#
arka tarafa geçtim direk.
biraz orda takılacaktım.
kafam yine çok karışmıştı amk.
adana'ya gittiğim günden beri gün yüzü görmemiştim.
birazdan garsonlardan biri geldi yanıma
-kendisi burda uğur bey. diyerek beni gösterdi
-sağolun. diyerek teşekkür etti ve garsonun cebine para koydu adam.
"kaç paraya sattın beni ulan" dedim içimden.
adam aynı tepkisiz bakışlarla bana doğru geliyordu.
-merhaba. diyerek tokalaşmak için elini uzattı adam.
tipinin ve bakışlarının aksine çok kibar bi tavrı ve konuşması vardı adamın.
"madem böyle konuşacak, güzel güzel tanışacaktık ne diye sahnede sıkıntıya soktun beni o zaman amk" demeyi çok istesem de diyemedim tabi ki de.
-merhaba, ali ben, hoşgeldiniz. dedim
-biliyorum. diyerek notu yazanın kendisi olduğunu tastikledi adam.
-nerden tanışıyoruz. dedim ufaktan yine bi tırsarak.
adam şaşırdı önce.
sonra gülümsedi alay edercesine.
-anlamadım? dedi
-nerden tanışıyoruz? dedim bu sefer biraz daha kendinden emin.
adam birden ciddileşti.
şaka yapmadığımın farkındaydı.
-istanbul'dan. dedi
-ben buralıyım ama. dedim
güldü adam yine.
-doğruymuş. demek dedi adam.
-ne doğruymuş? dedim meraklanarak
-"ali kafayı yedi" demişlerdi, seni korumak için yapıyorlar sandım ama ikna oldum şu an. dedi
olayı deşmek işime gelecekti.
bu adam bana istediğim cevapları öfkeyle de olsa sunabilirdi.
adam ne kadar tehditkar konuşsa da hal ve hareketleri hala çok kibardı.
beni fazlasıyla gerse de ortamı germiyordu, bana bi şey yapacak gibi bir hali yoktu.
-nasıl ikna oldun, belki rol yapıyorum şu an. dedim
-gözlerinde ölüm korkusu yok. dedi
-anlamadım. dedim
-eğer beni tanısaydın, eğer beni hatırlasaydın kaçacak delik arardın ali. dedi
gözleri bir anda nefret dolmuştu.
adam hafifçe yakamı tutuyordu bunları konuşurken.
derken ahmet abi geldi yanımıza,
bi sıkıntı olduğunu anlamış olacak ki
-bi sorun mu var beyler. dedi o kalın sesiyle.
adam yakamdaki ellerini yavaşça indirerek
-yoo hayır, ali bey'i çok sevdik, tanışmak istedim. dedi adam.
ahmet abi ikna olmamıştı ki bana baktı,
-evet. diye onayladım adamı.
mevzu çıkartmak istemedim.
hem o an için bu adamlar 2 kişi olsa bile daha kendileri gelmeden haberleri geldiğine göre taşaklı adamlardı bunlar.
bulaşılmaması gereken tiplerdi.
2 kişi giderler 20 kişi geri gelirlerdi.
ahmet abi'nin de başını durup dururken belaya sokmak istemedim.
-iyi akşamlar, yine görüşücez. diyerek kibarca tehdit ederek çıktı adam dışarı.
ahmet abi yanıma geldi.
-iyi misin ali, tanıyor muydun bu adamı. dedi
-yok abi, garip biri, ben de anlamadım. dedim

#
-baban nerde. dedi
-şehir dışında. dedim
-hala koşturuyor iş güç demek, helal olsun. dedi
anlam verememiştim ama bozmadım yalanı.
birazdan ne olacaksa olacaktı ama olay çözülecekti.
ve yine ben hiç bir şey yapmıyordum.
gerçekler kendi yolunu kendileri buluyordu.
-geçmişinden kaçabileceğini mi sandın ali. dedi
-hiç bi şeyden kaçtığım yok benim. dedim
-yaktığın canların hesabını vermeden neden geldin buraya öyleyse. dedi
-ben hep burdaydım. dedim murat ve ezgi'nin söylediği yalana o an için kendimi inandırmaya çalışarak.
-demek hep burdaydın ha. dedi adam alaycı bir gülümsemeyle.
cevap vermedim.
-hiç özlemiyor musun onu. dedi adam
-senin ne işin var burda. diyen murat'ın sesi böldü konuşmayı.
bu herifi kapıda görünce panik olmuş, o içeri girince de kapıyı kapatmayı unutmuştum.
-vay vay vay, kimler de burdaymış. dedi adam.
-çık bu evden. dedi murat korkusuzca.
-tayfayı buraya topladınız ha, ben de diyorum bunların hepsi nereye kayboldu, aslı'da burda mıdır acaba? dedi
"vay amk herif aslı'yı da tanıyor" dedim içimden.
ne pahasına olursa olsun bu adamı kaçırmamam gerekiyordu.
murat gelmeden önce sorduğu soruyu tekrarladım adama
-kimi özledim mi? dedim murat'ın gelmesinden de cesaret alarak.
adam cevap vermedi.
-kimi özledim mi? diye tekrarladım ses tonumu biraz daha yükselterek.
-ali sus. dedi murat.
-kimi özledim mi? dedim bozuk plak gibi takılarak.
bu sorunun cevabı bütün kapıları açacaktı,
biliyordum,
farkındaydım.
-ali sussss. diye hiç yükselmediği kadar yükseldi murat.
bana konuşmam için fırsat vermeden adama döndü murat ve
-git burdan. dedi
adam yineletmedi.
ağır adımlarla kapıya doğru yöneldi.
aradığım cevaplar bu adamla beraber o kapıdan çıkıp gidecekti birazdan.
ama yine de içim rahattı.
bu adam beni bulmuşken peşimi bırakmayacak kadar yakmıştım canını daha önce ona ne yaptıysam
artık evimi de biliyordu, gelecekti, yine gelecekti.
adam o an için kapıdan çıktı ve gitti.
-ne yapıyorsun sen, nasıl buldun o adamı ha, nasıl? dedi murat bana öfkeyle.
ben yaşadığım şokun etkisiyle sakinliğimi koruyordum.
-ben onu bulmadım, o beni buldu. dedim
-ali bu adamın kim olduğunu bilmiyorsun. dedi
-sorun da bu ya, bilmiyorum, bilsem belki kaçarım. dedim
-bilmeyi çok mu istiyorsun? dedi
-içimdeki boşluğu doldurmayı çok istiyorum. dedim
masanın üzerinden kağıt ve kalemi alarak bişeyler yazdı kağıda murat.
-git ve bul o zaman onu. diyerek kağıdı bana uzattı.
kağıtta istanbul kadıköy'de bir adres yazıyordu.
ve onu bulmak için çıkacağım yolculuğun ilk biletini elimde tutuyordum...