydi , bağırdım yapmayın diye kimse duymadı.Ben sizi o gün duymadım hocam ne olur, yalvarırım ne olur sen beni duy! Seni mezara koyanları bende koyacağım bunu bil Hocam. Yanlarına kalmayacak.. kalmayacak."

Bekçi koşarak Savaş'ın yanına geldi. Koluna girip bekçi kulübesine zütürdü sakinleştirmeye çalıştı ,elini yüzünü yıkattı. Bardağa su doldurup Savaş'a uzattı. Savaş , kendine gelince evine dönmeye karar verdi bekçiden sigara istedi Uzun 2000'inden çıkartıp Savaş'a uzattı bekçi, ardından çakmağıyla sigarasını yaktı ve dikkatli olmasını tembihleyip uğurladı. Bekçi bu tür vakalara karşı alışkındı pek tuhaf karşılamadı bu isyanı. Savaş, iki elini cebine attı. Ağır adımlar, başı yerde ağzında tembel bir sigara aklı gördüğü rüyada ve ettiği intikam yemininde.

Bölüm8 - ilk Betül

Siyah gömlek ve beyaz yakalar yüzlerce aynı üniformayı giymiş çocuklar. içlerinden biri farklıydı. Sarı saçlı,bal gözlü ve açık tenli ,ne zayıf ne de şişman bir kız. Elleri çok küçük , onun gözlerine bu kadar dikkatli bakmamın sebebi neydi? Daha ismini bile bilmediğim bir güzel bakışlarında huzuru hissediyordum. ilkokul 1, resim dersi boyama yapıyoruz. Betül'ün boyaları yok öğretmen benim yanıma oturttu. Önce tanıştık tokalaştık, pastel boyalarımı ilk defa birisiyle paylaştım. Çok güzel resim çiziyordu ne çizdiğini sordum bir ev çiziyordu yaz günü bacası tüten bir yanında annesi diğer yanında babası hepsinin yüzleri gülüyordu resimde herkes çok mutluydu. Ben ne çizeceğimi bilmiyordum bana sordu sen ne çizeceksin diye öyle biraz düşündüm ikimizi çizeceğim diye cevap verdim. Hayalimi paylaşmıştım ilk defa biriyle henüz küçücük birer çocuktuk ancak kalbimiz kocamandı. Ellerimiz o kadar küçüktü ki parmağımızı kapıya veya sıraya sıkıştırdığımızda öğretmenimizin aklı çıkardı kopacak edecek diye. Ben daha dünyayı tanımadan bir Betül tanıdım sarı saçlı,bal gözlü ve açık tenli ,ne zayıf ne de şişman. Bir gün okula gelmedi öğretmenimiz okula gelmeyen her çocuğun ailesini o akşam arar neden gelmedi diye sorar. Haftalar geçmişti sıramda tek başıma oturuyorum resim derslerinden nefret etmeye başladım. Sınıftakiler onu soruyordu. Öğretmenimiz bizden saklamış meğerse Betül kaybolmuş haftalardır aranıyormuş. Bir gün okul çıkışında duvarda yüzünü gördüm bir kaç tane , yeni okuma-yazmayı sökmüştüm. Afişte "Sarı saçlı,bal gözlü ve açık tenli ,ne zayıf ne de şişman 7 yaşında kız çocuğu adı Betül okul üniformalı. KAYIP! Lütfen gören duyan olursa bu numarayı arasın.." afişte fotoğrafı vardı söktüm birini aldım çantama koydum. Onun yüzünü unutmamak için arada çıkartır bakarım hala unutursam kalbim kurusun! Her baktığımda ağlarım şimdi yaşasaydı 17 yaşında olacaktı. Belki çok güzel olduğu için benim şuan suratıma bakmayacaktı. Umurumda bile değil o benim her zaman küçük Betül'üm olarak kalacaktı zaten. Bir gün haberi geldi organ mafyası öldürüp bir çöpe atmışlar Betül'ün cesedini. Bir çöp gibi buruşturup atmışlar bir çöp konteynerine, tüm hayallerini tüm umutlarını bir hiçmiş gibi atmışlardı. Bir çöple eşit tutmuşlardı Betülümü. Çok küçüktü henüz, gülerken otuz iki dişini de gösterirdi. En çokta mavi rengi severdi. Küçükken öldürdüler onu daha çizmediğimiz onca resim vardı oysa. Eski afiş gözyaşlarımdan ıslanmıştı yine, katlayıp koydum gardırobun en derinlerine. Geçen gün bir Betül daha öldürülmüştü. Niye öldürülüyorlar? Bunu hak edecek ne yaptılar ki? Tüm suçları kocaman gülümsemeleriydi belkide hayata karşı yaptıkları en büyük suç buydu!

Bölüm9 - ilk leş

Bugün, geçenlerde verdiğim sözü düşündüm artık tamamı ile emindim ismimin hakkını verme zamanıdır diye düşündüm bu başlattığım savaş tüm Betüller adına tüm öldürülen veya öldürülecek olan Betüllerin savaşı, intikam değildi kesinlikle bu bir savaştı ve ben bu savaşı tüm şerefsizlere, tecavüzcülere,Erol ve Kemal gibilere, babama karşı başlattım bu savaşı. Dışarıya attım kendimi temiz hava çok iyi geldi. Şimdi sakin bir kafayla yapacaklarımı düşünmeliydim. .. Parkının girişindeki seyyarın tezgahına baktım çakı ve bıçak satıyordu daha önce hiç kullanmadım gözüme kestirdiğim bir çakıyı elime alıp açıp kapadım işaret parmağıma ucunu değdirip keskinliğini test ettim. Bu iş görürdü fiyatını sordum biraz pazarlıkla 10 liraya satın aldım. Kafamda o an gidip Erol, Kemal veya babama saldırmayı düşündüm ancak bu akıllıca değildi. Hepsini öldürmek istiyordum bu yüzden dikkatli davranıp yakalanmamalıyım. Unca Bakkalın önünden geçiyordum Kemal birisiyle ayak üstü muhabbet edip gülüşüyordu. Betül'ün ölmesi zerre kadar umurunda değildi nispet yapar gibi çok mutlu gözüküyordu. Kararımı vermiştim ilkten o şerefsizi öldüreceğim her şeyi kafamda planlayıp kurguladım. Bakkalı saat 5'te çırağına devrediyor oradan evine gidiyordu. Evine giden yol öldürmek için sofa bir yer tam kırk iki dakikam vardı. Gittim iki sokak ötedeki Tekel'e ısınmak için iki bira aldım titriyordum ancak soğuktan değil korkudan üşüyordum. Ayaklarımı hareket ettirmekte zorlanıyordum çayırlığa gidip bir taşın üstüne oturdum dişlerim birbirine çarpıyordu. Tuborg'u açıp kafama diktim yarısından fazlasını içtim, öğürme geldi nefesim boğazıma kaçmıştı uzun bir süre öksürük krizi tuttu. Yüzüm kızardı gözümden yaş geliyordu. Benim bu halimi gören adamın teki içmesini bilmiyor gibisinden söylenerek yoldan geçti gitti. Biraları bitirmiştim saate baktım Kemal'in bakkaldan çıkmasına on dakika kalmıştı, ellerimi cebime atarak Unca Bakkal'a doğru yürüdüm bakkalla aramda yaklaşık yüz metre vardı, durdum bir Muratti yaktım çok geçmeden çırak bakkala girmişti. Ardından yaklaşık bir dakika sonra Kemal'i gördüm dükkandan çıkıyordu. Fark ettirmeden mesafemi koruyarak takip ettim bir az sonra o tenha yola girecekti tekrar vücudum kıpır kıpır olmuştu iki kolumda karıncalanmaya başladı heyecandan midem bulandı ara sokağa girdik zaman gelmişti fakat bir tane ayyaşın teki de o yoldan geçiyordu ardımdan görgü şahidi bırakmak istemiyordum çünkü iki kişi daha öldürecektim. Evine yaklaşmıştık çevreme şöyle bir baktım o yolda 20 metre önümde Kemal vardı ve etrafta başka kimse yoktu cebimden çıkardığım çakıyı açtım adımlarımı hızlandırdım. Derin soluklar alıp vermeye başladım. Nefes alış verişimi Kemal duydu arkasına döndü, yüzüme baktı çok panikledim elimdeki çakıyı gördü bir şey söyleyemedi. Var gücümle karaciğerine sapladım bıçağı beni itmeye çalıştı ama nafile tekrar çıkarıp yine aynı yere sapladım. "Betülden ne istediniz şerefsizler!" defalarca bıçakladım kaç defa bıçakladığımı hatırlayamıyorum, her bıçağı sapladığımda içimden bir yük kalkıyor gibi hissediyordum tüm öfkemi o bıçakla boşaltıyordum sanki. Kemal artık nefes almıyordu artık bundan sonra hiç bir Betül'e zarar veremeyecek.

Bölüm10 - Bıçak Sırtı

Kemal'in cesedi tenha sokak ortasında yığılıp kalmıştı. Bende hızla oradan uzaklaştım karanlık çökmüştü olayın sıcağıyla bir şey anlamasamda bıçağı tuttuğum sağ elimin baş parmak ile işaret parmağımın arasının yarıldığını fark ettim, avucum kanıyordu. Kimse görmesin diye ellerimi cebime soktum, başımı öne eğip evimin yolunu tuttum. Yol boyunca hiç bir şey düşünemiyordum aklım durmuştu adeta, öldüğünden emindim ancak ya ölmediyse diye bir telaşa kapıldım. Ben bu gün katil olmuştum ve hiç bir şey hissetmiyordum sadece diğerlerini de en kısa zamanda öldürmem gerekiyor hissi dahada ağırlaşmıştı. Bu baskıyı üzerimde daha net hissettim ancak o kadar şaşkın ve panik halindeydim ki plan yapacak halim yoktu. Keşke üç cinayeti de önceden detaylı olarak plansaydım diye aklımdan geçirdim. Olan olmuştu artık sıradaki kurbanım Erol Akşener , bizim ev sahibi apartmanın üst katında karısıyla birlikte yaşıyor. Tek başına yaşasaydı işim çok kolay olacaktı diye düşünüyordum. Karısı varken bunu yapamazdım sadece suçlulular cezasını çekmeliydi. Onu yalnız yakalamalıydım birden olduğum yerde durdum eve çok yaklaşmıştım ancak eve girmekten vazgeçtim. Erol kahvehanede olmalıydı onun gelmesini bekleyip işini halledebilirdim. Eğer ikisinin ölüm haberi duyulursa babam her şeyin farkına varacaktı. Çünkü tüm gün evde yoktum ve sağ elimin avucunda kegib var eğer anlarsa her şey berbat olur. Bu işe başlarken üçünü de ortadan kaldıracaktım Betül öğretmenime söz vermiştim asla bu üç cinayetten önce yakalanmamalıyım .Mümkünse bu iki cinayetin haberi duyulmadan babamı öldürmem gerekiyor. Kendimden çok korkmuştum o kadar canice planlar kurguluyordum ki bir an içimde başka birimi var diye sorgulamaya başladım. Ben Savaş, daha on yedisinde bir eli kanda öğrenciyim geleceğe dair hiç bir hayalim yok. Hayatımda iki Betül tanıdım ikisi de öldürüldü. Benim hayallerimi faili meçhul bıraktılar mutsuzluktan müebbet yedim. Son 4-5 dal kalan Muratti Rosso'mdan bir sigara yaktım. Hayatım şu sigara paketi gibi her geçen zaman azalmakta ve kül olmakta. Elim tekrar kanıyordu fazla derin olmasada çok keskin bir acısı vardı. Dişlerimi sıktım o acıyı duymamak için, bu acı beni vazgeçirmeye yetmez bir kere bastın mı o tetiğe geri dönüşü yok.

Karanlıktan beliren bir adam Lale Apartmanına yaklaşıyor gece lambasının
altından geçince yüzü aydınlandı. Erol Bey olduğunu gördüm. Sağ cebimdeki bıçağın sapını sıkıca kavradım , derin bir acı sağ elim çok acıyordu yinede tüm gücümü toplamaya gayret ettim. Erol, apartmana girince hemen yerimden doğruldum apartman kapısına doğru hızla koştum. Erol merdivenleri çıkmaya yeni başlamıştı kapıyı açtım arkasına baktı. Beni görünce selam verdi başımı salladım o arkasını dönünce cebimdeki çakıyı çıkarıp bir hamleyle sağ boşluğuna sapladım. Bağırmasın diye sol elimle ağzını kapattım beni itt , dengemi kaybettim adam üzerime yığıldı. Merdivenlerden yuvarlandık aşırı bir gürültü olmuştu çok korktum sanki tüm her şey bitmiş gibi bir boşlukta hissettim kendimi. Başım acayip ağrıyordu elimi enseme zütürdüm bir sıcaklık vardı elim kan içinde kalmıştı gözlerim bulanıklaşmaya başladı, başım döndü her an bayılabilirdim. Üzerimde ceset var bu şekilde biri görmemeli tüm gücümü topladım ayağa kalktım. Erol'un koltuk altlarından tutup alt kattaki bodruma taşıdım. Bodrumda bulduğum bir paçavrayla bıçağı sildim ardından eşyaların arkasına sakladım. Erol'un cesedini öylece bırakıverdim bodruma, belki 1-2 gün zaman kazanabilirim diyerek. Gözlerim karardı son kalan gücümle bodrumdan çıkıp kapısını kapattım. Merdivenlere ilk adımı attıktan sonra elim ayağım tutmadı ikinci adımı atamadım.

Betül Öğretmen iki kere kitlediği kapısını açtı. Savaşı yerde yatar halde görünce korkmuştu yanına gitti ve seslendi. Savaş kendine geldi ve ayağa kalktı

"Günaydın Öğretmenim"
"Günaydın Savaş.Ne oldu niye merdivenlerde yatıyorsun."
"Bilmiyorum."
"Bakkala mı gidiyordun ? Banada bir ekmek ve Winston Light alır mısın?"
"Tabi alırım hocam."

Paltosunun cebinden cüzdanını çıkarıp iki beşliği Savaş'a uzattı. Teşekkür etti. Savaş parayı aldıktan sonra bakkala doğru yola koyuldu. Dışarıdan bir ekmek alıp bakkalın içine girdi kasada 8 yerden bıçak darbesi almış kanlı gömleğiyle Kemal Amca oturuyordu.

"Sen niye ölmedim?"
"Yoğun bakımdayım beni birisi buldu hastaneye yetiştirdi."
"Bir Winston Light."
"O mu istedi?"

Savaş sustu

"Çok pişmanım . Para istemiyorum bunlar benden olsun."
"Şerefsiz huur çocuğu sen bir kızın hayatını karart sonra çok pişmanım de bu kadar basit mi lan insan hayatı!"
"Özür dilerim. Sen teslim olacak mısın?"
"Niye?"
"Beni öldürdün."
"Daha öldürmem gereken biri daha var."
"Erol'u niye daha önce öldürmedin de ilk beni öldürdün o teklif etmişti bana!"
"Kes sesini."
"Babanda bu işin içinde onuda öldürecek misin?"