ön bilgilendirme:Arkadaşlar hikayede paylaştığım fotoğraf ve giriş yaptığım paragraf neticesinde içeriği yanlış anlayıp okuyabilirsiniz. Eğer ki kahramanlık hikayesi falan dinleyeceğinizi düşünüyorsanız direkt başlığı terkedin.Çünkü bu hikayede benim askerlik görevimi yerine getirdiğim esnada yaşadığım bir takım olayları konu aldım. Olayın komandoluktan, bordo bereli olmaktan, veyahut helipkopterden helikoptere atlarken şarjör değiştirmek ile uzaktan yakından alakası yoktur.

Merhaba dostlarım. Bugün sizlere burada bir öykü anlatmak istiyorum. Bizzat yaşadığım bir anımı paylaşmak istiyorum daha doğrusu.
Bu klagib bir hikaye. Sokağın içinden bir hikaye. Hepiniz duydunuz, belki çoğunuz anlattınız bu hikayeyi.Ben de burada, sizlerle paylaşmak istedim hikayemi.
Hayatımın bir dönemini kapsayan ve belki de benim karakterimde birçok değişikliğe sebep olan bir anı da diyebilirim.
Önsözü epey uzatmayı lüzumsuz gördüğümden hikayeye bodoslama tabiri ile giriş yapmak isterim;

Bundan tam 2 sene evvel, totalde 4 sene birliktelik yaşadığım kadınla artık ilişkimizin son demlerini yaşıyorduk.Zor ve taktan bir dönemdi.Ne okuluma ilgi gösteriyor
ne işime odaklanabiliyor ne de sosyal aktivitelerde etkin olamıyordum.
Belki aşkım hala devam ediyor ve belki de en kötüsü sadece alışkanlıklarımdan dolayı yaşadığım bir takıntıydı. Bilemiyorum.
Velhasıl kelam o dönem ilişkimin bitmesini istemediğim için, çoğu insan gibi gururumu ayaklar altına aldırarak bir şekilde kendimi ifade etmeye çalışıyor ve
ilişkimi kurtarmaya çalışıyordum. Gerek arkadaşlarıyla iletişim kuruyor,ne yapmam gerektiğini konuşuyor, gerek kapısına kadar gidip kendimden ödün veriyordum.
Fakat bunların hiçbirisi ama hiçbirisi bir gibe yaramadığı için en sonunda vazgeçmiştim.
Yalnız ben onun peşinden koştukça, onunla beraber olmak için, ilişkimizi kurtarmak adına günlerimi harcadıkça kendimden uzaklaşmıştım. Bunu o zaman farkedemedim.
Yapayalnız, yalın bir halde kalınca anladım.Ne çok zaman kaybettiğimi.
Ne işimden hayır geliyordu,ne de açıktan sadece askerliği ertelemekten başka bir gibe yaramayan okulumdan. Dımdızlak bir şekilde kalmıştım öyle.gib gibi..

Sonrasında radikal bir karar aldım kendimce. Kendimi bir şekilde toparlamam gerekiyordu. Sonuçta dünyanın sonu değildi ya dıbına koyayım. Daha 20li yaşlarımın başındaydım.
Bir yerden benim de hayata başlamam, birçok şey yapmam gerekiyordu.Çevremdeki herkesin bir uğraşı,bir hedefi vardı. Bense aptal gibi depresif vaziyette geçiriyordum
günlerimi. Kendimi toparlamam için bu şehirden uzaklaşmam gerekiyordu. Gitmem ve yalnız kalmam. Ailemi,arkadaşlarımı, alışkanlıklarımı..Herşeyi bir kenara bırakarak
uzaklaşmam gerekiyordu. Fakat bunu yapabilecek kadar lüks bir hayatım olmadığı için bu metodu uygulamanın tek bir yolu vardı! Yıllardır ertelediğim askerlik.
Radikal bir kararla bir sabah erken saatlerde kendimi askerlik şubesinde buldum. Girdim içeri, gerekli belgeleri alıp, tecilimi bozdurup, askerlik için gün saymaya
başladım.
Bu kararıma birçok arkadaşım kızsa da,ailem benim için en doğru olanın bu olduğunu söyleyerek o dönem beni desteklemişlerdi. Sonuçta bir baltaya sap olamayan
dangalağın biri olduğum için en çok da babam sevinmişti bu olaya.

Daha sonrasında gün geldi çattı. Askere gitmeme bir gün kala askerlik eğlencesi adı altında arkadaşlarla kadıköyde bir pubda buluşma,bir kaç bira yuvarlama kararı
aldık.Öyle fazla değil,8-9 arkadaş..
Fakat çevremdeki çoğu insanın eskiden hayatımda olan kadınla da arkadaşlığı olduğu için, yani hepsi aslında ortak arkadaşlarımız olduğundan, benim aldığım bu kararı
kendisi de öğrenmiş ve yanımıza gelmişti.Bu kararımı sadece onun için aldığımı bildiğinden bir sorumluluk hissetmişti sanırım.
Yanımıza geldiğinde masada öylece oturuyordu.Bir şey söylemiyor,ara sıra bana kaçamak bakışlar atmaktan başka bir şey yapmıyordu. Daha sonrasında dayanamayıp
benimle konuşmak istediğini, farklı bir masaya geçip geçemeyeceğimizi sordu. Benim içimde bir ukte kalacağına dedim gel geçelim, konuşalım.Sonuçta son günüm dıbına koyayım
konuşmasam 1 sene boyunca ah ulan keşke konuşsaydım diyebilme ihtimalim var. Tanıyorum ben kendimi.
Velhasıl oturduk konuştuk. Beni beklemek istediğini falan söyledi. Aramak istediğini,bu süreçte yanımda olmak istediğini, bizim beraber büyüdüğümüzü falan fişman.
Bir sürü şey anlattı dıbına koyayım.E tabi benim orada kafa güzel,e hatun güzel, dıbına koyayım gitmeme kalmış 6-7 saat. Dedim tamam ulan, bekle beni..
O konuşmadan yaklaşık 2-3 saat geçti geçmedi, kalktı gitti. Sonra samimiyete göre insanlar ufak ufak gitmeye başladılar masadan. Kardeşim Allah\'a emanet ol,söyledir böyledir
gibi şeyler söyleyerek.
En son yanımda epeyce samimi olduğum 2-3 kişi kaldı. Onlarla da artık sıkılıp biz de kalkalım dıbına koyayım dedik ve kalktık.
Ben atladım otobüse gidiyorum dıbına koyayım.Eve geçicem, evden de alibeyköy otogara geçip manisa kırkağaç jandarma komando 6.alay komutanlığına teslim olucam.
Saat gece 4 civarı peder bey tarafından otogara bırakıldım. işte onlarla da Allah\'a emanet, sağ salim git gel oğlum, yavrum,muhabbeti yapıldı.
Benim aklımda hiçbçir şey yok ama. Nereye gidiyorum, gittiğim yer nasıl bir yer, orada ne tak yerim,ne ederim yok aklımda hiçbir şey.Tek aklımda olan şey hatun.
Ulan gideyim 2 ay eğitim göreyim de dağıtıma gelip hatunu göreyim kafasındayım. Başka askerlikmiş, jandarmaymış falan filan hikaye yani. Aklıma dahi gelmiyor.

Atladık sonra otobüse manisaya gidiyoruz. Otobüs kalktı 5 dakika oldu olmadı telefon zırıldamaya başladı.Bir baktım ki hatun arıyor. Heyecanla açtım tabi. Yolda
giderken yanımda olmak istediğini, fakat mümkün olmadığından en azından telefonla konuşarak yanımda olacağını söyledi. Ulan zaten duygusaldım iyice iştahım kabardı
mevzuya. Konuşuyoruz bununla 30-35 dakika oldu olmadı dıbına kodumun otobüsü şehirden çıkar çıkmaz telefon sinyali kayboldu. Manita askfsşf falan bir şeyler diyo
anlamıyorum ne gibim diyorsa.Ben bir şeyler diyorum,o anlamıyor bu kez. Kapattık telefonu. Dedim bari uyuyayım dıbına koyayım. Yarın gücümüz kuvvetimiz yerinde olsun
malum askere gidiyoruz ilk günden akşamdan kalma vaziyette gitmeyelim.
Tam uyuyacağım falan derken gecenin bir vakti deli gibi yağmur başladı. Ulan hüzün çöktü içime iyicene.Bir taraftan sağanak yağmur yağıyor,bir taraftan
gecenin karanlığı,bir taraftan aklımda telefon sinyalinin kaybolması ve hatunla konuşamama üzüntüsü. Nasıl bir duygu durumundayım bilemiyorum.
1-2 saat yalandan uyudum derken gün ışıldamaya başladı zaten. Sonrasında kırkağaç'a geldim. Kırkağaç manisaya 80km kala bir yerde. indirdiler beni bi yerde, şurada
soma otobüsü var ona bin seni tam alayın önünde indirir. Eyvallah kaptan falan filan indik aşağıya. Soma otobüsüne bindim gidiyorum.Bir abiyle tanıştık otobüste
ama ne konuştuk,ne oldu ne bitti tam hatırlamıyorum. Bayağı askerlikten dem vuran bir abiydi ama. Selam olsun kendisine.

Soma otobüsü beni köşe bir yerde indirdi. indiğim yerden yaklaşık 300-400 metre yürüdükten sonra alay kapısına ulaşıyorsunuz. Alaya bir gidişim var ama sormayın.
Son gün şeklim bozulmasın diye ne saç tıraşı olmuşum ne sakal.20-30 cm saç var kafamda dıbına koyayım, rüzgar vuruyor saçlarıma püfür püfür,bir karizmayım ki sormayın.
Alaya doğru giderken bilenler bilir kırkağaç'ta efsane bir dağ tepesi vardır.Önce vatan tepesi derler. Kocaman böyle "önce vatan" yazar. Ulan şaka maka askere geldim
hissiyatı başladı onu görünce. Zaten 100 metre ileride 2 nöbetçi er var bana bakıyor ne gibim yiyor burada diye. Elimde sülüs kağıdım öylece ilerliyorum tepeye bakarak.
Nöbetçilerin yanına vardığımda "selamun aleyküm,ben askere gelmiştim de,teslim olacam işte ben de askerim beyler" falan diyorum. Heyecanlıyım dıbına koyayım. Adamlar
baktılar kağıda, eliyle bir yeri işaret etti şuraya git diye. Gittik.Bir baktım 20-30 tane benim gibi dalyarak bekliyor.Üst araması varmış meğerse.

Üst araması, çanta kontrolü gibi metodlar uygulandıktan sonra, kayıt işlerimizin halledilmesi için tek sıra vaziyetinde toplanmamız istenildi. Toplandık bizde.
Ama tipleri görmeyin. Herkes farklı farklı coğrafyalardan gelmiş, kimisi dızzo, kimisi iyi aile çocuğu, kimisi benim gibi alkolik belli, kimisi evli çoluk cocuk sahibi.
Herkes farklı lan.Bu kadar farklı insanı aynı objektifte görmek zaten askerlik haricinde nasip olmazdı.Çok farklıydık.
Toplandık normal adım halinde önümüzdeki "usta" askeri takip ediyoruz. Giderken tabi alayın içerisinde yürüdüğümüz için bir sürü eğitim yapan, uygun adım yürüyen, marş
söyleyen bölükler görüyoruz. Bazı boşta olan askerlik bizi yani "çömezlerini" karşılamaya gelmişler. Demiştim ya şeklim bozulmasın diye saçlarımı kesmedim diye.
Kafamı, aklımı dengemi gibeyim dedim oradayken. Saçlar uzun olduğu için, anadoluda uzun saçlı erkek görmeyen bir takım askerler tarafından karşılanınca durum bayağı
bir farklı oldu tabi. işte sana değil de saçlarına üzüldüm. Oğlum bu nasıl adam lan puahauhau.Vay amk bunu da mı askere almışlar gibi, türlü türlü tahrik edici sözlere
maruz kaldım. Benim gibi birkaç kişi daha vardı tabi..
Sonrasında kayıt olacağımız yere geldik. Kayıt eden bir assubay başçavuştu. Beni görünce bu ne hal lan böyle? Seni üniversite bahçesinden mi topladılar aminüym?
Sen askere nasıl gelmen gerektiğini bilmiyor musun? Diyerek fırça attı bana. Kayıt edildikten sonra usta askerler tarafından apar topar berberhaneye zütürüldüm.

Öyle böyle derken zaman akıp geçti gitti. Dağıtım yerlerimizin açıklanma safhasına nihayet gelmiştik. Nereye gideceğim, doğuda mı olacam, batıda mı olacam, gibimde bile
değildi. Aslında çıtırdan doğu istiyordum. Dağ 2 falan izlemiştim askerden evvel. Daha askerlik nedir,ne değildir tam öğrenemediğimiz için hani gidelim dağlarda
gezelim modundayım.
Dağıtım yerim bingöl merkez ilçe komutanlığı çıkmıştı. Dağıtım yerine uçak biletini devlet kestiği için de dağıtım iznine devlet karar veriyor. Yani bilet hangi tarihe
çıkarsa o kadar tatil yapma fırsatınız oluyor. Fakat minimum 7 gün izin veriliyordu. Benim biletim geç bir tarihe çıktığından 11 gün izin verilmişti. Normalde
bu iyi bir olay değil. Sonuçta totalde 1 yılda kullanacağınız izin günü 24 gün. Dağıtım izni de bunun içerisinde olduğu için daha ilk etapta 11 gün izin kullanmak
pek hoş değildi. Fakat henüz taze asker olduğum için ve ilk iznim olduğu için 11 gün kulağıma çok hoş geliyordu.

31 mart sabahı, elimizde çantalarımız, manisada son kez içtimaya girdik. Yüreğim pır pır atıyor. Sanki yıllardır buradaymışım gibi,2 ay değil,2 sene gibi, özgürlüğe
gidiyormuşum gibi hissediyorum. Askerliğim bitmiş gibi hissediyorum. Mavi nevresim değil, annemin yumoş ile yıkadığı nevresimlerde uyumaya, sevdiğim kadına kavuşmaya
gidiyorum. Nasıl da heyecanlıyım.O yüzden otobüsle değil uçakla gitmeye karar vermiştim.O yol biter mi lan? Manisada havalimanı olmadığı için otobüs ile izmire geçtim.
izmire vardığımda henüz uçak faaliyetine vakit vardı. Gelmişken boyoz moyoz yerim, kahvaltı ederim,2 ay sonra ilk kez ince belli bir bardaktan çay içerim diye
oturdum bir ufak kafede.Çayımı içiyorum, boyozumu yiyorum.O sırada annem aradı.O benim gibi, yüreği pır pır.. Neredesin oğlum diyor, merak ediyor kadıncağız.
Annemle konuştuktan sonra hesabı ödedim, kalktım kafeden. Koşar adımlarla gidiyorum. Nereye gideceğimi de bilmiyorum dıbına koyim.
Bir taksi çevirdim, geçtim halimanına. Oradan istanbul'a...
ilk gün dışarıya çıkmadım. işte aile saadeti bilirsiniz.Öyle annem, babam,biraderlerim takıldık evimizde. Ertesi gün hatunla buluşma kararı aldık. Hatunun da çok
yakın bir arkadaşı var, ismi tülay. Tülay ile ben yine bu hatun vasıtasıyla tanıştım ama çok yakın arkadaş olduk.Çok yanımda olmuştur sağolsun. Benim hatun da tülaysız
yapamazdı.O nereye tülay oraya. Sürü gibi geziyorlardı dıbına koyim. Yine tülay falan gelecek muhabbeti oldu. Tabi ben biraz askerden geldiğim için romantik şeyler
bekliyorum haliyle ama, naparsın?Tülay da geliyor..

Neyse efendim ben bunlarla buluştum. Yine kadıköyde bir kafede.Çay çorba içiyoruz, muhabbet ediyoruz da,bir sıkıntı var dıbına koyim. Hatun bana bozuk atıyor.
Bir garip yani. Hiç öyle dimo pub'ta içerken ki coşkusu yok. Seni beklerim derkenki ateşli halleri yok piyasada. Veya telefondaki ses rengi falan yok.Öyle yalandan gülmeler,ne bileyim samimiyetsiz hareketler var.
Ulan dedim acaba benim pgibolojim mi bozuldu, yoksa bu hatunun yine fikri değişti de ben askerim diye mi söyleyemiyor? Sonra bu mevzuyu tülaya da sordum.Yok be kardo
normal dedi.iyi dedim ben de.11 günü öyle yedik. Kızla da toplasan 3 kere mi ne buluştum. Dağıtım izni zütümüze girdi yani anlayacağınız.

Karakolda ilk gecemizde bizi serbest bıraktılar. Kamuflaj falan giydirmediler, biraz etrafı tanıyın, askerlerle kaynaşın diye saldılar bizi.E ben de durur muyum? Fırsattan istifade telefon açmaya başladım. Ailemi,arkadaşlarımı, tanıdık tanımadık kim varsa arıyorum öylesine.
En son her ne kadar telefonumu açmadığı için sinir olsam da kız arkadaşımı aramaya karar verdim.
Yine telefon çalıyor, çalıyor,açan olmuyor. Derken bir kez daha çaldırıyorum. ikinci kez numarasını çevirip çaldırdığımda silah sesleri yükseldi. Pata pata silahlar sıkılıyor, nereden sıkıldığı belli değil. Usta askerler saldırı varr ,saldırı varr diye etrafta koşuşturmaya başladılar.Ben içeri, karakola kaçtım.E ne yapayım dıbına koyim? Henüz silah zimmeti bile verilmemişti. Taş mı atayım?
Karakolun ışıkları kapatıldı, usta askerlerin hepsi silahlarını alıp daha evvelden planlanmış olan mevzilerine doğru koştular.Biz de karakolun içerisinde gazinoda yere yatmış bekliyoruz.
5 veyahut 10 dakika boyunca silah sesleri kesilmedi. Daha sonra silah sesleri kesildi, ışıklar açıldı, millet içtima düzenine geçti. Meğerse saldırı değil tatbikat yapılıyormuş. Fakat askerin ne kadar sürede mevzisine gideceğini gerçek manada ölçebilmek için, karakol komutanı ve birkaç uzman çavuş haricinde kimse bilmiyormuş tatbikat yapılacağını.
O silahların sıkıldığı vakitte de kız beni aramış.E dıbına koyayım adam doçka ile araziyi tararken telefonun zırıldamasını hissetmek mümkün değil. Tatbikattan sonra içtima düzeni alındığından ve karakol komutanı aklı sıra bize hoşgeldin tatbikatı yaptığından dolayı telefon açamamıştım.O gece öyle uyuduk sonra.Bir hayli stresli bir geceydi.

Daha sonra nöbet, karakoldaki amele işleri, ıvır zıvır şeyler, arkadaşlarla kaynaşmalar falan derken öylece göz açıp kapanıncaya kadar 1 ayı geride bırakmıştık.
Benim karakoldaki tek düşüncem ağustos ayının 1'inde izne çıkmaktı. Başka bir hedefim yoktu. Keza olmasına mümkünat da yoktu çünkü daha askerliğimin bitmesine aylar vardı dıbına koyim.
Kız arkadaşımın da bu soğuk tavırlarına artık alışmış,onu aramamaya başlamış, ondan telefon beklemeyi de bırakmıştım. Ayda 1 veyahut 2 kez beni arıyordu.Öyle telefonu açıp nasılsın,iyi misin muhabbetinden ileri geçmeyecek şekilde konuşuyorduk.E neden sormadın bu davranışlarını diyecek olursanız da,bilmiyorum dıbına koyim. Hiç sorasım dahi gelmemişti.

Artık karakol ortdıbına alışmıştım, arkadaşlarla vakit geçirmekten keyif almaya başlamıştım bile. Nöbet tutmaya başlamış, uykusuz kalmakta eskisi kadar zorlanmıyordum. Derken ağustos ayı geldi çattı. Daha önceden komutanıma ağustos ayının 1'inde izne çıkma talebimi arz etmiş olmama rağmen izne gönderilmedim. Doğuda bir karakolda askerseniz izne çıkma durumu batıdaki kadar kolay olmuyor. Asker sayısı az,nöbet tutacak adam yok, sonra çıkarsın gibi bir takım bahaneler ile yollanmadım.

Ameliyat tarihi geldiğinde apar topar hazırlanmam isteniliyor, daha sonrasında karakol komutanı beni odasına çağırıyor.
Bugün beni ameliyata zütüreceklerini, refakatçı olmaları için derhal ailemin veyahut bir yakınımın Bingöl'e gelmesi
gerektiğini söylüyor. Fakat Bingöl-istanbul arası çok fazla mesafe olduğundan ve ailemin de o dönem bir takım işleri dolayısı ile refakatçı olmalarını isteyecek
pozisyonda olmadığımdan bu mümkün olmuyor. Bundan mütevellit komutana durumu izah ettiğimde yine bana kızdı. Neden ailenin gelemeyeceğini başında söylemiyorsun,ona göre bir şey düşünürdük diye.
Akabinde alt devrelerden bir çocuğu refakatçı olmaları için benim yanıma veriyor ve ameliyat olmak üzre Bingöl Devlet Hastanesi'ne gönderiliyorum.
Ayrıca şunu da bilmelisiniz ki tüm bunlar yaşanırken, benim hatunun nerede olduğu,ne tak yediği bilinmiyor. Tülay beni sürekli arayıp bana hatun hakkında bir takım
anekdotlar verse de,işte aslında seni şöyle seviyor, böyle seviyor ama geçmişteki sorunları hala kafasından atabilmiş değil gibi şeyler.Bu yüzden arayamadığını, sabretmem gerektiğini söylüyor.
Geçmişteki sorunlar dediğimkısma gelecek olursak da,hiç gelmesek daha iyi.O kadar geniş alıp hikayenin seyrini bozmanın lüzumu yok.
Fakat şunu söyleyebilirim, askerde yapayalnız bıraktıracak
cinsten konular yoktu ortada.

Velhasıl kelam genel anestezi ile uyutulup kasık fıtığı ameliyatım gerçekleşiyor. Ameliyat olduktan yaklaşık 6 saat sonra uyanıyorum. Uyandığımda hatundan bir çağrı
geldiğini gördüm.Çağrıyı cevapsız bıraktığım için bir de mesaj atmış,

"fasist arıyorum ulaşamıyorum,bu ne sorumsuzluk? Merak ettim!" yazıyor. Güler misin ağlar mısın dıbına koyayım? Fakat genel anestezinin etkisi hala az buçuk devam ettiğinden
arayıp konuşacak pozisyonda olmadığım için sadece mesaj ile karşılık vermek istiyorum.Ama mesaj atacak halim bile yok dıbına koyayım. Refakatçı olan çömezime seslenip
telefonu verip yazmak istediğim mesajı söyleyip mesaj attırdım.Ölüm döşeğinde bile mesajı yanıtsız bırakmıyorum dıbına koyayım ahaha.. Mesajda da şuan pek iyi olmadığımı
konuşacak duruma geldiğimde ilk onu aramak istediğimi yazdırdım.

Geceyi hastanede geçirdikten sonra, öğlen saat 12-1 civarı doktor odama geliyor, ameliyat olan bölgeyi kontrol edip bugün taburcu olmam gerektiğini söylüyor.
Ama herifler beni nasıl kesmişlerse artık, yatağımdan bile o kadar zor kalkıyorum ki anlatamam size. Tuvalete gitmek falan hele, kabir azabı gibi geliyordu.
Ben doktora birgün daha kalmam lazım desem de taburcu ediyorlar ve ailemi arayıp erkenden taburcu ettiklerini ve uçak bileti almalarını istiyorum.Şimdi normalde
hava değişimine giderken devlet de size uçak bileti kesebiliyor. Fakat bunun bir süresi var.Öyle ha diyince devlet bileti elinize vermiyor.1 hafta süre içerisinde
devletin bana bilet kesebileceği söylendiği için ve bu 1 hafta süresince benim hava değişimi hakkımdan gittiği için bunu kabul etmeyip, kendi imkanlarımla, yani ailemin
almasını istiyorum. Fakat talihsizlik şu ki taburcu olduğum gün için Bingöl-istanbul arası uçuşa bilet bulunmadığı gerçeğiyle karşılaşıyoruz. Haliyle Bingöl'de bir
gece daha geçirmem gerekiyor. Dolayısıyla karakol komutanını arayıp durumu izah ettim. Komutanım bilet bulamadık,bu gece burada kalmam lazım fakat hastanede de kalamıyorum.
taburcu edildim, çıkış belgelerim verildi diyorum. Beni bu gece için karakola alıp alamayacaklarını soruyorum. Tabi ki herşeyi yokuşa süren karakol komutanı o işi de
yokuşa sürüp, benim karakola gidip gelmemin zor olacağını,o yüzden merkez ilçe jandarma komutanlığına taksi ile kendime imkanlarımla gitmem gerektiğini, konuyu anlatıp
bir gece orada kalmam gerektiğini söylüyor.Ben de el mahkum kabul edip hastane önünden bir taksi çevirip merkez ilçe jandarma komutanlığına gidiyorum.Bu arada ailem
ertesi gün için saat sabah 8.20'de kalkacak olan uçağa bilet aldığının haberini veriyor. Ulan bir rahatladım ki sormayın beyler.30 gün az değildi.iyi bir kafa
izni yapmak için gayet yeterli bir süreydi. içim içime yine sığmıyordu. istanbul'a geri dönüyordum.