müge'nin yanına emanet bedenimle giderken geçmişi 3 yıl öncesini şöyle bir hatırlamıştım.
buruk bir şekilde gülümsedim. lucifer'i mezarlıktan sonra hiç görmemiştim.
mikail ve israfi'in 'Işığı kaybetme' uyarısı kulağımdaydı hala.

varoluşsal bir kaygı taşıdığım gerçekti. siyah bir boşluğun ortasında gibiydim.
nefes alıyordum, görüyordum, duyabiliyordum ama ekgib olan bir şey vardı.
hallac-ı mansur'un enel hakk demesi gibi, yanlış anlaşılmıştım. en önemlisi kendimi tanıyamamıştım. yaptıklarımın bir sonucu elbette olacaktı ama sonucu olmayan bir eylem var mı ki dünyada.

biz insanlık kendimizi uzun süre aradık durduk. kimi aşkta kimi cikste kimi bir futbol takımının armasında, kimi ailesinin yanında, kimi uzak diyarların hayallerinde, kimi de müzikte buldu kendini.
ben ise müge'de bulmuştum. benim için beklenmedik edilmiş bir yemin gibiydi.
ben onun sevgilisi olmak istemiyordum o'Nun tüm dünyası olmak istiyordum.

aşkın hastalıklı yanı da bu sanırım.

lucifer'in bana hediye ettiği emanet bedenle müge'nin karşısına çıkmak üzereydim.
o beni tanımayacaktı ama ben onu hep tanıyor gibiydim.

bir süre yürüdükten sonra müge'nin evinin öüne geldim.