#
tam şebnem ferah sahneden inmek üzereydi ki karıştı birden ortalık.
zaten gönülsüz gelmiş olduğum için "bi taklar olacağı belliydi amk" dedim içimden.
kavganın sebebini bilmiyordum ama kavgayı başlatan alkolün ta kendisiydi.
kavgayla hiç bir alakam olmamasına rağmen oraya doğru koştum.
çünkü ezgi ve murat az önce kavganın olduğu yerdeki büfeye su almaya gitmişlerdi.
birden şebnem ferah'ın sesi duyuldu sahneden.
"ne olur yapmayın" diyordu o az önce "sil baştan"ı mükemmel söyleyen ses.
ama kavga öyle bir anonsla bitecek gibi değildi.
gittikçe alevleniyor taraflar genişliyordu.
murat'ı görememiştim ama ezgi tam ortasındaydı kavganın,
kaçamıyordu.
havada uçuşan yumruklardan birinin bana gelmemesi imkansızdı, bunu biliyordum ama ezgi ordayken duramazdım.
atladım araya.
yumruk yiyeceğimi biliyordum dedim ama ne yalan söyliyim bu kadar çabuk olacağını ben de beklemiyordum.
ama giblemedim tabi ki de.
o karmaşanın ortadında kulaklarını kapatmış çaresizce bekleyen ezgi'ye doğru ilerlemeye çalışıyordum.
itiş kakış arasında zor da olsa gelmiştim ezgi'nin yanına.
tuttum elimden.
belki elini tutanın ben olduğumun bile farkında değildi.
çaresizce tuttu kendisine doğru uzanan eli.
sarıldım ezgi'ye.
kollarımın arasına aldım onu.
bir an önce çıkmak istiyordum o kaostan.
bana gelen tekme tokatlara aldırış etmiyordum.
ama imansızın birinin salladığı yumruk kırması ezgi'ye gelmişti.
biz erkekler neden böyleyiz bilmiyorum ama az önce gayet sakin ve sadece hedefe ulaşmaya çalışırken bir anda döndü gözüm.
az önce yanlışlıkla da olsa ezgi'ye vuran yumruğu havada yakaladım inerken.
elemana bakıyordum gözlerimden ateş saçarak.
o beni tanımıyordu, ben de onu.
ama az önce yanlışlıkla bile olsa ezgi'ye vurmuş olması onu dünya ahret düşmanım yapmaya yeterdi.
ki yetmişti de zaten.
ama eleman da boş çıkmadı.
havada yakalayıp sıktığım bileğini kurtaramayınca çok sağlam bi kafa salladı bana.
ülkü ocaklarında çok takıldığım mahalle kavgalarında antreman yaptığım için gelebilecek olası darbelere hazırlıklıydım.
kafamı geri çektim gelen kafa darbesine karşılık refleks olarak.
darbeyi yemiştim ama bu hareketimle en azından muhtemel bir burun kırılmasından yırtmıştım,
daha önce kafa yemiş dostlarım bilirler,
önce çok sızlar,
sonra geçer gibi olur, ama geçmez daha çok sızlar.
bu da alışık olduğum bi duygu olduğu için bunu da çabuk atlattım.
bir elimin altında hala ezgi vardı.
bir yandan onu koruyup kolluyor, bir yandan da az önce yarattığım düşmanımla mücadele ediyordum.
tek elle galip gelmem imkansızdı ama yenileceğimi de hiç sanmıyordum.
maça kafadan 1-0 önde başlamıştım.
elemanın az önce hedefi tutturamayıp ezgi'ye inen yumruğu da ayak da duramayışı da yeterince sarhoş olduğunu gösteriyordu.
son ve çok kuvvetli bir hamle yaptım.
şansımın da yardımıyla yere devrildi bin.
ayağı, arkasında yere düşmüş diğer kavgazedelere takılmıştı.
bi süre kalkmasını beklediysem de kalkamadı yerden.
kafasını vurmuştu.
-beter ol bin. dedim dudaklarımı okuyabileceği bir şekilde.
erkeklik gururum tavan yapmış bir şekilde çıktık ordan.
ezgi ağlıyordu.
az ilerimizde hala devam eden kavgayı gibtir edip karşıma aldım ezgi'yi.
-iyi misin. diye sordum.
-iyiyim. dedi bana sarılarak.
-geçti. dedim onu sakinleştirmeye çalışarak.
-murat nerde. dedi.
-bilmiyorum, sen burda bekle. dedim murat'a bakmak için tekrar olay yerine dönmeye çalışarak.
elimden tuttu ezgi.
-gitme. dedi
gitmedim.
durdum olduğum yerde.
döndüm arkamı.
o ağlayan gözlerdeki ışıltıyı gördüm bir anlık da olsa,
ben yıllardır susmuş olsam da gaza gelen gözlerim daha fazla dayanamadı, patlattı bombayı.
"seni seviyorum ezgi" dedi ona doğru kocaman.
ve yarım ali'nin hikayesi de işte böyle başladı beyler...

#
-anlamadım. dedi çağdaş.
söylediklerimi duymuştu ama anlam verememişti.
bi kaç saniye kalakaldım öylece.
-iyi misin? dedi sonra çağdaş.
-iyiyim kardeşim, daldım öyle. dedim
çağdaş duruma uyanmasın diye bir an önce kendime gelmeye çalıştım.
insan geçmişini 2 defa kaybeder mi amk?
ben kaybettim,
önce geçmişimi sonra da geçmişimin sahibini kaybettim.
artık adana'da kalmamın hiç bir anlamı yoktu benim için.
ama apar topar gidersem buraya neden geldiğim çok belli olacaktı.
o yüzden bir müddet beklemem gerekiyordu.
öyle de yaptım.
saat akşam 6'ya geliyordu ki ayaklandım
-kardeşim artık bana müsade, yolum uzun, daha fazla geç kalmiyim. dedim
-bu saatte yola mı çıkılır kardeşim, yat uyu, yarın çıkarsın. dedi çağdaş
aslında mantıklıydı söyledikleri ama artık burda kalamazdım.
içimdeki boşluğa bir de huzursuzluk eklenmişti.
çanakkale'de beni bekleyen, beni merak eden insanlar vardı.
bir an önce dönmeliydim.
hem burda kalsam bile sıkıntıdan uyuyamazdım ki,
sabaha kadar kafamda kurardım bi şeyler.
-yok kardeşim, yarın sabahtan işim var çanakkale'de, yetişmem lazım. dedim
-sen bilirsin. dedi
belki de inanmamıştı ama ısrar etmedi.
-eyvallah. diyerek çağdaş'la vedalaştım ve arabanın anahtarını alarak indim aşağıya.
arabaya bindim.
şehirden çıkmadan önce bi paket sigara aldım.
ankara tabelasını takip ettim.
çıktım otobana.
henüz ankaraya yeni varmıştım ki gözlerim kapanıyordu.
ama aptal gibi sürmeye devam ettim.
çanakkale'ye kadar bu şekilde gidemeyeceğimi biliyordum ama durmadım işte.
ağır ağır kapanıyordu gözlerim.
uyumuşum.
karşıdan gelen kamyonun deli gibi çaldığı korna ve kör edercesine yaptığı selektörle geldim birden kendime.
ve o an çok garip bi şey oldu beyler.
o kamyonun altına girmedim ama kazayı gördüm.
ve bir çığlık sesi yankılandı kulaklarımda.
çok tanıdık bir sesti,
uzaklardan gelen çok tanıdık bir ses hem de.
bunları yaşadığım saliseler içinde panikle kırdım direksiyonu hiç bakmadan sağa.
orda başka bir araba olsa ona çarpacaktım belki de,
ama panik hali işte, mantıklı düşünmek ne mümkün.
atlattığım kazanın şokuyla bi kaç yüz metre daha sürmeye devam ettim mantıklı düşünemeden,
ama biraz sonra kendime geldiğimde daha fazla devam edemeyeceğimi anladım.
az önce gördüğüm ve gözümün önünden gitmeyen görüntü resmen beynimi uyuşturuyordu.
bi benzinlik bulana kadar devam ettim.
bulduğum ilk benzinliğin arka tarafına çektim arabayı.
deli gibi uykum olmasına rağmen uyutmayacak derecede netti hala gözümün önünden gitmeyen görüntüler.
kafayı yemek üzereydim.
"allahım noluyor bana" diyerek yukarı doğru baktım çaresizce.

#
daha önce sesimi bile yükseltmediğim ezgi'nin yüzüne yüzüne "cevap ver ulan" diyordum.
-dök içini, rahatla. dedi ezgi gayet rahat bi şekilde.
onun bu rahatlığı sinirimi bi kat daha arttırmıştı.
-ne rahatlaması amk ya, neyin rahatlaması ezgi, içimdeki bu boşluk dolmadan rahatlar mıyım sanıyorsun sen, içsem, bağırsam, çağırsam, masaları devirsem neye yarar ki amk. yarımım ulan ben, hatta belki yarımdan da azım, içimde kocaman bi boşluk var ezgi, kayboluyorum ben orda. dedim
-adana'da dolduramadın mı o boşluğu. dedi ezgi
biliyordu, her şeyi biliyordu. ezgi de murat da benden daha zekiydi,
murat'ın arkadaşının sırrımı tutacağına inanarak aptallık etmiştim.
ama artık bunları düşünmek için çok geçti.
eteğimdeki bütün taşları dökecektim.
belki de bana hiç ait olmayan bu hayata daha fazla alışmaya çalışmayacaktım,
ezgi'yi sevmeye çalışmayacaktım.
-dolduramadım ezgi, çok yaklaştım ama beceremedim. dedim biraz da olsa sakinleşerek.
ses tonum normale dönmüştü ama hala ayakta konuşuyordum.
-oturur musun lütfen. dedi
az önce kalktığım yere geri oturdum.
masanın üzerinden uzanarak ellerimi tuttu ezgi.
ama aşk dolu değil dostça dokundu.
-bak ali, ben seni sevdim, çok sevdim, çocukken sevdim hem de, ne olursa olsun yanındayım, bana karşı bi sorumluluğun yok, anlat bana nolur, ne oldu orda? dedi
orda yaşananları açık açık ezgi'ye anlatacağım hiç aklıma gelmezdi.
onun beni sevdiğini biliyordum,
hatta daha bi kaç gün öncesine kadar ben de onu sevdiğimi zannediyordum.
ama ok yaydan çıkmıştı bir kere.
bi kaç dakika konuşmadan bekledim.
denize baktım,
dalgaları dinledim ama toparlayamadım kafamı.
böyle giderse de uzun süre toparlayamayacaktım.
madem doğruları istiyordum herkese, her şeye karşı açık oynayacaktım,
açık oynayacaktım blöfe düşmeden, kozlarını kullandırtmadan bitirecektim bu oyunu.
ya bob diyeceklerdi her zamanki gibi ya da rest çekeceklerdi.
ya komple kazanacaktım, ya da tamamen kaybedecektim.
ve başladım anlatmaya.
adana'ya gidişimi, çağdaş'ta kaldığımı, aslı'yı bulduğumu, onun benden kaçtığını, caner'in nerdeyse beni bıçaklayacağını, sonra onların gittiğini her şeyi ama her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlattım.
konuşmanın sonuna kadar beni şaşırmadan dinleyen ezgi,
aslı'nın gittiğini duyunca şaşkınlığını gizleyemedi.
-nasıl yani gitti, nereye gitti? dedi
-bilmiyorum ezgi, söz verdi bana ama sözünü tutmadan çekti ve gitti işte, kalan yarımı tamamlayamadan gitti. dedim
ağlamayı seven bir insan değildim,
hatta çevremde ağlayan insanları görünce kızardım onlara ama bu sefer bu duruma ben düşmüştüm.
tutamadım kendimi,
koyverdim gitti.
ezgi yerinden kalktı ve yanıma oturdu.
elleriyle sildi gözyaşlarımı
dayanamadım, koydum başımı ezgi'nin omzuna.
-ben burdayım. dedi
-peki hep burda mıydın ezgi. dedim
-hep burdaydım ali. dedi
bunu duymak iyi gelmişti.

#
bir zamanlar muhtemelen çok sevdiğim ama mezarında göz yaşı dökemediğim annemin mezarına gittim bir çok kez.
dua etmekle yetindim sadece.
yanımda 2 insan vardı hep.
ezgi ve murat.
altın gibi 2 insandı onlar.
murat ezgi'yi utandırarak da olsa çocukken ona aşık olduğumu ve o kazadan önceye kadar da onu çok sevdiğimi anlattı.
o kazadan sonra ezgi'yi ilk gördüğümde böyle şeyler hiç hissetmesem de sonra bi şekilde inandırdım bu gerçeğe kendimi,
kazadan önce nerde kaldıysam ordan devam etmek istiyordum hayatıma.
sevdim bi şekilde onu.
sevebildim demek lazım belki de.
ezgi.
mimardı.
varlıklı bi ailenin kızıydı.
ailesi istanbul'da kendisi ise çanakkale'de yaşıyordu.
babasının istanbul'da büyük bir inşaat şirketi vardı ve ezgi'de çanakkale'deki ofisinde burdaki işlere bakıyordu.
orta boylu, zayıf, esmer bir kızdı.
murat.
çanakkale'de tıp okuyordu.
o da temiz bir aileden geliyordu.
uzun boylu, beyaz tenli, yeşil gözlü bir elemandı.
komite zamanları dışında kitap açmazdı.
kardeşim diye söylemiyorum ama zehir gibi kafa vardı.
ben mi?
benim anlatacak çok da bi şeyim yok aslında.
1.80 boyunda,
kimine göre kumral, kimine göre sarışın,
kimine göre yeşil, kimine göre ela gözleri olan,
kimine göre beyaz, kimine göre buğday tenli,
yarım ondan yarım bundan bir ali'yim işte.
kordon'da "ada bar" diye bi yerde elimde gitarımla canlı müzik yapıyorum.
yakışıklı olduğum söylenemez ama yaptığım işin cazibesiyle sürekli yeni insanlarla tanışıyorum.
hiç değişmeyen iki dinleyicim var.
ezgi ve murat.
o kazadan sonra bir gün bile beni yalnız bırakmayan 2 insan.
hep ordaydı onlar.
hep dinlediler beni.
2011 deki o kazadan sonra hastanede geçen 2 yılın ardından yeni doğmuş bebek gibiydim adeta.
bu 2 yıl boyunca başlarda çok zorlansam da sonra üzmemeye çalıştım onları.
onlar bana destek ben onlara yarım da olsa ali oldum.
o gittiğimiz konser ve sonrasında yaşanan olaylara kadar hiç bir sorun yoktu hayatımda.
adana'dan döndükten sonra kendi yaşantımıza devam ettik.
ezgi işine gücüne, murat da hastanedeki stajına devam etti.
her akşam beraberdik yine.
çanakkale küçük yer.
gidilecek çok yeri yok.
çalmadığım her akşam eski kordon'a indik.
orda bazen kendi kendimize şarkılar söyledik,
bazen kafamız basmasa da ezgi'nin işlerine kafa yorduk,
bazen de murat'ın aşık olduğa kıza mesajlar yazdık hep beraber.
içimdeki boşluktan dolayı tam anlamıyla mutlu değildim ama onlar iyi ki de vardı lan beyler.
keşke de hep yanımda kalsalardı, neyse..

#
-o zaman ben çay koyayım. diyerek içeri geçecektim ki
-bugünümü komple size ayırıyorum dedim küçük bey, bilmem anlatabildim mi. dedi ezgi
-çaylar da senden yani. dedim gülerek
gülerek karşılık verdi ve içeri geçti ezgi.
ben de boş durmamak için poşetteki simitleri çıkartıyordum.
poşette bir kaç tane de üçgen peynir vardı.
-yaşasın. dedim çocuk gibi sevinerek.
ezgi mutfak kapısından kafasını uzatarak neye sevindiğime baktı.
elimdeki peynirleri görünce "hey allahım" diyerek geri döndü içeri.
içerde oturmuş ezgi'nin gelmesini bekliyordum.
biraz sonra geldi ezgi, yanıma oturdu.
-iyi misin. dedi
-bi daha bana "iyi misiniz" diye sorarsanız iyi olmıcam. dedim şakayla karışık sinirlenerek.
-tamam be, şimarma hemen. diye azarladı ezgi beni.
sohbet muhabbet derken lafa daldık.
havadan sudan konuşuyorduk zaman geçirmek için.
ezgi sinemaya çok güzel bi film geldiğini, ona gitmek istediğini söyledi.
haftasonu için plan falan yaptık. sonra konu döndü dolaştı ve dün konuştuğumuz muhabbete geldi.
-kızgın değilsin di mi bana? dedi
-yoo, değilim, şaşkınım sadece. dedim
-neden? dedi
-bana hala doğruları anlatmadığınız için. dedim
alaycı bir gülümsemeyle karşılık verdi ezgi.
-o kızı, aslı'yı tanıdığınızı biliyorum ezgi, ama merak etme sormayacağım artık, çünkü anlatmayacağınızı biliyorum. dedim
-o kız hiç kimse ali, güven bana, o kız hiç kimse. dedi
-belki seni çok sevdiği birine benzetti, ona dokunur gibi dokundu sana, sende gördü onu, olamaz mı? diyerek devam etti. (bu cümleyi unutmayın beyler)
-kafam o kadar karışık ki neye inanacağımı şaşırdım ezgi. dedim
-bana inan ali, bize inan. dedi elimi alıp kalbine zütürerek.
-bana inanmasan bile ona inan, hisset onu. diye devam etti.
-ya karşılık veremezsem. dedim
-ben yine yanındayım ali. dedi
-ya yanımda olman bana acı verirse. dedim
-işte o zaman giderim ali. dedi
-daha önce gittin mi ezgi. dedim
-gitmedim ali, ben hep senin yanındaydım. dedi
-o zaman bana acı da vermedin? dedim
-ben sadece sevdim seni ali. dedi
konuşma gittikçe derinleşiyor dudaklarımız her kelimede yakınlaşıyordu.
tehlikeli sulara çoktan girmiştik, panik oldum birden.
öksürme bahanesiyle kafamı yana çevirdim ve öksürdüm yalandan.
mevzuyu çakan ezgi beni sıkıntıya sokmamak adına
-çay demlenmiştir. diyerek yerinden kalktı gülerek.
içeri geçti çayları doldurmak için.
güne çok keyifli başlamıştım ezgi sayesinde.
biraz sonra ezgi'nin telefonu çaldı.
"çağdaş demirci" diye biri arıyordu.
önce bi kaç saniye duraksasam da sonra bu soyadı daha önce murat'dan duyduğumu hatırladım.
bu bizim çağdaş, adana'da evinde kaldığım çağdaş'tı.
artık ezgi de ortadan kaybolduğum zaman oraya gittiğimi bildiği için rahatlıkla açtım telefonu.
tam "alo" diyecektim ki.
-ezgi..? dedi telefondaki ses.
ama bu ses çağdaş'ın sesi değil, çok daha iyi tanıdığım birinin sesiydi...

#
adana'dan dönmüştük dönmesine ama dedim ya,
benim aklım orda, o kızıl saçlı hatunda kalmıştı bir kere.
ya o yüzü yara bere içindeki eleman.
o kimdi?
o niye bakmıştı bana öyle uzun uzun.
ne demeye çalışmıştı,
beni görünce neden şaşırmıştı?
bu soruların cevabını almadan rahatlamayacaktım.
döndükten sonra bizim çocuklara bi kaç kez sormaya çalıştıysam da vermiş olduğumuz sözü hatırlatıp açmadan kapattılar o eski defterleri.
daha fazla üstelemedim,
eyvallah dedim hep.
16 Haziran 2014 , Pazartesi.
babam 1 haftalığına yaylaya gitmiş,
ben her zamanki gibi yalnız oturuyordum evde.
televizyonda izleyecek hiç bir şey yok.
canım çok fazla sıkılıyor.
ezgi işte, murat hastanede.
adana'ya gitmek için bundan daha iyi bir fırsat olamaz diyerek döndüğümüzden beri aklımda olan planı uygulamaya koyuldum.
çanakkele'de küçük de olsa bi havaalanı var ama bakım falan ayağına kapalı bir süreliğine
zaten açık olsa da tek tük istanbul'a, ankara'ya falan var uçak sadece.
hem bunu bildiğim için hem de araba sürmeyi çok sevdiğim için arabayla gitmeye karar verdim.
ama murat'ın arabayla gitmek olmazdı,
onların gittiğimden haberleri olmaması lazımdı.
bizim barın müdavimlerinden beni de çok seven bir abimiz vardı.
33 yaşında, bekar, çapkın bir abimiz, haluk abimiz.
daha yeni son model bir araba almıştı eskisini satmadan kendine,
beni her gördüğünde "şu benim eski arabayı satalım" derdi hep.
bakmayın eski dediğime,
adamın eskisi bile volvo s40.
aradım haluk abi'yi.
-abi merhaba. dedim
-merahaba ali'cim, hatun düşürcen de taktik almak için mi aradın abini. dedi gülerek.
arkadan kız sesleri geliyordu.
birine şekil yapmak için gevşek gevşek gülüyordu.
ortdıbını bozmamak için ayak uydurdum ben de ona.
-aynen abi hatun düşürcem de araban lazım. diye gülerek iteledim ben de arabayı arada.
-olum daha ben binmedim, destur. dedi haluk abi
-yok be abi yenisini istemiyorum zaten, diğer araba lazım bana. dedim
-ha öyle desene, al senin olsun be oğlum. dedi gülerek.
-eyvallah abi, nerdesin. dedim
-bombacı'dayız kardeşim. dedi
-eyvallah abi, birazdan geliyorum. diyerekten çıktım evden.
ana caddeye çıktım.
dolmuşa bindim.
biraz sonra indim kordon'un girişinde.
içerden el sallıyordu haluk abi.
yanında ateş gibi 2 hatun vardı.
ama buralı olmadıkları çok belliydi,
belli ki yine şehirler arası çalışmıştı bizimkisi.
niyetim anahtarı alıp direk çıkmaktı ama haluk abi'nin de ısrarıyla oturdum masaya.
-ne yersin. dedi haluk abi.
aslında karnım da açtı ama fakir bin gibi hemen atlamak da olmazdı,
hem zaman kaybetmeden bir an önce yola çıkmam lazımdı.

#
selam bile vermeden oturdu karşıma.
-iyi misin? dedi
insanlar süreki "iyi misin" diye soruyordu bana,
sıkılmıştım artık bu sorudan.
"gerçekten de bu kadar kötü mü görünüyordum dışardan" diye merak ettin.
-iyiyim. diye kırmadan cevap verdim.
bi süre sessizlik oldu.
içerden gelen eleman
-bi şey ister misiniz? dedi
-2 bira alalım. dedi ezgi bana sormadan.
ben de itiraz etmedim.
hala susuyorduk ikimizde.
konuşucak çok şey vardı ama susuyorduk işte.
ama sonra ben daha fazla dayanamayıp.
-"konuşacaklarımız var" demiştin. dedim
-evet ama benimkilerin acelesi yok, önce sen anlat bakalım. dedi
-benimkilerin acelesi olduğunu nerden çıkarttın peki. dedim
-acelen olmasa haber bile vermeden çekip gitmezdin her halde di mi? dedi
kendi çapında haklıydı,
cevap vermedim,
sustum.
düşündüm bir süre.
biralar gelmişti.
birer yudum almıştık ki ezgi yine lafa girdi,
-eee ne yaptın ne ettin istanbul'larda. dedi imalı imalı.
ezgi'nin ben telefonu kapattıktan sonra babamla konuştuğu belli oluyordu.
ben istanbul yalanını bi tek babama söylemiştim çünkü.
ama ezgi'nin bu yalana kanmadığı hal ve hareketlerinden belliydi.
bu yalanı uzatmanın gereği yoktu.
-istanbul'a gitmedim. dedim
-aaa. dedi ezgi yalandan şaşırmış gibi yaparak.
istanbul'a gitmediğimi zaten biliyordu ama benim ağzımdan duymak istiyordu.
sinirlendiğim için cevap vermedim.
ezgi'nin yüzündeki alaycı gülümseme birden kayboldu.
bir erkek edasıyla elini masaya vurarak.
-benle oyun oynama ali, bana yalan söyleme ali. dedi resmen dişlerini sıkarak.
-ortada bir oyun var evet, ama bu oyunu oynayanın ben olduğumu hiç sanmıyorum be ezgi. dedim
-ne söylemek istiyorsan açık açık söyle. dedi ezgi
o an orda patladım beyler.
hissettiklerim, adana'da yaşadıklarım, yolda gelirken gözümün önüne gelen görüntüler, aslı'nın bilinmeze doğru gidişi..
hepsi bu patlamaya itmişti beni.
birden ayağa kalktım öfkeyle.
-neyi açık açık biliyorum ki açık açık söyliyim amk, ne saklıyorsunuz lan benden, nasıl bir oyunun içindeyim ulan ben, 25 yaşında adamım, hiç mi eşim dostum yok sizden başka, hiç mi ilk okul öğretmenim yok, hiç mi aşık olduğum kız yok, madem yıllardır burda, çanakkale'deyiz züt kadar yerde neden kimse tanımıyor ulan beni, kimim ulan ben, neyim ulan, yeter lan.. diyerek bağırıyordum.
ezgi çaresizce ve korkuyla dinliyordu beni.
yoldan gelen geçen herkes bize bakıyordu,
mekanın garsonlarından biri bize doğru geliyordu
ezgi eliyle "sorun yok" der gibi bi işaret yaptı.
garson gelmedi yanımıza.
ezgi hiç bi şey dinlemeden sadece dinliyordu beni.
-cevap verselen lan bana. diye bağırıyordum.