#
sevmeyen bir adamın yapacağı iş değildi.
-haklısın. dedim
-haklıysan kızma o zaman. dedi
-denerim. dedim
-deneme yap ali, aramızda artık mesafe de olsa bir telefonda murat da ben de ordayız biliyorsun. dedi
-sadece geçici bir süre. dedim
-hayır ali. dedi
-nasıl bu kadar emin olabiliyorsun ezgi. dedim
-seni tanıyorum. dedi
-tanıdığın ali neden geri dönmüyor, tanıdığın ali'ninin size ne kadar kızsa da sizi çok sevdiğini bilmiyor musun yoksa? dedim
-biliyorum ali, ama daha iyi bildiğim bi şey var. dedi
-neymiş o. dedim.
-aslı. dedi
-ne olmuş aslıya. diye sordum.
-sen uğruna hayatını heba ettiğin kadını bulmuşken bırakabileceğini mi sanıyorun ali? hadi sen onu bıraktın, onun seni bırakabileceğini mi sanıyorsun. dedi
-adana'da nasıl bıraktıysa burda yine öyle bırakır. dedim
-belki o zaman mecbur kalmıştır. dedi
-o zaman şimdi sen de beni dönmeye mecbur bırak. dedim
-yapamam ali. dedi
sesi ağlamaklı geliyordu.
onu anlamaya çalışıyordum.
beni sevdiğini biliyordum.
üzülmüştüm içten içe ama güçlü durmak zorundaydım.
-anladım. diyebildim sadece.
derken ayşe nine girdi odaya.
sesimden rahatsız olduğu yüz halinden rahatlıkla anlaşılıyordu.
suratı kırk karıştı ve o an orda kendimi fazlalık hissetmem için sadece surat ifadesi bile yeterliydi.
-neyse kapatmam lazım. diyerek ezgi'den cevap bile beklemeden kapattım telefonu.
-günaydın. dedim ayşe nineye.
cevap vermeden mutfağa geçti.
dolabı açtı.
kahvaltı hazırlıyordu.
ben elimi yüzümü yıkamak için lavaboya geçtim.
sonra üzerimdeki tshirtü değiştirip ceketimi yanıma almış ve kapıya yönelmiştim ki
-hayırdır, nereye? dedi ayşe nine
-işlerim var, çıkmam lazım. dedim yalandan.
-kahvaltını yap da öyle çık madem. dedi
-yok çok sağolun. dedim
-kafan çalışmaz bak sonra. dedi
-zaten çalışmıyor. dedim onun beni gömeceğini öncede sezerek.
ilk defa gülerek karşılık verdi ayşe nine.
-gel otur hadi, çayını koydum. dedi
bu seferki davet çok daha sıcak olduğu için geri çevirememiştim.
mutfağa geçerek ayşe ninenin karşısına oturdum.
peynir, ekmek, zeytinle kahvaltımızı yaptıktan sonra ayşe nineden önce davranıp masayı topladım.
ayşe nine oturma odasına geçerek televizyonu açtı.
saçma sapan sabah programlarından biri vardı.
-ben çıkıyorum. dedim
-geç kalmayın akşama. dedi
bilmiyorum istemli mi söyledi ama bu aksi kadından böyle bir cümle duymak ister istemez hoşuma gitmişti.
-olur. diyerek çıktım evden yüzümdeki tebessümle.