Ben hasta bir adamım, rahatsızlık derecesinde takan bir tipim. Hayatımın ilk gençlik ve gençlik yıllarında çok ezildim. Mahallede değil tabiki, ancak hayatta ezildim. ilk arabam 94 model şahindi. 98 slx cantları taktırmıştık abimle o anki mutluluğumu tarif edemem. Havalimanında çalıştığım dönem bir kız düşürmüş ve harikalar ötesi alın teri şahinimle kızı almaya gitmiştim. Kızın arabayı gördükten sonraki bana bakışını hala tüm netliğiyle hatırlıyorum. Bir çocuğıun varoşta doğması tabiki onun suçu değildir, ailesinin de suçu değildir. Ancak o pgibolojiyi üzerinden atıp normal bir hayata tutunmak çok zor. içinizde bu anlattıklarımı şuan bile yaşayanlar vardır.

Geçmişe baktığım zaman, şu anki geldiğim konumdan gurur duymam gerekiyor. Bu entrileri ofisimde yazıyorum, 42 ülke gezdim. Gururla aynaya bakıp başardın olum başardın diye her sabah huzura ermem gerekiyor.

Yada tüm o yılların verdiği bıkkınlık ve sinirle şuan ezebeldiğim herkesi bir böcek gibi ezmek. 20 yılını bir böcek olarak yaşamış birisi, eline fırsat geçtiği zaman ne yapar baylar bilir misiniz ? Diğer böcekleri ezer. Artık güçlüdür ve her daim güçlünün yanında olur. Ben bu ikisini de yapamıyorum. Sanırım bunları da beceremedim.