Tamamen gerçek, başımdan geçen bir anıdır. Hep yazmak istemişimdir, edebiyat mezunuyum, ancak yazmak zor iş. Amatörlüğümü hoş görünüz.

2-3 kişi rez alsa yeter, başlayacağım.
Bende kendime bir kahve alayım

Bu hikayeyi yazma sebebim aradan yıllar geçmesine rağmen unutmamış olmam ve kimseyle paylaşamamış olmam. istemeyen okumasın, paylaşacak 1-2 kişi yeter bana.

Babamın 45 yıllık dostu, çocukluk arkadaşı, aynı köyde büyümüşler, aynı iş yerinde 25 yıl çalışmışlar, Ahmet amca ve onun erkek çocuk arayışıyla bulduğu 6 kız çocuğu. ilkay abla, ilknur abla, Hülya abla, Sinem abla, irem abla ve Ebru. Ben o zamanlar 21 yaşındayım, bundan 9 sene önce, ilkay abla o zamanlar 37 yaşında. Bebekliğimi bilir. Hani o yaşlarda 31 için hayal kurarsınız ya, işte o ailedeki ablalardan herhangi birisi, özellikle ilkay abla aklıma gelmezdi. Namahremdi, ablaydı.

Biz 2 kardeşiz, abim benden 5 yaş büyük. Anne ve babamın göz bebeği, örnek çocuk. Mahallede örnek delikanlı. Nefret ettim ondan, yıllarca nefret ettim. Beni ve abimi görenler asla kardeş olduğumuza inanmadılar. Bende ne ararsan var. içki, ot, karı kız muhabbeti, kavga, serserilik.. Abim ise hiç genç olmadı sanki, hiç ergen olmadı şerefsiz. Okulu bitirdi, birtane kız dalgası yok. Sonra işe girdi, çalıştı, 19 yaşında babamdan çok maaş alıyordu ve o parayı getirip babama veriyordu. içki içmez, sigarası yok, hayatında bir kavgaya bulaşmamış. Her akşam yemeğinde evde. Annem bana ne zaman biraz abini örnek al oğlum neden böyle yapıyorsun dese, annemden de nefret ediyordum. Her uyarıda nefretim daha çok artıyor ve “size bir tane iyi yeter” diyordum. Dibe batmanın keyfini sürüyor ve kasıtlı olarak daha çok dibe batıyordum. Bu pgibolojiden kurtulmam yıllar sürdü. Annem her Türk annesi gibi cefakardı, merhametliydi, tek istediği aslında iyi olmamdı.

Babam çok sinirlidir, ailede herkes ondan çekinir. Hatta mahallede bile kimse onunla kötü olmak istemezdi. Sinir hapı kullanıyordu, o sinirliyken yapabileceklerinin bir sınırı yok. Çok zor bir gençlik yaşamış. Bizim gibi abimden nefret ediyorum, annemden nefret ediyorum, o zaman neden ortalığın anasını gibmiyorum değil, annesini babasını bile tanıyamadan büyümüş. Bu kadar sinirli adam yine de bana çok kızamazdı, gençliğimi görüyorum sende, ama oğlum çok üzüleceksin derdi. O kadar haklıymış ki...

Başlığa geri dönecek olursak, hayatımın en büyük pişmanlıklarından birisi, diğer yandan hayatımın en heyecanlı anlarının olduğu bir anı..

Ses verin huur çocukları okuyan varmı?

Ben Antalya’nın varoş semtinde büyüdüm. Benim büyüdüğüm ortamda kitaplar, müzakereler, sağ duyuyla problem çözmeler yoktu. Güçlü olanın hayatına devam edebileceği bir ortamdı. Bizim civardan hiç üniversite kazanan çıkmamıştı. Semtteki gençlerin %90’ı ot içiyor, %5 lik kısım peynir dalgasında.. Ben üniversite kazandıktan sonra dikkat çekmeye başladım hem mahalle ortamında, hem aile ortamında, hemde ilkay ablalarda.. O zamana kadar o semtteki herhangi serseriden birisiydim belki de herkes için..

Üniversite 1. Sınıf bittikten sonra yaz tatilinde eve dönmüştüm. Üniversite okuyor olmanın verdiği gereksiz züt kalkıklığıyla etrafıma caka satıyorum. Milliyetçileri eleştirip, sosyalizmin ne kadar ideal bir yönetim şekli olduğunu savunuyorum. Bunları konuşmanın çok havalı olduğunu düşünürdüm o yıllar.

Bir akşam yemekten sonra babam Ahmet amcanlara gidiyoruz, hazırlanın dedi. Normalde bizimkilerle misafirliklere hiç gitmezdim, ama Ahmet amcaları ve oradaki ablalarımı severdim, o yüzden itiraz etmedim. Misafirlikte çaylar içiliyor, Fatma teyze kendi köyünün yöresel yemeğini hazırlıyor bize (bkz. dirgit )

Yemek sonrası sigara içmek için balkona çıktım, çayımı da aldım. ilkay abla da sigara içiyordu. 37 yaşında daha hiç evlenmemişti. Bizler aile dostları olarak üzülüyorduk tabiî ki, doğru insan çıkmadı karşısına, hayırlı bir kısmet yokki falan diye.. Hiçkimse en yakınının huur olduğunu düşünmez, düşünmek istemez. Hiçkimse benim annem az huur gibi ya ? Diyemez. Yada kız kardeşim okul sonu dershane diye çıkıp, deniz kenarında sakso çekiyor mu acaba diye düşünmez. Bunları herhangi açık giyinen birisi için bile düşünürüz sıklıkla, ama en yakınınız mini giyse “yakıştırıyor kendine deriz içten içe” Fazlasını asla yakıştıramayız.

ilkay ablayla çay sigara muhabbet ediyoruz. Okulu soruyor, dersleri, kızları falan… Daha önce her ne kadar karı kız peşinde koşsakta, ilkay abla falan sorduğunda utanırdım ben, cevap veremezdim, kızarırdım falan.. Artık o utanma duygusu çok kalmamış sanırım, o kızlarla aran nasıl diyince :
+ Valla hangisini anlatayım abla ? *
- Oooo Kaç tane kız arakdaşın var ?
+ Valla var abla da ben çok sallamıyorum. ( yalan amk ) Ben değiştim imajı çizmeye çalışıyorum. Çünkü daha önceki hayatımı onlar da çok iyi biliyor. Tabi bu değişim imajlarının ben ilkay abla da başka bir etki yaratacağını hiç düşünmemiştim. Ama o akşam benimle çok fazla konuşmaya çalıştığını hatırlıyorum..

Aradan 1 hafta falan geçti, bu kez Ahmet amcalar bize oturmaya geldiler. Evlerimiz birbirine yakın sayılır, 3-4 km anca vardır mesafe. Babamlar içeride siyaset ağırlıklı konuşurken, biz genç olan tayfa ; abim, ben, ilkay abla, ilknur abla, irem abla ve Ebru diğer odada isim şehir, monopoly gibi oyunlar oynuyoruz. Hülya abla ve Sinem abla evliler, onlar başka şehirde yaşıyorlar. Biz biraz takıldıktan sonra ilknur abla bana :
+ Ablacım bir sırtıma masaj yapar mısın ? Bugün çok yoruldum.

- Tabi abla ne demek yaparım.
Kardeşler ablasına masaj yapabilir, içimde gram kötülük yok.. Ben somyada oturuyorum, llknur abla yere oturdu , omuzlarına masaj yaptım 10 dk kadar. Sonrasında bizi kek-pasta yemek için içeriye çağırdılar. Nereden bilebilirdim hayatımın en tuhaf ve heyecanlı anlarını orada, annemin babamın, Ahmet amcanın ve abla dediğim diğerlerinin yanında yaşayacağımı..

Pasta börekleri yedikten sonra birden ilkay abla bana ablacım sen bu işten anlıyorsun, ilknur’a bak hayata döndü resmen, bana da masaj yap dedi ve benim daha tamam dememe müsaade bile etmeden geldi önüme oturdu!!!
Ben kanepede oturuyorum, bir bacağım aşağıda diğerini kıvırmışım, diğer bacağımın altında. Geldi ve kıvırdığım bacağımın üstüne oturdu. Ben tabi irkilince, üstüne oturduğum bacağımı aşağıya aldı ve iki bacağımın ortasına oturdu. Ben istemsizce etrafıma bakındım.. kimse oralı değildi. Bu nasıl bir güven ortamıdır anasını gibeyim. Ben bu hormonların da anasını gibeyim. Masaj yapmaya başladım ama istemsizce alt tarafta trafik karıştı. Sertleşmeye başladım. Ama ilkay abla bu hareketi kasıtlı mı yaptı, yoksa masumane mi emin olamıyorum, ona da çaktırmak istemiyorum. Ben omuzlarına ve sırtına masaj yaptıkça, sütyenini hissediyorum ve ilkay ablanın çok düşük tondaki iniltilerini duyuyorum. Anasını gibeyim bildiğin inildiyor, aklım çıkacak, öndeki dalga taş gibi geldi, ilkay ablanın kalçasının üst kısmını zorluyor, sanki delecek. Ara ara durup oturduğu yere tekrar yerleşiyor, kendisini yukarı doğru atıyor, bu sefer gibim kalçasının arasını zorluyor. Hissetmeme ihtimali yok… Emindim. Hissediyordu. Hayatımda hiç yaşamadığım kadar heyecan ve adrenalin yaşıyordum ve masaj biraz daha uzasa, o sürtenme yüzünden boşalacaktım. Abartısız 20 dk masajdan sonra teşekkür etti, geçti yan tarafa oturdu.

ilkay abla 37 yaşında, 1.75 boylarında, max 60-65 kilo, gerçekten güzel kadındı. Yani yolda görsen döner bir bakarsın. Bu olaydan sonra yan tarafımda otururken belki de ilk defa ona bir kadın olarak baktım ve gerçekten ne kadar güzel ve çekici olduğunun farkına vardım. Ve tabiî ki devamında soluğu tualette aldım, 31 çekerken buldum kendimi. Sabaha kadar uyku tutmadı, pişmanlık duygusu ve sorular yüzünden. Nasıl olabilirdi ? Ya yanlış anladıysam ? Belki de ağrıyan omuzlarına güç uyguladığım için inledi ve kardeş olarak gördüğü için oturduğu yeri önemsemedi. Bir de o anı düşünüp 31 çektim. Nefret ediyordum kendimden.

Yarın sabahtan devam edicem dostlar

Ben hasta bir adamım, rahatsızlık derecesinde takan bir tipim. Hayatımın ilk gençlik ve gençlik yıllarında çok ezildim. Mahallede değil tabiki, ancak hayatta ezildim. ilk arabam 94 model şahindi. 98 slx cantları taktırmıştık abimle o anki mutluluğumu tarif edemem. Havalimanında çalıştığım dönem bir kız düşürmüş ve harikalar ötesi alın teri şahinimle kızı almaya gitmiştim. Kızın arabayı gördükten sonraki bana bakışını hala tüm netliğiyle hatırlıyorum. Bir çocuğıun varoşta doğması tabiki onun suçu değildir, ailesinin de suçu değildir. Ancak o pgibolojiyi üzerinden atıp normal bir hayata tutunmak çok zor. içinizde bu anlattıklarımı şuan bile yaşayanlar vardır.

Geçmişe baktığım zaman, şu anki geldiğim konumdan gurur duymam gerekiyor. Bu entrileri ofisimde yazıyorum, 42 ülke gezdim. Gururla aynaya bakıp başardın olum başardın diye her sabah huzura ermem gerekiyor.

Yada tüm o yılların verdiği bıkkınlık ve sinirle şuan ezebeldiğim herkesi bir böcek gibi ezmek. 20 yılını bir böcek olarak yaşamış birisi, eline fırsat geçtiği zaman ne yapar baylar bilir misiniz ? Diğer böcekleri ezer. Artık güçlüdür ve her daim güçlünün yanında olur. Ben bu ikisini de yapamıyorum. Sanırım bunları da beceremedim.

Ertesi gün sabah bir mesaj geldi. ilkay ablaydı yazan.
- Masaj için teşekkürler, ellerinde marifetliymiş ;)
Buyur amk şimdi ne yaparsın. Ne demek istiyor anlamıyorum ki.
+ Önemli değil abla, canını çok yakmadım umarım;)
diye yem atmak niyetiyle saçma bişey yazdım. Cevap gelmedi. gibtir. Yanlış mı anladı acaba ? Aradan 3 gün geçti ses seda yok, daha öncesinde kendisiyle çok fazla mesajlaşmadığımız için bir şey de yazamıyorum. Arasam ne diyeceğim ? Deliricem amk. Tekrar gitmek lazım ama, bizimkilere de diyemiyorum. Bugüne kadar hiç, anne baba hadi şuraya misafirliğe gidelim demedim, hep arıza çıkardım, bizimkiler ne oluyor diyecekler. Şüphe uyandıracak.

Bunları düşünmemeye çalışarak 1 hafta geçirdim. Mahalledeki arkadaşlarla cigaralık takılırken abim aradı. Ahmet amcalar bizi mangala çağırmışlar. Bizimde onlarında evi müstakil, bahçe keyfi yapılacak. O haberi duyduğumdaki hissiyatımı tarif edemiyorum. Sevinç, heyecan, pişmanlık, hüzün ? Bir an önce ayılmam gerekiyordu, eve gidip doğruca duşa girdim.

Mangali ilkay abla hazırlıyordu. Allahım nasıl da hamarat. Ben de yardım etmeye çalışıyorum.
+ Ablacım tuzu uzatır mısın ?
Ablacım mı ? Izdırabını gibeyim. Kesin attığım mesajı yanlış anladı ve ablacım kelimesini vurguluyor. Çok utandım amk. Uzattım tuzu. Akşam boyu bir kere adımla hitap etmedi bana. Hep ablacım. Ablacığını gibeyim utancımdan yerin dibine giricem. Hemen kendimi toparladım ve eskisi gibi, tabi ilkay abla..

Mangal keyfinden sonra çaylar geldi ve ben çayımı alıp balkona sigara içmeye gittim. Bir taraftan bir ihtimal gelir mi diyorum. Ama oralı bile değil ilkay abla. ilk sigarayı bitirip, ikinciyi yaktım. O sıra kapı açıldı. Döndüm ki evin küçük kızı Ebru, abi çay ister misin dedi.
+ Getir abisi..

ikinci sigarayı içerken ilkay abla geldi. Sigarasını yaktı.
- Bugün çok sessizsin ?
+ kem kumm yok abla biraz içtim de bugün.. tam ayılamadım.
- Ooo beyimiz hayatını yaşıyor desene ?
+ yok be abla, öyle arkadaşlarla takıldık işte.. ( amk o özgüvenli , umursamaz, havalı, değişen yeni benden eser yoktu, zütümden konuşuyordum resmen )
- Bir an önce ayıl, masaj yaptırmadan yollamam seni ;) dedi ve gitti..

dıbını ızdırabını gibeyim, ne bu şimdi ? Sigarayı atıp içeri girdim. Ahmet amca ve babamın bitip tükenmek bilmeyen siyaset tartışmalarını dinledim biraz. Sonrasında gözüm kapıya takıldı. ilkay abla bana el işareti yapıyordu. Hemen kalktım, yandaki odaya geçtik. Kanapeyi işaret etti bana. Mal mal baktım suratına.
- Otursana ?
Geçtim kanepeye oturdum, geldi bacaklarımı açtı yine ve arasına oturdu. Dondum kaldım. Bekledim 5-10 sn.
- Hadi ?