açıkcası bir cenazenin olmazsa olmazı tüm unsurlar oradaydı.
yalandan ağlayan akrabalar, başsağlığı dileklerini mağrur ve kırgın karşılayan babam, eski arkadaşlar,
mahalle esnafı, bir kaç eski sevgili, komşular, üniversite hocalarım.

bunlar yaşanırken dayım cenaze aracının yanında sigara içmek için bir boşluk kolluyordu,
hoca yarınlar yokmuşcasına yüksek sesle dualar ediyor, sağa sola bayılan aile üyeleri ortalığı mohaç meydan savaşına çeviriyordu.

ah evet. işte orada. beni tam 3 yıl boyunca dinlene dinlene reddetmiş müge hanım kızımız da teşrif ettiler. hayır sakın... evet tahmin edeceğiniz üzere anneme sarıldı. gerek yoktu buna.
keşke gözükebilsem dedim tam o an.

halam geldi. ama sanırım zengin cenazesi zannetti. o gözlükler ne öyle.
biliyor musunuz kendisi sonradan görmedir. kendisini elitist tabakaya ait hisseden bir alt sınıftır.
mutlaka vardır öyle tanıdıklarınız, bu sanırım sosyal statünün yıllar boyu ezdiği insanların toplumdan intikam alma güdüsü sonucu başımıza geliyor.

intihar etmiş bir gencin depresif bir cenaze merasimi oldu zannediyorsanız yanılıyorsunuz.

cenazemden story paylaşan yazıyla beş arkadaşım vardı.
açıkcası tam o an gözüküp mezarımı da kadrajlarına alan selfie'lerinde poz vermek vardı da...
lakin hayalet olmanın kötü yanı işte. gerizekalı herifler öldüm ulan, öldüm... story paylaşacak zaman mı demeyi isterdim. işin kötü yanı paylaştıkları fotoğrafların beğeni ve üzgün smile'Lı yorumlar alması oldu. sanırım orada bana gerçekten üzülen annem hariç kimse yoktu.

gömüldüğüm sırada değişik hissettim. kendi bedenimi beyazlar içinde üzerine toprak atılırken görmek enteresan his. hararetli bir şekilde kürek sallayan amcam ağzına toz kaçınca mezara tükürmeseydi daha memnun olabilirdim ama sonra ben de ciddiyetimi kaybettim.
içimdeki pişmanlık azaldı. annemin yanına kadar gidip sarılmak istedim.
tabii ki dokunamadım ve duyurmadım kendimi.

bu ufak vedalaşmadan sonra kendimi şehrin sokaklarına attım.

bir sigara arası sonra devam edeceğiz.

şehrin sokaklarını arşınlarken bir sigara yakmak istedim.
bu mümkün müydü? evet mümkündü insanlar hariç her şeye dokunabiliyordum.

bir tekele ağır adımlarla girdim. televizyon açıktı adam bir yandan gazete okuyordu.
sigara reyonuna gidip bir chester mentollü aldım. sonra zaten lanet bir ölü olduğumu fark edince elimdekini yerine koyup marlboro alıp çıktım. bir kaç adım attıktan sonra geri döndüm 5 tane daha marlboro 2 paket sakız 2 tane de bisküvü aldım. sanırım ölü olmayı sevebilirdim.

dükkandan çıktıktan sonra bir kaldırıma oturdum. etrafta sevgililer yine gülüşüyor,
bir kızın en mutlu günü, bir erkeğin en mutsuz günü, minibüsler yine trafik yapıyor, dönerciler yine sokağa kadar çıkıp müşteri için bağırıyor ve şehir her zaman olduğu gibi yaşıyordu.

tam olarak o an ölümümün dünyada hiçbir şey değiştirmediğini fark ettim.
bu aslında ego kırıcı ve üzücü bir durum. lakin yine de abraham lincoln değilim. ulusal yas olacak hali yoktu elbette.

şimdi nereye gidecektim ne yapacaktım. nasıl bir şey olacaktı bu?

aklıma müge geldi. ilk defa onun ne yaptığını izleyebilecektim.
hayır ciksüel anlamda değil ben onurlu sevmiştim onu. sadece en yalın haliyle ne yaptığını görmek, bilmek, izlemek istiyordum.

taksi durağına kadar yürüdüm. bir yandan sigaramın dumanını içime çekip üflerken bir yandan
milyonlarca şey düşünüyorum. acaba gerçekten ışınlanabiliyor muyum? kapadım gözlerimi.
hayır hala olduğum yerdeyim. bu çok canımı sıktı zaten taksi durağına da varmıştım.
durağın başında bekledim ve müge'Nin evinin yakınana gidecek ir müşteri gelene kadar bekledim.
neyse ki biri o tarafa gidiyordu ve atladım taksiye.

kadın arkada ben ise önde oturuyorum. radyoda türkçe pop çalıyor.
daha fazla dayanamadım ve rock fm'i açtım.
taksici bir an ürküp radyo bozuldu heralde dedi.

bir süre sonra müge'Nin evine vardım.

cenazemdeki kalabalık artık dağılmış olmalıydı.
ben de müge'yi bekliyordum onun odasında.

bence bana gerçekten değer veriyordu. odasına gelecek, kapısını kilitleyecek ve kafasını yastığa basıp hıçkırıkları duyulmasın diye saatlerce ağlayacaktı evet böyle olmalıydı.

kapının açılma sesi geldi. daha sonra gülüşmeler. hayır yanlış duyuyorum umarım.
odaya erkek arkadaşıyla öpüşerek girdiler. çocuk yanımda müge'yi soyuyor ben ise boş ve şaşkın gözlerle olanları izliyorum. ulan bugün benim cenazeme katıldın biraz bekleseydin en azından
diyorum içimden. gerçi dışımdan da desem duymaz.

tüm bunlar olurken çocuk müge'yi soyuyor, müge çocuğun boynunu ısırıyor.
ben ise 3 yıl boyunca takıntı yaptığım kızın gerçekliğini görüyorum en çıplak haliyle.
not; çıplak mecazi değil. gerçekten soyundular.

bundan sonrası özel hayatın ihlaline girer dedim ve kalbim daha fazla zarar görmeden odadan çıktım. salonlarına geçtim. televizyonu açtım, dolaplarından nutella ve cips alıp 3'Lü koltuklarına yayıldım. bu arada sevişme seslerini duymamak için salonun kapısını da kapattım.

bunları hak etmedim bence. bir kaç saat önce cenazeme katılmış kıza who s your daddy dememeleri lazımdı. olan oluyordu.

bir süre sonra sesleri kesildi. sanırım çocuğun erken gelme sorunu vardı.
bu biraz mutlu etti beni. niye bilmiyorum.

daha sonra çocuk üzerini giyinip evden çıktı.
müge de televizyonu açık unuttuğunu zannederek gelip kapattı.
ee takip ediyordum programı deyip tekrar açtım. tekrar kapadı. biraz korkmuştu daha fazla korkutmamak için tekrar onu izledim.

banyoya girip duş aldı. sonra odasına girdi tekrar. 5 dk sonra ben de girdim.
hüngür hüngür ağlıyordu. şaşırdım ne diyeceğimi bilemedim.
bilgisayarından https://www.youtube.com/watch?v=mt8jifKlbTc bu parçayı açıp sulu gözlerle fotoğraflarıma bakıyordu.

benim de boğazım düğümlendi o an. anlaşılan kafası dağılsın diye sevişmişti ama olmamıştı.
yatağında onun yanına uzandım. ellerimi kafamın arkasında birleştirip öylece tavana bakarken ağlama seslerini dinledim sadece.

--spoiler--
gece devam edeceğim.
--spoiler--

--spoiler--
yarım saat sonra devam edeceğim.
bu gece uzun olacak.
--spoiler--

17 haziran'da 25 yaşındayken intihar etmiştim.

peki insan neden ölür? umudu kalmadığında mı? umut etmeye gücü olmadığında mı?
hayatta her şeyi yaşadığında mı? yaşayacak bir şey kalmadığında mı?
ne fark eder artık bir ölüydüm.

müge'nin ağlaması kesilince yatağın üzerinde bağdaş kurarak oturdu.
ve kendi kendine konuşmaya başladı.

neden yaptın bunu ? bunu neden yaptın

o an aklıma bir şey geldi. yazdığım herhangi bir şeyi görebilir miydi?

laptobunu alıp not defterini açtım.

' bunu o kıl kuyrukla sevişmeden önce sorsaydın daha duygusal bir cevap verebilirdim' yazdım.
kafasını çevirip laptobun ekranını görünce çığlıklar atarak odadan koşarak çıktı.

biliyorum geri dönecek. bu yüzden de yatağına uzanmaya devam ettim.
kitaplığına göz attım. jack london'ın deniz kurdu kitabını elime aldım. okumuştum güzel kitaptı.
sayfalarını karıştırırken kapı tekrar açıldı.

parmak uçlarında odaya girdi, yastığının yanından telefonunu alıp erkek arkadaşını aradı.

- bak bunu sen yaptıysan hiç komik değil büyük şerefsizlik. / dedi. sanırım çocuk gerçekten bir şey yazmadığını söyledi ki telefonu kapatıp tekrar odadan kaçtı.

1 saat sonra tekrar girdi odaya. titreyen bir sesle sen misin gerçekten dedi.

tekrar laptobu alıp ' evet benim naber' yazdım. ardından yine yeniden çığlık atarak odadan kaçtı kızcağız.
kıza kafayı yedirtmeden o'Nun korkusunu geçirmem gerekti.

elime kağıt kalem aldım. elektronikten uzak durmalıyım diye düşündüm.
sanırım daha korkutucu oluyordu. kağıt kalem bir nebze daha samimi.

' evet benim, biliyorum inanması güç, biliyorum kafayı her an yiyebilirsin ama benim, nasıl oldu bilmiyorum ama arafta kaldım sanırım, lütfen benden korkma sana asla zarar vermem' yazdım.

salona gitmiş, koltuğun arkasına saklanmış ve yapılacak en mantıksız şeyi yapmış.
evet tahmin ettiniz. polisi aramış.

ben o'na yazdığım kağıdı veremeden polis geldi eve.
müge lütfen bana inanın deyip uzun cümleler kuruyor, polislerin yüzünde 'yazık ulan kafayı yemiş kız' ifadesi var.

yalandan sağa sola bakıp gittiler. hatta onlar eve bakarken bir ara ekip otosunun içine baktım ben de. hep merak etmiştim. korna da çaldım ama pek anlamadılar.

tekrar müge'Nin yanına çıkıp yazdığım kağıdı koydum görebileceği bir yere.
bir süre sonra kağıdı gördü. korkusu biraz olsun geçmiş gibiydi.
'bu mümkün olamaz' dedi ve ağlamaya başladı.
bir yandan kafayı yiyorsun müge diye kendi kendine söyleniyor.
evde deli dana gibi dolaşıyor, mutfağa gidip ne bulduysa içiyor,
tekrar odasına geliyor.

ben onu izlemekten yorulunca odasının ışığını yanıp söndürerek sinyal verdim. ne sinyali dörtlü flaşör bunlar. ama neyse ki bu defa çığlık atmadı.
tamam ne istiyorsun diyebildi etrafına bakarak. sesinde bir parça korku biraz da hüzün vardı.

elime ufak kağıtlar alıp diyaloğa girmeye karar verdim.

- bir şey istemiyorum seni merak ettim. (yazdım)
+ ben kafayı mı yiyorum ( dedi )
- arafta kalmış bir ölünün hayır sen sağlıklısın demesi seni rahatlatacaksa hayır yemiyorsun.
+ allahım korkuyorum lütfen artık yazma.
- işin iyi yanı müge buradan engelleyemiyorsun.

o an ufak bir güldü. sanırım stresi azalmaya başlıyordu.

+ iyi misin oralarda (diyebildi şevkatli bir tonla)
- sizin salondayız işte ne demek oralarda.

bu sefer kahkaha attı.

- yok ben kesin kafayı yiyorum. travma sonrası normal bunlar (dedi)
+ sen bilirsin gidiyorum o zaman.
-hayır gitme.

sanırım hayatımın en güzel anını bir ölüyken yaşıyordum.

bu ufak sohbet sırasında kafasını koltuğun başına koymuştu ve bir süre sonra yazdığım ufak kağıtlar elinden düşüverdi ve derin bir uykuya daldı. çok normaldi, büyük travma yaşatmıştım ona.
dünyaya dair bildiği tüm gerçeklik sarsılmıştı. realist bildiği dünya ona sürrealist bir gece vermişti.
üzerini örttüm ve oradan çıktım.

bir sigara yaktım ve gideceğim yerden emindim artık . *annem* dedim.

bizim eve gittim. kalabalık yeni dağılıyordu. annem ise ilaç almış uyuyordu.
hala teyzelerim ve halalarımın hıçkırıkları duyuluyordu odadan.

annemin yanına uzandım. gözlerinin altı mosmordu. bir günde yaşlanmıştı.
kokusunu duyabiliyordum. bir süre kokladım onu. sonra onun da üstünü örterek tekrar sokağa attım kendimi.

sigaraları ardı arkası kesilmeden yakıyordum.
önüme gelen irili ufaklı taşlara şut çekerek ilerliyordum.

kalabalıkların arasından görünmeden akıp yoluma gidiyordum.
hayat enteresandı, dünya sandığımızdan daha gizemli bir yermiş ama bir anda öldüm ben, gerçekten ölüyüm artık dedim ve bu düşünce nedensizce acıttı.

cennet ya da cehenneme neden gitmedim. neden arafta kaldım bilmiyordum.
kafamı gökyüzüne kaldırıp komik değil bu dedim.
ilahi bir şey olmadı, her şey normaldi, bir sinyal de çakılmadı tekrar yürüdüm. tekele uğrayıp iki tane malt bira aldım.

uzun süre yürüdükten sonra kendi mezarıma kadar geldim.
henüz mezar taşı yoktu sadece tahta koyup üzerine ismimi kazımışlar altına da,
27 5 1992- 17.6 2016 tarihlerini eklemişler.

değişik hissettim. bunu anlatabileceğim ya da anlamanızı kolaylaştırmak için benzetebileceğim bir şey yok. en fazla depresif bir huzur var diyebilirim johny cash parçaları gibi.

biramı açıp sigaramı yakıp mezardaki cansız bedenimle sohbet etmeye başladım.

https://www.youtube.com/watch?v=DQTCS6aWRSc

--spoiler--
bir sigara içip geliyorum
--spoiler--

biramı yudumlayıp sigaramı içerken mezarımın yanında söylemeye başladım.

• noldu şimdi? tak yoluna gittin. muhtemelen kıçını başına fareler yiyor şu an.
annen evde perişan halde, oğlum enteresan adamsın lan sen. aksiyon mu aradın tak mu vardı.
tamam zor şeyler yaşadın ama herkes zor şeyler yaşıyor lan. tamam gücün kalmadı, yalnız olmak yordu, kalabalıklari ikiyüzlü insanlar, çıkarcılar, pragmatistler tamam hakkın vardı ama niye lan?
şimdi hayaletsin lan, kimse fark etmiyor bile seni.

bir süre sonra gaza gelip kendi mezarımda küfürler etmeye başlayınca sakinleşmem gerektiğini anladım. o an çok ilginç bir şey oldu. mezarlığın köpeği geldi ve elimi yaladı.
içten ve derinden bir hasgibtir çekip 'lan yoksa' dedim.

hemen bekçi kulübesine doğru koştum ama hayır. hala bir hayalettim.
ama bir şeyi anlamış oldum hayvanlar beni görebiliyordu. onlar için hala canlıydım.
henüz 10 saattir ölüydüm ama yaşamayı öyle özlemişim ki köpeği alıp sarıldım.
kafasını okşadım.

daha sonra köpeği de alarak mezarlıktan çıktım.

tekrar sokaklardaydım, yanımda ise sadece köpeğim flash vardı.
kendisine flash ismini takma sebebim bu isme tezat olmasıydı. bir köpek ancak bu kadar
uyuşuk bu kadar yavaş olabilir.

bir kaç yüz metre yürüdükten sonra aklıma enteresan bir fikir geldi?
ben neden yürüyorum?

o an aklıma gelen binlikle kulağımda çalan tek şayrkı buydu.
https://www.youtube.com/watch?v=YSAMOBVncSg

bir club'In önünde durdum. ağzımda sigara yanımda flash araba seçiyorum.
plan gereği gözüme kestirdiğim lüks bir aracı alıp kaçıracağım.
yürümekten oldum olası nefret ettim.

camları filmli bir ferrari gelmişti, evet aradığım buydu.
flash'In kafasını okşayıp hazır mısın oğlum dedim. kendisi havlayarak cevap verdi.
sigaramdan son bir nefes alıp yere attım. gömleğimi düzelttim ve arabaya doğru adımlarken omzuma bir el dokundu. bir ölü korkudan ölebilir mi? cevabı evet.

elin ağırlığı bir milyon ton gibiydi, soğuktu ve ürkütücüydü.
yavaşca döndüm ve karşımda yaşlı ve beyaz takım elbiseli bir adam vardı.

- merhaba (diyebildim kısık sesle)
+ bunu yapmamalısın (arabayı gözleriyle işaret ederek)
-siz neden intihar ettiniz peki ihtiyar?
+ben intihar etmedim.
-e o zaman nasıl?
+ ben meleklerden biriyim.

o an vücudumda bir titreme hissettim.
kekeledim konuşamadım. kendimi toplamamı bekledi o da.

- tam olarak hangisisiniz? dedim.
büyük ve tok bir kahkaha patlattı.
-anladım bu kesinlikle big four'dan olmalıydı.

karşımda ciddi ciddi cebrail vardı.
hayatının çoğunu ateist geçirmiş biri olarak bu bana ilahi bir kapaktı. gülümsedim bir an.
ölü olduğumu hatırlayıp aklımdaki soruları sormak için izin istedim.

kendisi ile yürümeye başladık. flash da arkamızda.

- size cebrail mi demeliyim sayın ya da hz cebrail mi?
+ buna sen karar ver (dedi tok ve kendinden emin bir sesle)

- neden arafta kaldım neden cennette ya da cehennemde değilim.
+ efendimizin planları vardır evlat, hepimiz için. nedenini ben de bilmiyorum.
- hep burada böyle mi kalacağım?
+hayır yalnızca bir süre.
-ne yapmam gerekiyor.
+ferrari çalmamaktan başla.

o an güldüm. neden güldüğümü merak edercesine gözlerini gözlerime dikti.

- marka adıı ağzınıza almanız enteresan oldu ne bileyim ( dedim)
kendisi de gülümsedi. ve gitmesi gerektiğini söyledi. son olarak bir uyarıda bulundu.

çok yakınlarınla irtibata geçebilirsin ama toplum düzenini alt üst edecek kadar büyük eylemlerde bulunursan sonsuz cehenneme çarptırılırsın. tek bildiğim bu. dikkat et kendine dedi ve yok oldu.

kendisi cool biriydi, ne diyebilirim ki? aslında o'na sormak istediğim milyonlarca şey vardı ama
gitmişti.

o sırada gün doğdu ve güneşi tekrar kucakladım. flash ise dişi bir köpek bulmuş bir köşede
çiftleşmeye başlamıştı. sonra aklıma müge geldi. ne yapıyordu acaba.

bir ölünün hayatın güzelliklerinden söz etmesi tuhaf olabilir ama denizin mavisi de, vapurun ardından atılan simit ve yakalayan martı da, sabahları işlerine ve okullarına koşturan kalabalıklar da bu gök kubbe de harika... o an anladım.