#
selam bile vermeden oturdu karşıma.
-iyi misin? dedi
insanlar süreki "iyi misin" diye soruyordu bana,
sıkılmıştım artık bu sorudan.
"gerçekten de bu kadar kötü mü görünüyordum dışardan" diye merak ettin.
-iyiyim. diye kırmadan cevap verdim.
bi süre sessizlik oldu.
içerden gelen eleman
-bi şey ister misiniz? dedi
-2 bira alalım. dedi ezgi bana sormadan.
ben de itiraz etmedim.
hala susuyorduk ikimizde.
konuşucak çok şey vardı ama susuyorduk işte.
ama sonra ben daha fazla dayanamayıp.
-"konuşacaklarımız var" demiştin. dedim
-evet ama benimkilerin acelesi yok, önce sen anlat bakalım. dedi
-benimkilerin acelesi olduğunu nerden çıkarttın peki. dedim
-acelen olmasa haber bile vermeden çekip gitmezdin her halde di mi? dedi
kendi çapında haklıydı,
cevap vermedim,
sustum.
düşündüm bir süre.
biralar gelmişti.
birer yudum almıştık ki ezgi yine lafa girdi,
-eee ne yaptın ne ettin istanbul'larda. dedi imalı imalı.
ezgi'nin ben telefonu kapattıktan sonra babamla konuştuğu belli oluyordu.
ben istanbul yalanını bi tek babama söylemiştim çünkü.
ama ezgi'nin bu yalana kanmadığı hal ve hareketlerinden belliydi.
bu yalanı uzatmanın gereği yoktu.
-istanbul'a gitmedim. dedim
-aaa. dedi ezgi yalandan şaşırmış gibi yaparak.
istanbul'a gitmediğimi zaten biliyordu ama benim ağzımdan duymak istiyordu.
sinirlendiğim için cevap vermedim.
ezgi'nin yüzündeki alaycı gülümseme birden kayboldu.
bir erkek edasıyla elini masaya vurarak.
-benle oyun oynama ali, bana yalan söyleme ali. dedi resmen dişlerini sıkarak.
-ortada bir oyun var evet, ama bu oyunu oynayanın ben olduğumu hiç sanmıyorum be ezgi. dedim
-ne söylemek istiyorsan açık açık söyle. dedi ezgi
o an orda patladım beyler.
hissettiklerim, adana'da yaşadıklarım, yolda gelirken gözümün önüne gelen görüntüler, aslı'nın bilinmeze doğru gidişi..
hepsi bu patlamaya itmişti beni.
birden ayağa kalktım öfkeyle.
-neyi açık açık biliyorum ki açık açık söyliyim amk, ne saklıyorsunuz lan benden, nasıl bir oyunun içindeyim ulan ben, 25 yaşında adamım, hiç mi eşim dostum yok sizden başka, hiç mi ilk okul öğretmenim yok, hiç mi aşık olduğum kız yok, madem yıllardır burda, çanakkale'deyiz züt kadar yerde neden kimse tanımıyor ulan beni, kimim ulan ben, neyim ulan, yeter lan.. diyerek bağırıyordum.
ezgi çaresizce ve korkuyla dinliyordu beni.
yoldan gelen geçen herkes bize bakıyordu,
mekanın garsonlarından biri bize doğru geliyordu
ezgi eliyle "sorun yok" der gibi bi işaret yaptı.
garson gelmedi yanımıza.
ezgi hiç bi şey dinlemeden sadece dinliyordu beni.
-cevap verselen lan bana. diye bağırıyordum.