Otobüsten indim, karşımda hiç öyle kötü davranmıyormuşum, ağzına sıçmıyormuşum gibi, hergün sevgi dolu konuşuyormuşum gibi bir neşeyle beni karşıladı. Olduğu yerde zıplıyor, boynuma atlıyor deli gibi, yanaklarımdan öpüp öpüp duruyor, özleminden ölmüş resmen.
Ben de kendimi kaptırdım o sıra, sarıldım öptüm, kokladım felan, ağzım kulaklarıma varıyor, tuttum elini sıkı sıkı gidiyoruz derken "lan bi saniye ne oluyor mk, bi kendine gel, gavat mısın züt!" dedim kendi kendime bir süre sonra. Elini bıraktım ve somurttum. Hoşgeldin major areo. Şeyma da o kadar alışmış ki hiçbişi demedi. Neden bıraktın demedi, somurtmama ses çıkarmadı. Ama o gün ilk defa korktum şeymadan. Elini bıraktıktan bir süre sonra gülerek birşeyler dedi, ben somurtarak cevap verdim bir anda kahkaha attı sonra sustu 1dk kadar sonra tekrar kahkaha attı durduk yere sonra bir baktım gözlerinden yaş süzülüyor. Ama kahkaha bildiğin korku filmindeki delilerin kahkahası. Yemin ediyorum o an korktum birşey demeye. Onu aldattığımı söylersem bulduğu birşeyle beni deşebilir diye düşündüm. Duygudurum bozukluğu hat safhada. işkencelerime dayanamıyor ama beni bırakamıyor da. Hem ağlıyor hem gülüyor. Çok korkunç birşeydi o an yüzünde gördüğüm. Dehşete kapıldım şeymayı o halde görünce.
O zamana kadar farkındaydım ama o an ilk defa durumun bu kadar ciddiyetine vardım...