Hürriyete geldim, mezun olduğum lisenin oraya gittim. 4 sene boyunca sabahları sürekli oturduğumuz yere baktım bir süre, acaba orada kim oturuyor şu an diye düşündüm. Daha sonra koskocaman 4 sene orada olanlar gözümün önünden bir bir geçmeye başladı, zaman zaman duygulandığım yerler oldu. Elim telefonuma gitti, annemi aradım ve "Anne ben eve dönmedim, bu akşam arkadaşta kalabilirim haberin olsun" diyip kapattım telefonu. Okulun önünden otobüs durağına geldim, beklediğim otobüs geldiğinde bindim ve 20-25 dakika süren yolculuktan sonra otogarda indim, tüm firmalara sordum en yakın ne zaman Kocaeliye otobüsünüz var diye, bir tanesi saat 12de yani 20 dakika sonra var, son boş koltuk dedi, aldım o bileti. Hepsine tamamım da, okulunu, geleceğini benim yüzümden hiç etmemesi gerekiyordu Senanın. Telefonda konuşmak istemiyordu ama karşısına geçtiğimde seve seve konuşacaktı benimle. Otobüs hareket ettiğinde Burak aradı.

K: Efendim aga
B: Nabıyosun lan
K: Otobüsteyim sen nabıyosun
B: Evde yatıyorum da nereye gidiyosun
K: Kocaeliye
B: Dayanamadın dimi
K: Okulu için ikna etmeye çalışacam, gerisi önemli değil de
B: Diyorum ya ben bile son bir şans ver diyebilirim diye, kız tek defterle ağzımıza sıçtı burda
K: Dimi dimi
B: Yeni mi bindin sen otobüse
K: Aynen 12 otobüsü işte, yeni hareket etti
B: Okulu için ikna etmeye gittiğine emin misin
K: Eminim sanırım
B: Sanırım mı
K: He ya