açıkcası bir cenazenin olmazsa olmazı tüm unsurlar oradaydı.
yalandan ağlayan akrabalar, başsağlığı dileklerini mağrur ve kırgın karşılayan babam, eski arkadaşlar,
mahalle esnafı, bir kaç eski sevgili, komşular, üniversite hocalarım.

bunlar yaşanırken dayım cenaze aracının yanında sigara içmek için bir boşluk kolluyordu,
hoca yarınlar yokmuşcasına yüksek sesle dualar ediyor, sağa sola bayılan aile üyeleri ortalığı mohaç meydan savaşına çeviriyordu.

ah evet. işte orada. beni tam 3 yıl boyunca dinlene dinlene reddetmiş müge hanım kızımız da teşrif ettiler. hayır sakın... evet tahmin edeceğiniz üzere anneme sarıldı. gerek yoktu buna.
keşke gözükebilsem dedim tam o an.

halam geldi. ama sanırım zengin cenazesi zannetti. o gözlükler ne öyle.
biliyor musunuz kendisi sonradan görmedir. kendisini elitist tabakaya ait hisseden bir alt sınıftır.
mutlaka vardır öyle tanıdıklarınız, bu sanırım sosyal statünün yıllar boyu ezdiği insanların toplumdan intikam alma güdüsü sonucu başımıza geliyor.

intihar etmiş bir gencin depresif bir cenaze merasimi oldu zannediyorsanız yanılıyorsunuz.

cenazemden story paylaşan yazıyla beş arkadaşım vardı.
açıkcası tam o an gözüküp mezarımı da kadrajlarına alan selfie'lerinde poz vermek vardı da...
lakin hayalet olmanın kötü yanı işte. gerizekalı herifler öldüm ulan, öldüm... story paylaşacak zaman mı demeyi isterdim. işin kötü yanı paylaştıkları fotoğrafların beğeni ve üzgün smile'Lı yorumlar alması oldu. sanırım orada bana gerçekten üzülen annem hariç kimse yoktu.

gömüldüğüm sırada değişik hissettim. kendi bedenimi beyazlar içinde üzerine toprak atılırken görmek enteresan his. hararetli bir şekilde kürek sallayan amcam ağzına toz kaçınca mezara tükürmeseydi daha memnun olabilirdim ama sonra ben de ciddiyetimi kaybettim.
içimdeki pişmanlık azaldı. annemin yanına kadar gidip sarılmak istedim.
tabii ki dokunamadım ve duyurmadım kendimi.

bu ufak vedalaşmadan sonra kendimi şehrin sokaklarına attım.

şehrin sokaklarını arşınlarken bir sigara yakmak istedim.
bu mümkün müydü? evet mümkündü insanlar hariç her şeye dokunabiliyordum.

bir tekele ağır adımlarla girdim. televizyon açıktı adam bir yandan gazete okuyordu.
sigara reyonuna gidip bir chester mentollü aldım. sonra zaten lanet bir ölü olduğumu fark edince elimdekini yerine koyup marlboro alıp çıktım. bir kaç adım attıktan sonra geri döndüm 5 tane daha marlboro 2 paket sakız 2 tane de bisküvü aldım. sanırım ölü olmayı sevebilirdim.

dükkandan çıktıktan sonra bir kaldırıma oturdum. etrafta sevgililer yine gülüşüyor,
bir kızın en mutlu günü, bir erkeğin en mutsuz günü, minibüsler yine trafik yapıyor, dönerciler yine sokağa kadar çıkıp müşteri için bağırıyor ve şehir her zaman olduğu gibi yaşıyordu.

tam olarak o an ölümümün dünyada hiçbir şey değiştirmediğini fark ettim.
bu aslında ego kırıcı ve üzücü bir durum. lakin yine de abraham lincoln değilim. ulusal yas olacak hali yoktu elbette.

şimdi nereye gidecektim ne yapacaktım. nasıl bir şey olacaktı bu?

aklıma müge geldi. ilk defa onun ne yaptığını izleyebilecektim.
hayır ciksüel anlamda değil ben onurlu sevmiştim onu. sadece en yalın haliyle ne yaptığını görmek, bilmek, izlemek istiyordum.

taksi durağına kadar yürüdüm. bir yandan sigaramın dumanını içime çekip üflerken bir yandan
milyonlarca şey düşünüyorum. acaba gerçekten ışınlanabiliyor muyum? kapadım gözlerimi.
hayır hala olduğum yerdeyim. bu çok canımı sıktı zaten taksi durağına da varmıştım.
durağın başında bekledim ve müge'Nin evinin yakınana gidecek ir müşteri gelene kadar bekledim.
neyse ki biri o tarafa gidiyordu ve atladım taksiye.

kadın arkada ben ise önde oturuyorum. radyoda türkçe pop çalıyor.
daha fazla dayanamadım ve rock fm'i açtım.
taksici bir an ürküp radyo bozuldu heralde dedi.

bir süre sonra müge'Nin evine vardım.

biramı yudumlayıp sigaramı içerken mezarımın yanında söylemeye başladım.

• noldu şimdi? tak yoluna gittin. muhtemelen kıçını başına fareler yiyor şu an.
annen evde perişan halde, oğlum enteresan adamsın lan sen. aksiyon mu aradın tak mu vardı.
tamam zor şeyler yaşadın ama herkes zor şeyler yaşıyor lan. tamam gücün kalmadı, yalnız olmak yordu, kalabalıklari ikiyüzlü insanlar, çıkarcılar, pragmatistler tamam hakkın vardı ama niye lan?
şimdi hayaletsin lan, kimse fark etmiyor bile seni.

bir süre sonra gaza gelip kendi mezarımda küfürler etmeye başlayınca sakinleşmem gerektiğini anladım. o an çok ilginç bir şey oldu. mezarlığın köpeği geldi ve elimi yaladı.
içten ve derinden bir hasgibtir çekip 'lan yoksa' dedim.

hemen bekçi kulübesine doğru koştum ama hayır. hala bir hayalettim.
ama bir şeyi anlamış oldum hayvanlar beni görebiliyordu. onlar için hala canlıydım.
henüz 10 saattir ölüydüm ama yaşamayı öyle özlemişim ki köpeği alıp sarıldım.
kafasını okşadım.

daha sonra köpeği de alarak mezarlıktan çıktım.

bir süre daha yüdükten sonra lucifer'in kırmızı impala arabasına atladık.
mükemmel bir detaydı bu. tek sorun bir ölüyü bile tedirgin edecek derecede hızlı sürmesiydi.
bir ara bana dönüp merak etme evlat bu aracın kasko'su var dedi. ikimiz de güldük.
kesinlikle sevmek isteyeceğim en son kişiydi ama konuşabildiğim beni anlayan tek kişiydi.

radyodan bu çalarken https://www.youtube.com/watch?v=bmtbg5b7_Aw
yolları yara yara gitmeye devam ediyorduk. bir ara kafamı camdan çıkarıp rüzgarı saçlarımda ve yüzümde hissettim. tekrar arabaya girdiğimde 'teklifini kabul ediyorum' dedim.

artık ne olacaksa olsun istiyordum. sevdiğim kıza, dokunabilmeli, anneme ve babama sarılabilmeliydim. döndü ve biliyorum dedi.

bir süre sonra kendimizi tüm şehri yukarıdan gören bir tepede bulduk. güneş yeni yeni doğuyordu.
tan kızıldı, şehir uyuyor kuşlar ise yeni uyanmıştı. kargalar etrafımızda peşi sıra uçmaya başladı.

cenazemdeki kalabalık artık dağılmış olmalıydı.
ben de müge'yi bekliyordum onun odasında.

bence bana gerçekten değer veriyordu. odasına gelecek, kapısını kilitleyecek ve kafasını yastığa basıp hıçkırıkları duyulmasın diye saatlerce ağlayacaktı evet böyle olmalıydı.

kapının açılma sesi geldi. daha sonra gülüşmeler. hayır yanlış duyuyorum umarım.
odaya erkek arkadaşıyla öpüşerek girdiler. çocuk yanımda müge'yi soyuyor ben ise boş ve şaşkın gözlerle olanları izliyorum. ulan bugün benim cenazeme katıldın biraz bekleseydin en azından
diyorum içimden. gerçi dışımdan da desem duymaz.

tüm bunlar olurken çocuk müge'yi soyuyor, müge çocuğun boynunu ısırıyor.
ben ise 3 yıl boyunca takıntı yaptığım kızın gerçekliğini görüyorum en çıplak haliyle.
not; çıplak mecazi değil. gerçekten soyundular.

bundan sonrası özel hayatın ihlaline girer dedim ve kalbim daha fazla zarar görmeden odadan çıktım. salonlarına geçtim. televizyonu açtım, dolaplarından nutella ve cips alıp 3'Lü koltuklarına yayıldım. bu arada sevişme seslerini duymamak için salonun kapısını da kapattım.

bunları hak etmedim bence. bir kaç saat önce cenazeme katılmış kıza who s your daddy dememeleri lazımdı. olan oluyordu.

bir süre sonra sesleri kesildi. sanırım çocuğun erken gelme sorunu vardı.
bu biraz mutlu etti beni. niye bilmiyorum.

bu ufak sohbet sırasında kafasını koltuğun başına koymuştu ve bir süre sonra yazdığım ufak kağıtlar elinden düşüverdi ve derin bir uykuya daldı. çok normaldi, büyük travma yaşatmıştım ona.
dünyaya dair bildiği tüm gerçeklik sarsılmıştı. realist bildiği dünya ona sürrealist bir gece vermişti.
üzerini örttüm ve oradan çıktım.

bir sigara yaktım ve gideceğim yerden emindim artık . *annem* dedim.

bizim eve gittim. kalabalık yeni dağılıyordu. annem ise ilaç almış uyuyordu.
hala teyzelerim ve halalarımın hıçkırıkları duyuluyordu odadan.

annemin yanına uzandım. gözlerinin altı mosmordu. bir günde yaşlanmıştı.
kokusunu duyabiliyordum. bir süre kokladım onu. sonra onun da üstünü örterek tekrar sokağa attım kendimi.

eve doğru adımladım. kendi kendime bu parçayı mırıldandım.
https://www.youtube.com/watch?v=5A-4VGfx5lU

bir kaç saat sonra evime varmıştım. hava kararmıştı. babam balkonda sigara içiyor, gözleri dolu şekilde etrafa bakıyordu. içeri girdim annem odamda kıyafetlerimi kokluyordu etrafta eski aile albümleri, çocukluk fotoğraflarım, bodrum tatilinden bir kare, ve tüm bu keder içinde elime bir kağıt aldım...

buradayım anne yazdım ve görebileceği bir yere koydum. onu korkutmak da istemiyordum ama ona bunu yapamazdım. iyi olduğumu bilsin istedim. o yüzden buradayım anne, buradayım...

kıyafetlerimi kokladı uzun uzun, gözyaşları yanaklarından süzüldü, eliyle sildikçe yenileri çığ gibi akıp gidiyordu. kağıdı gördü eline aldı... ve o değil ben buz kestim çünkü okuduğu an
gülümseyerek biliyorum oğlum dedi.

gözyaşlarını sildi kağıdı aldı gögüsüne bastırdı ve yatağıma uzandı.
tüylerim diken diken olmuştu. ister ölü olun ister canlı, ister iyi olun ister kötü, anneler oğullarını hisseder...

big four'un geri kalan üyeleri mikail ve israfil'i ilk defa orada gördüm.
onlar ise beyazlar içinde uzun ipek kumaşlar örtünmüşlerdi ve cennete ait parçalar oldukları çok belliydi.

benimle yalnızca kısa bir süre konuştular ama orada bu bir ömür gibi geldi.
ne dediklerini uyandığım harabede az çok hatırlıyordum yine.
ama aklımda kalan en keskin cümle 'ışığı kaybetme' idi.

kafamın tüm karışıklığına rağmen lucifer'in bana verdiği bedenle yerimden doğruldum.
bu defa daha uzun bir zamanım vardı. yeni bedenimle doğruca müge'nin yanına gittim.
bu benim için değil ama onun için ilk tanışmamız olacaktı.
sanırım artık her şeyin değişme vaktiydi.

https://youtu.be/K2b_Vk132_I?t=14

devam edecek...

17 haziran'da 25 yaşındayken intihar etmiştim.

peki insan neden ölür? umudu kalmadığında mı? umut etmeye gücü olmadığında mı?
hayatta her şeyi yaşadığında mı? yaşayacak bir şey kalmadığında mı?
ne fark eder artık bir ölüydüm.

müge'nin ağlaması kesilince yatağın üzerinde bağdaş kurarak oturdu.
ve kendi kendine konuşmaya başladı.

neden yaptın bunu ? bunu neden yaptın

o an aklıma bir şey geldi. yazdığım herhangi bir şeyi görebilir miydi?

bu yıkık dökük evde uyanmıştım. ve irkilerek yerimden fırladım.
yanımda bir kağıt vardı. üzerinde *her gün sadece 1 saat bu bedene aitsin, imza L... not pazarlık payı bıraktım*

https://www.youtube.com/watch?v=l2S4GTD-AAw

birinin beni gördüğü andan itibaren bir saatim olduğunu fark ettim.
24 saatte yalnızca 1 saat emanet bir bedenim olacaktı. o'na güvenmemeliydim.
anlaşırken bundan bahsetmedi. yine de artık görünen bir bedene sahiptim.

harabeden sokağa çıktım. biraz adımladıktan sonra bir dükkan camından kendimi gördüm ilk defa. evet zevkli adamdı gerçekten. kafamı çevirdiğim an bir kızın gülümseyerek yanımdan geçtiğini fark ettim. lakin bu pek umrumda değildi şimdiden 50 küsür dakikam kalmıştı.

müge'Ye gitmeyi düşünsem de vicdanım beni evime zütürdü.
kapının önünde durdum ve evimi izledim. o sırada annem berbat bir halde çöpleri kapıya çıkardı.
yanına kadar hızlıca adımlayıp 'yardım edeyim teyzecim' dedim. ben hayattayken buna benzer bir acı yaşamamıştım. döndü sağol oğlum dedi ve yüzüme baktı.

bir süre baktı. nasıl olur? şevkatle baktı, ben ben değilim nasıl olurdu.
elini koluma dokundurup nasılsın dedi. yine tüylerim diken diken oldu.
ben söylemedim o'na kurallar? hayır bu ihlal sayılmamalıydı.
tek kelime edemedim bir süre. sonra iyiyim dedim. artık ben de iyiyim deyip tekrar apartmana girdi. annem her şeyi biliyor muydu? yoksa hissiyat mıydı?

size diyebileceğim tek bir şey var.

bu dünyadaki en yüce şey ne aşk, ne iyilik ne kötülük. bir anne ve oğul arasındaki sevgi
arafın griliğinden cehennemin ateşinden ve cennetin ışıklarından daha güçlü.

annemi odada bırakıp babamın yanına balkona adımladım.

kendi kendine söyleniyordu, 'niye lan niye pekekent herif, şerefsiz it her şeyin vardı, paranı ekgib etmedik, elin yüzün güzeldi niye lan niye, gencecikken kendine kıyacak ne yaşadın'

ona da bir not yazmak istedim sonra vazgeçtim. bana kızgındı ama iyiydi yine de.
daha sonra gece lambalarının yer yer aydınlattığı kaldırımlar ve sokaklar, işte ait olduğum yerdeydim.
bir ölü başka ne yapabilir ki.

biraz yürüdükten sonra köşede oturan deri ceketli bir adam gördüm. kırklı yaşlarında keskin yüz hatlarına sahipti. sigara içiyordu. yanına adımladım. adamı dinlemek istedim.

o da söyleniyordu.

işte sana dünya, uğruna her şeyi feda ettiğin, sahibi olmaya çalıştığın ama olamadığın yer kim bilir belki de olmuşumdur dedi ve bana dönerek sence ? dedi.

kas katı kesildim. beni görüyordu. nasıl olur? ben şok üstüne şok yaşarken gülümsedi tekrar önüne döndü. sonra ağzından o cümleler döküldü.

+sana bir anlaşma sunmak istiyorum.
- kekeleyerek kimsiniz diyebildim.
+ ben mi? sinsi bir şekilde gülümsedi.

ayağa kalktı, ceketini düzetti, elini bana doğru uzattı. 'kibir en sevdiğim günah' dedi.
o an anladım ve buz kestim.

+şeytan?
-lucifer'i tercih ederim.

https://www.youtube.com/watch?v=JEgVI-IKpqk

sigaraları ardı arkası kesilmeden yakıyordum.
önüme gelen irili ufaklı taşlara şut çekerek ilerliyordum.

kalabalıkların arasından görünmeden akıp yoluma gidiyordum.
hayat enteresandı, dünya sandığımızdan daha gizemli bir yermiş ama bir anda öldüm ben, gerçekten ölüyüm artık dedim ve bu düşünce nedensizce acıttı.

cennet ya da cehenneme neden gitmedim. neden arafta kaldım bilmiyordum.
kafamı gökyüzüne kaldırıp komik değil bu dedim.
ilahi bir şey olmadı, her şey normaldi, bir sinyal de çakılmadı tekrar yürüdüm. tekele uğrayıp iki tane malt bira aldım.

uzun süre yürüdükten sonra kendi mezarıma kadar geldim.
henüz mezar taşı yoktu sadece tahta koyup üzerine ismimi kazımışlar altına da,
27 5 1992- 17.6 2016 tarihlerini eklemişler.

değişik hissettim. bunu anlatabileceğim ya da anlamanızı kolaylaştırmak için benzetebileceğim bir şey yok. en fazla depresif bir huzur var diyebilirim johny cash parçaları gibi.

biramı açıp sigaramı yakıp mezardaki cansız bedenimle sohbet etmeye başladım.

https://www.youtube.com/watch?v=DQTCS6aWRSc

daha sonra çocuk üzerini giyinip evden çıktı.
müge de televizyonu açık unuttuğunu zannederek gelip kapattı.
ee takip ediyordum programı deyip tekrar açtım. tekrar kapadı. biraz korkmuştu daha fazla korkutmamak için tekrar onu izledim.

banyoya girip duş aldı. sonra odasına girdi tekrar. 5 dk sonra ben de girdim.
hüngür hüngür ağlıyordu. şaşırdım ne diyeceğimi bilemedim.
bilgisayarından https://www.youtube.com/watch?v=mt8jifKlbTc bu parçayı açıp sulu gözlerle fotoğraflarıma bakıyordu.

benim de boğazım düğümlendi o an. anlaşılan kafası dağılsın diye sevişmişti ama olmamıştı.
yatağında onun yanına uzandım. ellerimi kafamın arkasında birleştirip öylece tavana bakarken ağlama seslerini dinledim sadece.

karşımda ciddi ciddi cebrail vardı.
hayatının çoğunu ateist geçirmiş biri olarak bu bana ilahi bir kapaktı. gülümsedim bir an.
ölü olduğumu hatırlayıp aklımdaki soruları sormak için izin istedim.

kendisi ile yürümeye başladık. flash da arkamızda.

- size cebrail mi demeliyim sayın ya da hz cebrail mi?
+ buna sen karar ver (dedi tok ve kendinden emin bir sesle)

- neden arafta kaldım neden cennette ya da cehennemde değilim.
+ efendimizin planları vardır evlat, hepimiz için. nedenini ben de bilmiyorum.
- hep burada böyle mi kalacağım?
+hayır yalnızca bir süre.
-ne yapmam gerekiyor.
+ferrari çalmamaktan başla.

o an güldüm. neden güldüğümü merak edercesine gözlerini gözlerime dikti.

- marka adıı ağzınıza almanız enteresan oldu ne bileyim ( dedim)
kendisi de gülümsedi. ve gitmesi gerektiğini söyledi. son olarak bir uyarıda bulundu.

çok yakınlarınla irtibata geçebilirsin ama toplum düzenini alt üst edecek kadar büyük eylemlerde bulunursan sonsuz cehenneme çarptırılırsın. tek bildiğim bu. dikkat et kendine dedi ve yok oldu.

kendisi cool biriydi, ne diyebilirim ki? aslında o'na sormak istediğim milyonlarca şey vardı ama
gitmişti.

o sırada gün doğdu ve güneşi tekrar kucakladım. flash ise dişi bir köpek bulmuş bir köşede
çiftleşmeye başlamıştı. sonra aklıma müge geldi. ne yapıyordu acaba.

bir ölünün hayatın güzelliklerinden söz etmesi tuhaf olabilir ama denizin mavisi de, vapurun ardından atılan simit ve yakalayan martı da, sabahları işlerine ve okullarına koşturan kalabalıklar da bu gök kubbe de harika... o an anladım.

elime ufak kağıtlar alıp diyaloğa girmeye karar verdim.

- bir şey istemiyorum seni merak ettim. (yazdım)
+ ben kafayı mı yiyorum ( dedi )
- arafta kalmış bir ölünün hayır sen sağlıklısın demesi seni rahatlatacaksa hayır yemiyorsun.
+ allahım korkuyorum lütfen artık yazma.
- işin iyi yanı müge buradan engelleyemiyorsun.

o an ufak bir güldü. sanırım stresi azalmaya başlıyordu.

+ iyi misin oralarda (diyebildi şevkatli bir tonla)
- sizin salondayız işte ne demek oralarda.

bu sefer kahkaha attı.

- yok ben kesin kafayı yiyorum. travma sonrası normal bunlar (dedi)
+ sen bilirsin gidiyorum o zaman.
-hayır gitme.

sanırım hayatımın en güzel anını bir ölüyken yaşıyordum.

flash'I çiftleştiği dişiden çekerek ayırıp yanıma aldım ve müge'Nin evine kadar yürüdük.
saat bu arada 7.30 civarına kadar gelmişti. tekrar yangın merdivenine oradan da çaık pencereden müge'nin evine girdim.

yeni uyanıyordu. esnerken yerdeki kağıtlara baktı ve tekrar çığlık attı.
bu çığlıklar artık sıkıcı bir hale gelmişti. bir yandan da üzerine gitmek istemiyordum.
gencecik kıza kafayı yedirtebilirdim.

elindeki tüm kağıtları alıp karga tulumba evden çıktı. arabasına bindi, ben de arka koltuğa atladım.
deli gibi basmaya başladı. nereye gittiğimizi bilmiyordum. bir an not yazsam mı dedim sonra vazgeçtim. araba sürüyordu kaza yapabilirdi.

bir apartmanın önünde durduk.

sanırım size 3 yıl öncesinden bahsetmem gerek, her şeyin başladığı o kötü, kusurlu ama daha mutlu olduğum, en azından hala yaşıyor olduğum zamanlardan.

(bkz: flashback)

soğuk bir kasım sabahı gözlerimi her zaman olduğu gibi 8 metre karelik odamda açtım.
size odamdan bahsetmem gerekirse ufak ama şirin bir odadır.
bilgisayarım, gitarım, duvarımda metallica slayer megadeth anthrax'ın tek karede birleştiği big four posterim. eski püskü radyolar ve bir kaç tane armut koltuklardan vardı.

telefonumu kontrol ettiğimde sena'dan mesaj geldiğini gördüm.
kendisi sosyoloji okuyordu aynı okuldaydık. okula beraber gidelim mesajını görünce
ben de dersim olmamasına rağmen duşa girdim giyindim ve çıktım.

bir süre okulun karşısındaki kafede oturduk, daha sonra biraz öpüşüp koklaştık.
sena'nın ders saati gelince bana dönerek 'sıkılma buralarda gel derse gir' dedi.
açıkcası o an kararsız kalsam da macera olur diyerek sınıfına doğru yürüdük.

sıraya oturduk, hoca geldi. ukala bir adam olduğu belliydi.
bir süre dersi anlattı daha sonra bana dönerek;

+sen bu sınıftan değilsin dedi.
-gözünüzden bir şey kaçmıyor (dedim sınıf güldü kendisi bozuldu)
+hmm. sosyoloji hakkında hiçbir şey bilmeden dinlemek sıkıcı olmadı mı? (ezmeye çalışıyor)
- sosyoloji hakkında her şeyi bildiğinizi düşünerek ders anlatmak da öğrenciler için sıkıcıdır belki. (sınıf yine gülünce adam mosmor oldu iyice sinirlendi)

+ toplum pgibolojisi hakkında bir fikrin var mı, ihtiyaçları neye göre şekillenir?
- maslow'un hiyerarşisinden bahsediyorsunuz demek hocam (sınırftan ufak bir oo geldi)

hoca bir süre sessiz kaldı. bu sefer çok sinirlendiği belliydi. dersten de atmıyordu çünkü yenilmek istemiyordu. tam bana 'peki o zaman söyle bakalım' diye dönerken, güzeller güzeli bir kız başka bir soru sorarak ortamı yumuşattı. konu dağıldı.

ders bitiminde sena masasındakileri toplarken ben de o kızın yanına gittim.

+ teşekkürler hocanın gazabından kurtardın.
- rica ederim. (gülümsedi)
+peki dikkat et kendine dedim dönmeye meylettim.
-ne yani tanışmayacak mıyız? dedi elini uzattı bana.

'memnun oldum müge ben'

https://www.youtube.com/watch?v=oV5OGh8D-ok

bir süre flash'la oynadım. insanlar flash'i deli zannetti muhtemelen.
size bir sır vereyim, enteresan hareketler yapan hayvanlar gördüğünüzde bilin ki bir ölüyle oynuyordur. o arada garson geldi.

garson; buyrun ne alırsınız.
müge; iki tane bomonti.
garson; tamam önce birini getireyim?
müge; yok siz ikisini de getirin.
ben; işte benim kızım. aslanım.

garson gülümseyerek iki tane bomonti alıp getirdi.
aslında dokunduğum cansız maddeler ben dokunduğum an diğer insanlar tarafından fark edilmiyor ben yerine bıraktığımda gözükmeye başlıyorlar. lakin yine de arka taraflara oturduk.
sonsuz cehennem vardı bir paranormal olaya yol açarsam. işimi sağlama almalıydım.

biralar geldi ve ben de ufak kağıtlarımı tekrar çıkardım. tam bir şeyler yazacaktım ki
siyah takım elbiseli bir ihtiyar eliyle 'buraya gel' şeklinde bir işarette bulundu.
bir ölüyü eliyle işaret ederek yanına çağıran siyah takımlı bir ihtiyar varsa oraya gitmemelisiniz.
25 yıllık hayatımda az çok korku filmi izlemiştim.

müge bir yandan konuşmaya başlamıştı ki önemli olabileceğini düşünerek 'geliyorum' yazdım ve siyah takımlı ihtiyara doğru adımladım.

- korkmam gerekiyor mu bilmiyorum ama biz sayın cebrail'Le konuştuk anlaştık. şimdi izninizle biram ısınıyor. dedim. gülümsedim. tam arkamı dönüyordum ki öyle bir gözüme baktı ki,

- aslında kalabilirim buyrun dedim.