Konyaaltı o yıllarda aşıkların ve alemcilerin mekanı. Bende o an ikisinden de vardı. ilkay’da sanırım alemcilik yoktur, yani olmamalı. Olamaz. Konyaaltına gittik, arabayı park ettim. Bira içermiyiz diye sordum. Bira içeceksek eve geç dönmemiz lazım dedi. Anlaşılmasın içtiğim.. Bu durum aslında işime gelir.. 3’er tane bira aldım ve sahile oturduk. Biraları yudumlamaya başladık. Hava kararmış olmasına rağmen hala insanlar denize giriyordu. Oturduğumuz yer çok tenha sayılmazdı. Ama bir an için hormonların yerini duygular almıştı ve sanırım o akşam ilkay’ı gibmektense saçlarını sevmeyi tercih ederdim. Akşam boyu tüm soruları o sordu. Üniversiteyi soruyor, kız arkadaşlarımı merak ediyor. Konya’yı soruyor. Soruyor da soruyor. Evin en büyük kızı ve hepsi kız çocuğu olan bir ailede ilkay hep erkek gibiydi. O akşam onun kadın tarafını gördüm. Tüm bu soruları sorarken o kadar masum, yumuşak ve hisliydi ki. Hayat aslında herkese bir görev yüklüyor ve sen farkında olmadan bu görevi sırtlanmış buluyorsun kendini. Tüm bu görevlerden sıyrılmış olan ben, şimdilerde yüklendiğim yeni görevlerin farkına varıyorum. Bütün o güzel muhabbeti şu gibik soruyla bitirdim :
+ Ne olacak bu işin sonu ?
Böyle bir soru sanırım beklemiyordu. Uzaklara baktı bir süre.
- Bu soruyu benim sormam gerekmiyor mu ? *
+ Ben ciddiyim ?
- Evlenelim.
+ Oldu.
- Niye yakıştıramadın mı kendine ?
+ Nasıl anlatacaksın bunu babana ? Ben nasıl anlatıcam ? Böyle bir şey söylesem gibtir git Ebruyla evlen derler.