#
1 dakika kadar sonra ben de içeri geçtiğimde yatağım çoktan hazırdı.
-eyvallah. diyerek girdim yatağa
yusuf da diğer çekyata uzandı.
yaşadıklarım ve duyduklarımın ağırlığıyla uykuya dalmam uzun sürmemişti.
telefonun sesine uyandığımda sabah saat 8'di.
ezgi arıyordu.
hala uykum olduğu için başta telefonu sessize alsam da kısa süre sonra bilincim yerine gelmişti.
onları merak içinde bırakmaya gönlüm razı gelmedi ve uykulu ses tonumla açtım telefonu.
-canım. dedi 2 günde özlediğim ses.
-efendim. dedim içten içe mutlu olarak.
-napıyorsun. dedi
-yatıyordum yeni kalktım. dedim
-nerde kalıyorsun. dedi
-otel ayarladım. dedim fazla detaya girmemek için.
-iyisin di mi? diye sordu
-iyiyim merak etme, siz nasılsınız, murat napıyor. dedim
-yokluğuna alışmaya çalışıyor. dedi
-o ne demek şimdi? dedim şaşırarak.
-öyle işte. dedi ezgi
sesi düşmüştü.
telefonu ilk açtığındaki kadar neşeli gelmiyordu sesi.
-dönücem ben geri ezgi, burda yaşamaya gelmedim biliyorsun. dedim
güldü ezgi.
-istanbul güzel şehir, bence sen de oralara alışmaya çalışsan iyi olur. dedi
-ezgi ne demek istiyorsun sen. diyerek hışımla doğruldum yataktan.
ezgi'nin durduk yere laf sokmaları canımı fazlasıyla sıkmıştı.
-seni özlüyorum ali, sadece seni özlüyorum. dedi
çok samimi gelmişti söyledikleri.
çok içten söylemişti.
altında bir mana aramadım.
hayatımı yalanlar üzerine kuran insana inandım hiç düşünmeden.
kısa bir sessizliğin ardından
-kızgın bize di mi ali. dedi
-anlam veremiyorum sadece. dedim
-aradığın cevapları buldun mu peki. dedi
-buldum. dedim
-peki mutlu musun şimdi. dedi.
-ağır geldi ama kaldırdım ezgi, yıkılmadım ve biliyor musun üzerime garip bir huzur çöktü. dedim
-sandığımdan güçlüymüşsün o zaman. dedi
-sandığın ali yalanlarınızla hayatını kurduğunuz ali ise evet. dedim
güldü ezgi.
-peki biz yalancıyız, biz sana bir hayat kurduk peki hiç düşündün mü ali, baban, öz baban, o neden alet oldu bu yalana. dedi
ezgi ve murat babamdan çok gördüğüm iki insandı ve yalan yok gerçekten bu olanlarda babamı hiç suçlamamıştım.
hiç aklıma gelmemişti bile.
ezgi ve murat gibi yalanlar söylememişti bana babam, ben ne zaman geçmişi sorsam hep kaçmıştı, hep susmuştu ama doğruları da anlatmamıştı neticede.
hafifletici sebebi de olsa ezgi ve murat'ı koşulsuz suçlarken babam da elbet melek değildi.
-hiç düşünmedim. dedim açık ve net.
-düşün o zaman ali, hadi biz senin kötülüğünü istedik, yalan söyledik sana ya baban, baban yapar mı bunu sana? seni ne kadar sevdiğini bilmiyor musun? dedi
haklıydı ezgi.
babam kazadan önce nasıldı bilmem ama kazadan sonra üzerime titredi hep.
izin versem bağı bahçeyi bırakıp sürekli başımda beklerdi.