sigaraları ardı arkası kesilmeden yakıyordum.
önüme gelen irili ufaklı taşlara şut çekerek ilerliyordum.

kalabalıkların arasından görünmeden akıp yoluma gidiyordum.
hayat enteresandı, dünya sandığımızdan daha gizemli bir yermiş ama bir anda öldüm ben, gerçekten ölüyüm artık dedim ve bu düşünce nedensizce acıttı.

cennet ya da cehenneme neden gitmedim. neden arafta kaldım bilmiyordum.
kafamı gökyüzüne kaldırıp komik değil bu dedim.
ilahi bir şey olmadı, her şey normaldi, bir sinyal de çakılmadı tekrar yürüdüm. tekele uğrayıp iki tane malt bira aldım.

uzun süre yürüdükten sonra kendi mezarıma kadar geldim.
henüz mezar taşı yoktu sadece tahta koyup üzerine ismimi kazımışlar altına da,
27 5 1992- 17.6 2016 tarihlerini eklemişler.

değişik hissettim. bunu anlatabileceğim ya da anlamanızı kolaylaştırmak için benzetebileceğim bir şey yok. en fazla depresif bir huzur var diyebilirim johny cash parçaları gibi.

biramı açıp sigaramı yakıp mezardaki cansız bedenimle sohbet etmeye başladım.

https://www.youtube.com/watch?v=DQTCS6aWRSc