#
-anlamadım. dedi çağdaş.
söylediklerimi duymuştu ama anlam verememişti.
bi kaç saniye kalakaldım öylece.
-iyi misin? dedi sonra çağdaş.
-iyiyim kardeşim, daldım öyle. dedim
çağdaş duruma uyanmasın diye bir an önce kendime gelmeye çalıştım.
insan geçmişini 2 defa kaybeder mi amk?
ben kaybettim,
önce geçmişimi sonra da geçmişimin sahibini kaybettim.
artık adana'da kalmamın hiç bir anlamı yoktu benim için.
ama apar topar gidersem buraya neden geldiğim çok belli olacaktı.
o yüzden bir müddet beklemem gerekiyordu.
öyle de yaptım.
saat akşam 6'ya geliyordu ki ayaklandım
-kardeşim artık bana müsade, yolum uzun, daha fazla geç kalmiyim. dedim
-bu saatte yola mı çıkılır kardeşim, yat uyu, yarın çıkarsın. dedi çağdaş
aslında mantıklıydı söyledikleri ama artık burda kalamazdım.
içimdeki boşluğa bir de huzursuzluk eklenmişti.
çanakkale'de beni bekleyen, beni merak eden insanlar vardı.
bir an önce dönmeliydim.
hem burda kalsam bile sıkıntıdan uyuyamazdım ki,
sabaha kadar kafamda kurardım bi şeyler.
-yok kardeşim, yarın sabahtan işim var çanakkale'de, yetişmem lazım. dedim
-sen bilirsin. dedi
belki de inanmamıştı ama ısrar etmedi.
-eyvallah. diyerek çağdaş'la vedalaştım ve arabanın anahtarını alarak indim aşağıya.
arabaya bindim.
şehirden çıkmadan önce bi paket sigara aldım.
ankara tabelasını takip ettim.
çıktım otobana.
henüz ankaraya yeni varmıştım ki gözlerim kapanıyordu.
ama aptal gibi sürmeye devam ettim.
çanakkale'ye kadar bu şekilde gidemeyeceğimi biliyordum ama durmadım işte.
ağır ağır kapanıyordu gözlerim.
uyumuşum.
karşıdan gelen kamyonun deli gibi çaldığı korna ve kör edercesine yaptığı selektörle geldim birden kendime.
ve o an çok garip bi şey oldu beyler.
o kamyonun altına girmedim ama kazayı gördüm.
ve bir çığlık sesi yankılandı kulaklarımda.
çok tanıdık bir sesti,
uzaklardan gelen çok tanıdık bir ses hem de.
bunları yaşadığım saliseler içinde panikle kırdım direksiyonu hiç bakmadan sağa.
orda başka bir araba olsa ona çarpacaktım belki de,
ama panik hali işte, mantıklı düşünmek ne mümkün.
atlattığım kazanın şokuyla bi kaç yüz metre daha sürmeye devam ettim mantıklı düşünemeden,
ama biraz sonra kendime geldiğimde daha fazla devam edemeyeceğimi anladım.
az önce gördüğüm ve gözümün önünden gitmeyen görüntü resmen beynimi uyuşturuyordu.
bi benzinlik bulana kadar devam ettim.
bulduğum ilk benzinliğin arka tarafına çektim arabayı.
deli gibi uykum olmasına rağmen uyutmayacak derecede netti hala gözümün önünden gitmeyen görüntüler.
kafayı yemek üzereydim.
"allahım noluyor bana" diyerek yukarı doğru baktım çaresizce.