Akşama kadar ben olayın şokuyla biraz duraksadım. Kötü davranmaya korkmaya başladım. O kadar araştırmış o kadar okumuştum ki karşımdakini çok rahat analiz edebiliyordum artık. Şeyma artık resmen deli kategorisindeydi...
Ordayken ağzından birşey kaçırdı. Bana hiç dememişti. Daha üninin ilk ayında bir kıza şiddet uygulamış, çok da küçük bir olaydan ötürü. 3 ay uzaklaştırma almış ama kimseye deme dedi bana. Kime diyeyim ki dedim. Babama felan deme dedi, babana nasıl diyeyim telefonu bile yok adamın dedim kahkaha attı gene dimi ya yoktur sende dedi, o zaman anneme deme dedi, tamam dedim ama annesinin de numarası yoktu bende.
Peki bana neden demedin bu durumu dedim, beni bırakma diye demedim dedi. Sustum orda, artık yaptığı her hareketten sonra onu bırakacağım şüphesine kapılmış, bu korku kafasında öyle bir büyüklük yaratmış ki takıntı kıvdıbına gelmiş.
Ne yapacağımı bilemedim. Ona onu aldattığımı söylemeye cesaret edemedim. Telefondan açıp gösterecektim fotoğrafları bildiğin korktum.
O günün akşamı terminale gittik, ben otobüse binecektim. Artık normal davranıyordum o hallerinden korktuğum için ama şeyma o kadar gitmiş ki artık bende değildi.
Otogarda oturduk otobüsü bekliyoruz, o sıra bir telefon geldi açtı bu, 20-30 sn konuştu. iyiyim sen nasılsın? Benim işim var sonra konuşuruz felan dedi kapattı. Kim dedim arayan ibrahim dedi liseden var ya, napıosun felan dedi iyi dedim kapattım işte dedi.
Bir erkek adı duyan areo rahat durur mu? Kafamdaki sesler başladı;
Demek liseden? Demek ibrahim? O da mı kankan? Aile dostunuzun oğlumu yoksa seni kevaşe? Mustafa da arıyor mu ara ara? Daha kim var Ahmet mehmet mahmut?...
Şimdi gibtim belanı diyerek o içimdeki nefret alev aldı...