Yurda vardığımda telefonu açtım. Onlarca mesaj vardı, 30-35 kere aramış, bilgilendirme mesajı geldi. Hiçbir mesaja cevap vermedim, hiç geri aramadım...
Bırakmam gerektiğini anladım. Hem aşk, hem nefret aynı kesede durmuyordu. Hem kendimi hem şeymayı yakmıştım. Onun yaptığı bir yanlışı domino etkisiyle çok farklı yerlere taşımıştım.
Ayrıca içim acıyordu, evet evet, acıyordu. Hem de o kadar çok ki anlatmanın tarifi yok. Yurda gittiğimde volta atmaya başladım koridorda, gece saat 1 civarı. Sağa dönüyordum sola dönüyordum, dayanamadım, bir sigara yaktım. Kamera vardı koridorda, gibimde miydi? Değildi.
Sonra nöbetçi geldi yanıma, içerde sigara içmek yasak kardeş dedi, giberim lan yasağını dedim, yeter lan dedim bir anda bağırmaya ve etrafı kırıp dökmeye başladım. Durmuyordum, duramıyordum. Ölüyordum, nefes alamıyordum. Nefretimden duramıyor, aşkımdan geberiyordum.
Hem ağlayıp hem sağa sola vurmaya devam ettim. Önce nöbetçi sonra diğer odalardan arkadaşlar çıktı, bugüne kadar hiç böyle birşey yapacak bir adam profili çizmemiştim, herkes şok içerisindeydi.
Kendi kendime vuruyordum, ellerimi tutmaya çalışıyorlardı. O kadar kasıldım ki 3-4 kişi beni tutsa dahi onlar sanki beni tutmuyorlarmış gibi devam ediyordum. Tüm kaslarım kaskatı olmuştu.
En sonunda oturdum, durdum, hıçkırarak ağlamaya başladım.
Ne oldu oğlum ne bu halin birşey mi oldu birine, annene babana bierşey mi oldu dediler.
O an ağzımdan çıktı;
"Sevdiğim kız öldü bu akşam" dedim...
Herkes sustu...