yüzbin liralık haşlığım vardı o zamanlar. babam sabah işe giderken verirdi onuda. babam para verecek diye erken uyanır, işten çıkmasını beklerdim. yüzbin liraya karbeyaz dondurmalar vardı. elli bin liraydı parmak dondurmada ama karbeyazı çok severdim ben. babam haşlık verip gitmişti yine. pek varlıklı bir aile değildik. anne ve babam için istanbul 7 senelik bir maceraydı o zamanlar. annemin yaptığı kekleri hatırlıyorum. kekin içinde hiç bir şey yoktu beyler. bir kuru üzüm bile koymuyordu annem. ama sıcak yiyince o keki ve yanında çayda olunca çok güzel geliyordu tadı bana.
babam gidince annem dünden kalma mercimegi koymuştu önüme. bende bayat ekmekleri kucuk parcalara ayirip icine atar, yumusamasini bekler oyle yerdim. daha sonra kek yapmisti annem. televizyonun karsisinda rafet el romanin yeni cikan macera dolu amerika sarkisini dinleyip keki yiyordum. sonra bir golge hissettim uzerimde. sanki beni bekleyen bir ruh, bir cevher yahut hal vardi. disarida yasamam gereken, yapmam gereken seyler vardi sanki. bilmiyordum ama cikmaliydim sokaga. cocuklara iskence ettigim arsayi soluma alip yikari dogru cikmali, biraz yurumeliydim. oylede yaptim