Mustafayla telefonlarımızı aldık evlere dağıldık. O geceyi ve ardından gelen birkaç günü hatırlıyorum. Allah'ım ben bunu haledecek ne yaptım diye duvarlara vura vura ağladığımı biliyorum. Ama hüzünden değil, sinirden, nefretten, kinden...
Planlar yapmaya başladım. Ciddi ciddi planlar yapmaya başladım. Günlerce ne yapabileceğimi düşündüm. Öldürmek istiyordum hem de canını yaka yaka, işkenceyle, o bana numaradan bakan gözbebeklerine iğne sokmak istiyordum en çok. Tam bir cani olmaya başladım. Ama arada bir engel vardı, aramızdaki bu durum biliniyor ve bu kızın başına birşey gelirse pederi ilk benim başıma çöker.
Ne yapmak lazım, nasıl yapmak lazım o zaman diye düşündüm. Günlerce düşündüm. Sonra en iyi yöntemi buldum; intihar etmesini sağlayacaktım...