Genelde duraksamadan geçtiğim aynaya nedense o gün takılıp kaldım. En son ne zaman doğru dürüst bir şeyler yediğimi hatırlayamıyordum. Kendime bunu yapanın yine kendim olduğunu hatırlattım. Biçimsiz şekilde uzamış saçlarıma sakallarıma baktım, evsizden tek farkım kötü kokmamam olabilirdi çünkü düzensiz hayatımda düzenli olarak -bir az olsun gevşemek için- her gün duş alıyordum. Kendime bakıp kalmalarım her gün daha fazla sürmeye başladı. Deliriyor muydum, hayır hiç sanmıyorum hali hazırda deli olan biri deliremezdi. Toparlanmak istiyor muydum? Toparlanmak mı, bir ay boyunca her gün aynada bunu incin saçlarıma, çökmüş yüzüme, birbirine karışmış sakallarıma, çatlamış dudaklarıma, uzayan tırnaklarıma, incelen vücuduma ve göbek deliğimin sağ alt çaprazındaki dikişlere sırasıyla bakarak sordum. Bir cevap alamayınca “umut yok” dedim “Bu saatten sonra benden bir halt olmaz” diye söylenirken duşa kabinin kapılarını açtım, soğuğa çevirdim musluğu ağladım. Öyle sessiz ağladım ki sanki kendimden bile saklamaya çalışırcasına sessiz.. “Buraya kadar değil işte, buraya kadar değil!” diye bağırırken sesim banyonun duvarlarında yankılanıyordu. “Tamam buraya kadar değil, intihar etmediğim sürece hikâyeye noktayı koyacak kişi ben değilim.” derken sesimin yüksekliğini önce normal bir konuşma düzeyine sonra da kasetlerdeki şarkıların sonu gibi yavaş yavaş düşürdüm. intihar mı, hayır daha kaçacak kadar korkak değildim. Musluktan akan suyun son damlasıyla beraber ikinci hayatıma doğmaya karar verdim. Duş kabininden kendimi dışarı attım. Bu benim eski hayatımdan yeni hayatıma attığım ilk adımdı. “Unutma!” dedim kendi kendime “Ölmeye yüz tutmuş bir canavarı yeniden dirilteceksin!” zaten kolay olmayacağını biliyordum, tüm şartların altına ruhumla imzamı atmıştım.