Aksam oldu. Biz yine mescitte kalmayı planlıyoruz. Girdik mescide zaten ortalıkta namaz kilan falan yok. Milletin çekilmesini bekliyoruz. Derken ışıklar söndü. Biz tam rahatladık derken birden mescidin lambaları yandı. 40-50 yaslarda gobekli bi adam belirdi kapida

(Bağırarak)
Adam: ne ariyosunuz lan burda bu saatte

Ben: şey ııı

Adam: ahıra çevirmişsiniz lan burayı gibtirin gidin lan!
Siz zaten bu günden beri gozume batiyodunuz. Suriyelimisinizlan siz yoksa

Ben: yok abi ne suriyelisi bizim kalacak yerimiz yokt-

Adam: kes lan gibtirgit her ne taksan. Ulan sizi bi daha buralarda görürsem kırılmadik kemiğinizi birakmam...

Tam keyfimiz yerine geldi derken adam tekrar moralimizi düşürmüştü ama olsun bu yinede pes etmeyecektik. Antalya aksam olmasına rağmen çok sıcaktı o yüzden yine bi park bulmamız lazımdı. Ama diğer park olayı aklımıza geldikçe parktanda vazgeçiyoduk.

Bi köfteci vardı. Yusufa dedim gel yemek yiyelim. Oturduk taburelere klagib köfteciydi. iki köfte ekmek söyledik. Adam hazırladıktan sonra geldi yanımıza oturdu. Zaten tek müşterisi bizdik.

Adam iyi biriydi. Eski bi denizciymiş o yüzden kendisine reis dememizi istiyomuş. Hikayemizi anlattık.

Reis: ... iyi halt yediniz. Evden kaçtınızda, oğlum kendinizi düşünmüyosanız ananızı babanızı düşünün

Yusuf: reis şimdi kalacak yerimiz yok. Bize yardım edermisin.

(Biraz düşündukten sonra)
Reis: tamam benim barakada kalırsınız dedi.