Şeymanın annesi ve babası boşanmış bir kızdı. Babası çenesine aldığı bir mermi sonucunda bir kısım konuşma yetisini kaybetmişti. Kızıyla hiç ilgilenmiyordu. Anne de polis fakat anne sürekli farklı farklı erkekleri aha senin cici baban deyip gösteren bir kadın. Ayrıca çok farklı şehirdeler, haftada bir kez ararsa arıyor annesi.
Normalde zaten bir kızın bu duruma düşmesi de normal değildi. Bir erkeğin peşinden bağıracak kadar çirkin de değil kişiliksiz de değildi. Takıntılıydı. istiyordu, sevilmek istiyordu. Fakat bunu yanlış şekilde yapmıştı. Benimle çıktığı gün mustafayı bıraksaydı belki de onunla evliydim şu an. O zaman birşey demeye hakkım olmazdı.
Bana kendini o kadar teslim etti ki kendimle çelişmeye başladım. Gerçekten seviyordu. Hem de çok seviyordu. Çünkü sevmeseydi o kadar pgibolojik şiddete maruz bırakmazdı kendini.
Eskiden kavga ederdik, bağırışırdık ya, o yok artık. Ben ne dersem diyeyim susuyordu suçlu olduğu için. Seviyor, gidemiyor, sadece dinliyordu haksız olduğu için.
Ben mi?
Ben ise hem nefret ediyor, tiksiniyor, kin doluyor fakat gidemiyordum da. Ömrüm boyunca yanımda kalsın istiyor ama kalırsa bunu kendime yediremeyip ona hergün bu şekilde davranacağımı da biliyordum.
Halen ölsün istiyordum, acı çeksin istiyordum.
Ama öldüğünü düşününce de içim acıyordu.
Tarifsiz bir duygu. Nerfet ve aşkın aynı anda yaşanması...