BERENiN DiLiNDEN ---

Giyindim yoğun bakım ünitesine girmek için. Aldım elime Sabahattin Ali'den Kürk Mantolu Madonna'yı, girdim içeri.

Ağlamamam gerekti. Tutmalıydım kendimi. Ya beni duyabiliyorsa?

Mümkün olmadı. Daha girmeden başladım ağlamaya. Çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra. Oturdum baş ucuna. Konuşmaya başladım.

- Eeee kukugiben. Naber? Bak ne getirdim sana. Kürk Mantolu Madonna. Okumamı ister misin?
iyi okuyorum.

Şimdiye kadar tesadüf ettiğim insanlardan bir tanesi benim üzerimde
belki en büyük tesiri yapmıştır. Aradan aylar geçtiği halde bir türlü bu
tesirden kurtulamadım. Ne zaman kendimle baş başa kalsam, Raif
efendinin saf yüzü, biraz dünyadan uzak, buna rağmen bir insana
tesadüf ettikleri zaman tebessüm etmek etmek isteyen bakışları
gözlerimin önünde canlanıyor. Halbuki o hiç de fevkalade bir adam
değildi. Hatta pek alelade, hiçbir hususiyeti olmayan, her gün
etrafımızda yüzlercesini görüp de bakmadan geçtiğimiz insanlardan
biriydi. Hayatının bildiğimiz ve bilmediğimiz taraflarında insana
merak verecek bir cihet olmadığı muhakkaktı. Böyle kimseleri
gördüğümüz zaman çok kere kendi kendimize sorarız: "Acaba bunlar
neden yaşıyorlar? Yaşamakta ne buluyorlar? Hangi mantık, hangi hikmet
bunların yeryüzünde dolaşıp nefes almalarını emrediyor?

- Uyansana artık ya. Uyansana. Baksana en sevdiğin kitabı okuyorum sana. Heey kime diyorum.

Daha fazla dayanamadım ve hıçkırarak ağlayarak dışarı attım kendimi. Kitabı baş ucuna bıraktım. Varlığını hisseder belki diye.

Birileri ona ÖLMEDiN! diyordu... - Ahmet Kaya.