Vakit geldi, yine topladık çantamızı, bavulumuzu.Atladık pederin emektara gidiyoruz. Peder bu sefer biraz hisli tabi. Doğudan oğlu gelmiş, güneşin altında kapkara olmuş,10 kilo vermiş. Kara kuru bi çiroz olmuş dıbına koyayım. insan hislenmez mi?Babamın bana sarıldığı sayılıdır.Öyle fazla görmedik biz babamızdan sarılmalar, seni seviyorum demeler, canım oğlum gibi laflar.Pek bilmedik.O gün babamla yine yeniden vedalaşırken bu kez bana sarıldı. Yolun açık olsun canım yavrum dedi. Perişan oldum lan orada.Ne hatun kaldı aklımda ne başka bir şey. Babama bak be... Öyle perişan etti beni.

Bingöl'de yine herşey aynıydı. Ekstrem çatışmalar, bombalar,skorskiler falan yoktu. Herşey olağan seyrinde devam ediyordu. Bazen kaza falan yapılıyor,yol güvenliği almak için göreve gidiyorduk. Bazen kimlik kontrolüne çıkıyorduk. Bunları yapmak da askerliğin tek zevkli şeyiydi zaten.O kamuflajla, elde silahla köye inmek, yollara inmek, sivil insanların size bozkurt işareti yaptığına şahit olmak, bazılarının fırsatı olsa sizi gibecekmiş gibi bakışlarıyla karşılaşmak... Keyifliydi.

Hatun ise yine herzaman yaptığı gibi askere gelir gelmez aramayı, mesaj atmayı, ilgi göstermeyi bir bıçak gibi kesti.Ne arıyor,ne soruyordu. Değişen bir durum yoktu. Fakat bu kez ben de bir şeyler değişmişti.Ona karşı hislerim güzelden kötüye, sevgim ise nefreye doğru emin adımlarla ilerliyordu.
Bu kez arayan değil, aranan olmak istiyordum. Sesini duymayı ne kadar arzuluyor olsam da ,beni hayatımın en zorlu günlerinde bile bile yalnız bırakan insanı aramak gururuma dokunuyordu ve aramıyordum.